Οι γειτονιές του Πειραιά και τα ωραία μαγαζιά τους (Μέρος Β’)

Αφού εξαντλήσαμε το κέντρο και τα πέριξ του στο πρώτο μέρος του απόλυτου πειραιώτικου αφιερώματος που δεν ήξερες ότι είχες ανάγκη, θα σε πάρουμε τώρα να φύγουμε για μια βόλτα στις άλλες, τις λιγότερο γνωστές αλλά εξίσου ενδιαφέρουσες γειτονιές του Πειραιά, και στα πιο αντιπροσωπευτικά μαγαζιά τους.

Μανιάτικα

Επισήμως Αγία Σοφία, οι Πειραιώτες όμως λένε Αγιά Σοφιά μόνο το νότιο τμήμα της γειτονιάς, γύρω από την ομώνυμη εκκλησία, το υπόλοιπο όλο είναι Μανιάτικα. Εδώ θα σε βγάλει και ο ένας από τους τρεις πειραιώτικους σταθμούς του μετρό (οι άλλοι είναι το Δημοτικό Θέατρο, που σε φέρνει στο κέντρο, και ο Πειραιάς, σκέτο, που σε βγάζει στο λιμάνι). Τα Μανιάτικα, που λες, είναι γειτονιά λαϊκή, όλο ανηφοροκατηφόρες στον λόφο του Βώκου, ανάμεσα στο λιμάνι και τη Νίκαια. Μπαράκια και café που να σερβίρουν μπραντς δεν έχουν, έχουν όμως ξακουστά και κοσμαγάπητα ταβερνάκια και μεζεδοπωλεία.

Πιάσε τραπέζι: Στο Φαγοποτείον του Θωμά (Μαυρομιχάλη 22) για θεϊκούς κρεατομεζέδες με ζωντανή μουσική, και στο Στέκι του Γίγαντα (Ασκληπιού 43) για μεζεδάκια να γλείφεις τα δάχτυλά σου, σαν την ομελέτα με (μανιάτικο, προφανώς σύγκλινο) και το συριανό λουκάνικο με μάραθο.

Κερατσίνι

Δεν είναι άλλη μια γειτονιά, είναι ξεχωριστός Δήμος (Κερατσινίου-Δραπετσώνας, από το 2011 και μετά) που υπάγεται στην περιφερειακή ενότητα Πειραιά. Συνορεύει από τη μια με τη Δραπετσώνα και από την άλλη με τη Νίκαια, έχει πληθυσμό 75.000 κατοίκων και ιστορία που ξεκινά από την αρχαιότητα και φτάνει στους προσφυγικούς συνοικισμούς του 1920 και την Αντίσταση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Έχει επίσης τις δικές του γειτονιές όπως η Ευγένεια, η Χαραυγή και η Αμφιάλη.

Πιάσε τραπέζι: Στο Ε/Γ Ταξιδεύοντας (Πλάτωνος 72) για απίθανα θαλασσινά μεζέδια σε τιμές από τις καλύτερες της Αττικής.

Ταμπούρια

Η γειτονιά ανάμεσα στα Μανιάτικα και την Ευγένεια του Κερατσινίου πήρε το όνομά της από τα πρόχειρα οχυρώματα που κατασκεύασε εκεί το 1827 ο Γεώργιος Καραϊσκάκης για να αποκρούσει τον Κιουταχή κατά την εκστρατεία για την απελευθέρωση της Αθήνας. Γειτονιά κι αυτή Μανιατών από τη μια και Μικρασιατών προσφύγων από την άλλη, γνωστή σε όλους τους Πειραιώτες κυρίως και πρωτίστως για το Οινοπαντοπωλείο Το Ειδικόν.

Πιάσε τραπέζι: Στο Ειδικόν, προφανώς (Ψαρρών 38 & Σαλαμίνος) που είναι πολύ περισσότερο από μεζεδοπωλείο, μια χρονοκάψουλα πειραιώτικης ιστορίας. Μην χάσεις την περίφημη Τούρτα του, που είναι ένα βουναλάκι πατάτες τηγανιτές με αυγά μάτια. Ωραία και τα κεφτεδάκια του, το σουτζούκι και οι γίγαντες.

Λεύκα

Από την άλλη πλευρά των Μανιάτικων, στα δεξιά όπως κοιτάς τον χάρτη, το αλλοτινό βιομηχανικό κέντρο του Πειραιά, με το εργοστάσιο Ρετσίνα (κλωστοϋφαντουργία ήταν, όχι αυτό που νομίζεις) και την καπνοβιομηχανία Κεράνη. Αμφότερα έχουν κλείσει, ο εργατικός όμως χαρακτήρας της γειτονιάς παραμένει.

Πιάσε τραπέζι: Στον ιστορικό Καπετάνιο (Τενέδου 4) για φρέσκο ψάρι που το διαλέγεις από τη βιτρίνα και σου το ψήνουν επιτόπου, σε τιμές βγαλμένες από προηγούμενες δεκαετίες.

Καμίνια

Η γειτονιά ανάμεσα στη Λεύκα και την οδό Πειραιώς, εξίσου βιομηχανική καταπώς μαρτυρά και το όνομά της, γνωστή για τα εργοστάσια που περιλάμβαναν την κλωστοϋφαντουργία Σταμόπουλου, και για σχολές θρυλικές όπως η ΣΚΥΠ (Σχολή Κλωστικής Υφαντικής Πλεκτικής) και ο Προμηθέας των μηχανικών –«Σπούδασα μηχανικός στον Προμηθέα» τραγουδά ο Γιώργος Μητσάκης στη Θάλασσα του Πειραιά. Τίποτα από όλα αυτά δεν υπάρχει σήμερα, η γειτονιά όμως διατηρεί μια sui generis λαϊκή-βιομηχανική ατμόσφαιρα.

Πιάσε τραπέζι: Στο Καπηλειό του Ζάχου (Κομοτηνής 37) για παραδοσιακά μεζεδάκια θαλασσινά και στεριανά, και στον Μπούσουλα (Σάμου 16 & Ζανέττου) για πειραγμένους μεζέδες σαν το μυκονιάτικο λουκάνικο με σάλτσα γιαουρτιού και τα καλαμαράκια σοτέ με πέστο βασιλικού.

Γούβα του Βάβουλα

Κερδίζει άνετα το βραβείο για το πιο χαρακτηριστικά πειραιώτικο όνομα γειτονιάς, βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το παλιό εργοστάσιο του Κεράνη, στα βόρεια του κέντρου, στρυμωγμένη ανάμεσα στις λεωφόρους Ομηρίδου Σκυλίτση και 34ου Συντάγματος Πεζικού. Έχει, κι ας μην της φαίνεται εκ πρώτης, μερικά από τα ωραιότερα διατηρητέα κτίρια του Πειραιά, όπως το 3ο Δημοτικό Σχολείο που λειτουργεί κανονικά μέχρι σήμερα, και τα σπίτια γύρω από τα περίφημα Σκαλάκια της (γωνία Διστόμου και Ευριπίδου) όπου το Καταφύγιο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου λέγεται πως επικοινωνεί με τις υπόγειες στοές στον λόφο του Προφήτη Ηλία.

Πιάσε τραπέζι: Στον Σκυλοδήμο (Δεληγιώργη 16) ένα αυθεντικό μπακάλικο του 1959, σωστή χρονομηχανή, που συνεχίζει να σερβίρει στα τραπέζια του απίθανα κεφτεδάκια, σπιτική φάβα, μελιτζάνες στον φούρνο και άλλα νοσταλγικά και νόστιμα.

Τρούμπα

Εντάξει, αυτήν την ξέρεις. Κόκκινα φανάρια, παιδιά του στόλου, καλωσήρθε το δολάριο και δε συμμαζεύεται. Πάλαι ποτέ κακόφημη γειτονιά στην άκρη του λιμανιού (όχι από την πλευρά της Δραπετσώνας, από την άλλη) αναγεννήθηκε προ δεκαετίας από τις στάχτες της και ζει πλέον τη δεύτερη νιότη της ως κέντρο της mainstream νυχτερινής ζωής, με κλαμπ (ναι κλαμπ, όχι πια μπαρ) που παίρνουν φωτιά κάθε Παρασκευοσάββατο μετά τα μεσάνυχτα. Έχει όμως και πολλά εστιατόρια, να σερβίρουν έθνικ κατά βάση κουζίνες.

Πιάσε τραπέζι: Στο Kebab & Curry (Σκουζέ 14) για αυθεντικό ινδικό και στο Rouan Thai (Νοταρά 131) για ένα από τα καλύτερα ταϊλανδέζικα της πόλης.