Τέμπora κai mores

Συγκεντρώσεις σαν την τεράστια της Κυριακής για τα Τέμπη καθορίζουν πάντα την πολιτική ατζέντα. Είναι από μόνες τους πολιτικά γεγονότα που δεν γίνεται να αγνοηθούν ή να παρερμηνευθούν. Πολλά μπορεί να προσπαθήσει να πει η αστυνομία και το υπουργείο και άλλα τόσα να μην πει η ΕΡΤ, η αλήθεια όμως είναι ότι το ενδιαφέρον του κόσμου για την αλήθεια στα Τέμπη είναι μεγαλύτερο από τις σκοπιμότητες ενός εκάστου.

Η κινητοποίηση του πλήθους έρχεται να προστεθεί σε κινηματικές εμπειρίες με ιστορική σημασία όπως οι εκδηλώσεις για την αποκατάστασης της δημοκρατίας στη Μεταπολίτευση, κάποιες από τις πορείες του Πολυτεχνείου (όπως εκείνη του 1981), οι αντιμνημονιακές συγκεντρώσεις, οι συγκεντρώσεις για τον θάνατο του Α. Γρηγορόπουλου και η συγκέντρωση έξω από το Εφετείο για τη δίκη της Χρυσής Αυγής.

Το πολιτικό νόημα όλων αυτών των περιστάσεων δεν είναι κοινό και ούτε μοιάζει με αυτές η κυριακάτικη συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Παρά τη γοητεία που ίσως ασκεί σε ορισμένους η προοπτική μιας τέτοιας άθροισης, τα διακυβεύματα δεν είναι ίδια. Είναι όμως κοινή η επιθυμία των ανθρώπων να δείξουν την εναντίωσή τους στους χειρισμούς της εξουσίας, στη πορεία των πραγμάτων, σε ό,τι δεν εκφράζει τη βούλησή τους, αλλά παρόλα αυτά την κανοναρχεί.

Εκεί ξεκινούν οι ομοιότητες, και μπορούν να γίνουν πολύ διδακτικές. Ποιο είναι το ζητούμενο για όλον αυτόν τον κόσμο που σηκώθηκε από τους καναπέδες και πήγε να διαμαρτυρηθεί για τον εκ μέρους της κυβέρνησης χειρισμό μιας υπόθεσης που κοντεύει να κλείσει δύο χρόνια; Τίποτα λιγότερο από το κράτος δικαίου, από την αίσθηση ότι ζει κανείς σε μια ευνομούμενη πολιτεία που νοιάζεται και προστατεύει τους πολίτες, αποδίδει δικαιοσύνη και λαμβάνει μέτρα όταν απαιτείται.

Στη συνείδηση της πλειοψηφίας των Ελλήνων, η υπόθεση των Τεμπών ακυρώνει ένα προς ένα τα χαρακτηριστικά που θα είχε μια τέτοια πολιτεία, η οποία τώρα μοιάζει ιδεατή. Έτσι οι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που κατέβηκαν στο Σύνταγμα για να φωνάξουν δεν ζήτησαν να διαβιβάζονται πιο γρήγορα τα πορίσματα για την υπόθεση από βαθμίδα σε βαθμίδα, δεν ζήτησε να λαμβάνονται υπόψη οι εκθέσεις των εμπειρογνωμόνων, δεν ζήτησε να δοθεί στην κοινή γνώμη η λίστα με τα εύφλεκτα υλικά της εμπορικής αμαξοστοιχίας και οι ιδιοκτήτες τους. Ζήτησε να ζει σε ένα κράτος στο οποίο όλα αυτά θα γίνονται χωρίς να χρειάζεται να τα ζητάει.

Και αυτό είναι πολιτική με κύρια σημασία του όρου. Όσο πολιτικοποιούμαστε τόσο νικάμε το ιδιωτεύειν, τον παρτακισμό και την αδιαφορία και δίνουμε ανάσες στην αλληλεγγύη και την προσπάθεια για περισσότερη δικαιοσύνη. Οι καιροί είναι χαλεποί και η κοινωνία μας το έχει ανάγκη.