Δεν μπορεί η πολιτεία να επιτρέπει εισιτήρια των 400 ευρώ από Σαντορίνη

Είναι σε περιπτώσεις ανάγκης που οι άξονες λειτουργίας της οικονομίας της αγοράς προκαλούν την περισσότερη φρίκη. Σε τέτοιες περιπτώσεις φαίνεται καθαρότερα ο υπολογιστικός τρόπος που λειτουργούν και η παντελής απουσία ενσυναίσθησης και αλληλεγγύης.

Ας ξεκαθαρίσω ότι δεν πιστεύω πως είναι κάπου κρυμμένοι σκληροί κεφαλαιοκράτες που σε κατ΄ ιδίαν συσκέψεις αποφασίζουν κυνικά με ατάκες του στυλ «δεν υπάρχουν περιθώρια για ευαισθησίες» και «πάμε τώρα να τους πιούμε το αίμα». Υπάρχουν όμως διαδικασίες που έχουν τεθεί για τη μεγιστοποίηση του κέρδους, οι οποίες δεν σταματούν να λειτουργούν ασχέτως του τι συμβαίνει στο περιβάλλον και ασχέτως του ποια κοινωνική ανάγκη έχει ανακύψει. Ο μηχανισμός προσπορισμού του μεγαλύτερου δυνατού οφέλους για την εκάστοτε επιχείρηση δεν σταματά τη λειτουργία του από μόνος του.

Η προσπάθεια των κατοίκων της Σαντορίνης να απομακρυνθούν από το νησί λόγω της έντονης σεισμικής δραστηριότητας πέφτει πάνω στον τοίχο των λιγοστών θέσεων στα μέσα μεταφοράς, αλλά κυρίως των πανάκριβων εισιτηρίων που τιμώνται πλέον σε εκατοντάδες ευρώ.

«Υπάρχει πολύς κόσμος που θέλει να φύγει, αλλά υπάρχουν άτομα με παιδιά και πρέπει να δώσουν μία περιουσία. Τα αεροπλάνα χθες έκαναν 450 ευρώ. Μία 4μελής οικογένεια πού να πάει;» ρωτάει ρητορικά η εκπαιδευτικός Καρολίνα Ρικάκη από την Σαντορίνη, η οποία μίλησε σχετικά σε τηλεοπτική εκπομπή.

Οι τιμές των αεροπορικών εισιτηρίων είναι γνωστό ότι διαμορφώνονται κατά σύστημα από ένα ιδιότυπο χρηματιστήριο, όπου η ζήτηση παίζει μεγαλύτερο ρόλο ακόμη και από το  κόστος της πτήσης. Εδώ όμως υπάρχει μια έκτακτη ανάγκη, και αυτή δεν είναι ότι το νησί θα καταστραφεί από μεγάλο σεισμό- αυτό μπορεί άλλωστε να μην συμβεί. Η ανάγκη είναι ότι τα μέλη της τοπικής κοινωνίας είναι φοβισμένα και ζητούν βοήθεια.

Η πολιτεία είναι υποχρεωμένη να τους συντρέξει με έκτακτα δρομολόγια αέρος και θαλάσσης ή με επιδότηση του κόστους μεταφοράς, ώστε να αποκατασταθεί το αίσθημα ασφαλείας – δομικό στοιχεία των ευνομούμενων πολιτειών.

Ακόμη δομικότερο όμως είναι να υπάρχουν ενσωματωμένες στις συμβάσεις με τους αερομεταφορείς οι ρήτρες εκείνες που θα προβλέπουν την παροχή υποστήριξης εκ μέρους των αερο-παρόχων προς τους μόνιμους κατοίκους των περιοχών σε έκτακτες περιπτώσεις, όπως η τρέχουσα. Αυτό είναι  απαράδεκτο να επαφίεται στην καλή προαίρεση των εταιριών ή στην τυχόν φιλανθρωπική τους πρόθεση. Είναι καθήκον ενός νησιωτικού κράτους να προβλέπει ότι η συγκοινωνία με την ενδοχώρα θα είναι προσβάσιμη σε όλους τους κατοίκους νησιών, ειδικά στις περιπτώσεις ανάγκης.

Ειδάλλως η πολιτεία είναι συμμέτοχη σε αισχοκέρδεια, είτε αυτή είναι προϊόν… αλγοριθμικής επιλογής, είτε ενός συμβουλίου τεχνοκρατών που διαπιστώνει ότι δεν βγαίνουν τα κουκιά.