Αίμα στην αρένα

Η ιστορία επαναλαμβάνεται, την πρώτη φορά ως τραγωδία, τη δεύτερη ως φάρσα. Όταν πρωτοξεκινούσε η οικονομική κρίση, προ (απίστευτο) δεκαπενταετίας, υπήρχαν τόσοι άνθρωποι που έφταιγαν όσοι περίπου και εκείνοι που θα ρωτούσες «ποιος φταίει;». Ο Άκης Τσοχατζόπουλος. Ο Λάκης Γαβαλάς. Ο Πέτρος ο Κωστόπουλος. Ο Γιωργάκης ο Παπανδρέου. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Ο θάνατος του Κώστα Σημίτη έφερε ξανά θύμισες από εκείνη την εποχή: Φωτιά πήραν τα σόσιαλ με όχι ευγενικούς χαρακτηρισμούς για τον νεκρό που δεν δεδικαίωται, για προδοσίες, για «τον άνθρωπο που κατέστρεψε την Ελλάδα», λες και θα μπορούσε ποτέ ένας άνθρωπος να καταστρέψει μια χώρα μόνος του.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πράγματα περί ατομικής ευθύνης, «μαζί τα φάγαμε» και άλλα τέτοια αστεία και εν πολλοίς απαράδεκτα. Το λαϊκό περί δικαίου αίσθημα όμως που διψά για αίμα στην αρένα είναι μια μάλλον αταβιστική προσέγγιση που ικανοποιεί ταπεινότερα ένστικτα, ξεχνώντας πως η πολιτική (Σημίτη, εν προκειμένω) είναι αποτέλεσμα μιας μακράν συλλογικότερης διεργασίας από εκείνη που απλοποιεί τα πράγματα στο «ο άνθρωπος που μας έβαλε στο ευρώ με ψεύτικα στοιχεία».

Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που δεν λύθηκαν τα προβλήματά μας όταν μπήκε φυλακή ο Λάκης Γαβαλάς για φοροδιαφυγή, ή ο Άκης Τσοχατζόπουλος για οικονομικά σκάνδαλα, δεν θα λυθούν ούτε με τους θανάτους διαφόρων πολιτικών που φταίνε λιγότερο ή περισσότερο για «τα χάλια μας».

Κι είναι ακριβώς αυτή η εκτόνωση του θυμού που εξαντλείται στα σόσιαλ μίντια, η οποία κάνει τελικά πολύ περισσότερο κακό, γιατί κρατά τα πνεύματα καθησυχασμένα. Του τα σούραμε, ξεσπάσαμε, και η ζωή συνεχίζεται, χωρίς φασαρίες και χωρίς διαμαρτυρίες. Κάτι τέτοιο πρέπει να είχαν κι οι Ρωμαίοι στο μυαλό τους, όταν έβαζαν τους μονομάχους να σκοτώνονται στις αρένες.