Ο Τραμπ έδωσε στους άνδρες κάτι που οι Δημοκρατικοί ποτέ δεν θα μπορούσαν

Στον μακρύ δρόμο προς την Ημέρα των Εκλογών, καμία ομάδα ψηφοφόρων δεν έμεινε πιο πιστή στον Ντόναλντ Τραμπ από τους νέους λευκούς άνδρες. Μια πρώιμη θεωρία για αυτό ήταν ότι η επιτυχία του υπήρξε αποτέλεσμα της ανδρικής απομόνωσης και μοναξιάς. Ωστόσο, εδώ έχουμε μια θεμελιώδη παρεξήγηση: Ο Τραμπ τα πήγε πολύ καλά με τους άνδρες ψηφοφόρους γιατί είναι η προσωποποίηση ενός τύπου ανδρισμού που οι Δημοκρατικοί ποτέ δεν μπόρεσαν να αγκαλιάσουν.

Ο Τραμπ προσέφερε μια οπισθοδρομική ιδέα του ανδρισμού, σύμφωνα με την οποία η εξουσία πάνω στις γυναίκες είναι θεμελιώδες δικαίωμα. Το ότι αυτό απευθυνόταν ιδιαίτερα στους λευκούς άνδρες δεν είναι σύμπτωση: Σχετίζεται με άλλου τύπου προνόμια, συμπεριλαμβανομένης της ιδέας ότι οι λευκοί άνθρωποι είναι ανώτεροι από άλλες φυλές και πιο κατάλληλοι να κατέχουν θέσεις εξουσίας, και ότι οποιαδήποτε επιτυχία έχουν οι γυναίκες και οι μειονότητες έχει παραχωρηθεί άδικα σε αυτές μέσω της ποσόστωσης, των δράσεων ενδυνάμωσης και των κυβερνητικών επιδοτήσεων. Για τους άνδρες που είναι δυσαρεστημένοι με την κατάσταση τους, αυτή η άποψη προσφέρει αποδιοπομπαίους τράγους, κάτι σαφώς ευκολότερο από το να κατηγορούν συστημικά προβλήματα όπως η αυξανόμενη οικονομική ανισότητα και η δυσκολία προσαρμογής σε τεχνολογικές και πολιτισμικές αλλαγές.

Η εκστρατεία του Τραμπ αξιοποιούσε αυτό που οι ψυχολόγοι αποκαλούν «ηγεμονικός ανδρισμός», την πεποίθηση ότι οι «καλοί» άνδρες είναι κυρίαρχοι στις ιεραρχίες εξουσίας και status, ότι είναι ψυχικά και σωματικά σκληροί, ότι πρέπει να ενσαρκώνουν το αντίθετο από οτιδήποτε θηλυκό –και ότι αυτή η κυριαρχία, όχι μόνο πάνω στις γυναίκες αλλά και σε όλες τις λιγότερο ισχυρές πληθυσμιακές ομάδες, είναι η φυσική τάξη πραγμάτων και το καλύτερο για όλους.

Μια μελέτη του 2021 από τις ψυχολόγους Τερέζα Βέσσιο και Ναθανιέλ Σέρμερχορν διαπίστωσε ότι η πίστη στην ανδρική ηγεμονία ήταν καλύτερος προγνωστικός παράγοντας για το αν οι άνθρωποι έβλεπαν τον Τραμπ ως καλό ηγέτη το 2016 και το 2020, από ό,τι ο σεξισμός ή ο ρατσισμός από μόνοι τους. Ήταν επίσης καλύτερος προγνωστικός παράγοντας και από την εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, ή ακόμη και την κομματική ταυτότητα.

Οι ομιλίες του Τραμπ στις συγκεντρώσεις του ήταν ό,τι να ‘ναι, αλλά υποστήριζαν με συνέπεια την συγκεκριμένη κοσμοθεωρία. Δεν πιστεύω ότι ήταν στρατηγικό· ο ίδιος ο Τραμπ πάντα λάτρευε την εξουσία και το status για τον εαυτό του, την κυριαρχία πάνω στις γυναίκες και την εχθρότητα απέναντι στις μειονότητες. Πάντα αναφερόταν στον εαυτό του ως τον σκληρότερο, τον καλύτερο, τον ισχυρότερο, τον νικητή. Ήταν απλά ο εαυτός του.

Όταν ήθελε να προσβάλει τους εχθρούς του, τους αναγνώριζε χαρακτηριστικά που οι κανόνες του ηγεμονικού ανδρισμού κατηγοριοποιούν ως θηλυκά: λιγότερο έξυπνοι («χαμηλού IQ» Ρόμπερτ Ντε Νίρο), θηλυκοί («Ταμπόν Τιμ» Ουάλζ), αδύναμοι («κοιμισμένος Τζο»). Αν ο εχθρός ήταν γυναίκα, την περιέγραφε μέσα από το πρίσμα είτε της σεξουαλικότητας είτε της μητρότητας, γιατί πραγματικά πιστεύει πως ένα από αυτά τα δύο μπορεί να είναι μια γυναίκα για τους άνδρες. Έτσι δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι χαρακτήρισε την Κάμαλα Χάρις «χαμηλού IQ» και «τεμπέλα» και υποστήριξε πως έκανε σεξ με διάφορους για να ανέλθει στην κορυφή.

Ήταν ήδη εμφανές όταν ο Τάκερ Κάρλσον κάλεσε ένα πλήθος να φανταστεί πόσο γελοίο θα ήταν για την Κάμαλα Χάρις να διεκδικήσει τη νίκη. «Έλαβε 85 εκατομμύρια ψήφους», είπε σαρκαστικά, «γιατί είναι τόσο εντυπωσιακή ως η πρώτη Σαμοανή-Μαλαισιανή, χαμηλού IQ, πρώην εισαγγελέας της Καλιφόρνια που εκλέγεται πρόεδρος». Ο Τραμπ έχει καταστήσει αυτή τη μορφή ανοιχτού ρατσισμού αποδεκτή για τους Ρεπουμπλικάνους.

Επαγγελματικά επιτυχημένες γυναίκες χωρίς παιδιά μπορεί να φαίνονται ως απειλή, τόσο για τους άνδρες που υιοθετούν αυτές τις ιδέες όσο και για την καθιερωμένη ιεραρχία που τους επιτρέπει να διατηρούν τη θέση και την εξουσία τους. Για τους άνδρες που αισθάνονται εκτοπισμένοι, ο ισχυρισμός ότι γυναίκες και μειονότητες επωφελούνται από ένα άδικο πλεονέκτημα, το οποίο πρέπει να δώσουν πίσω λαμβάνοντας ξανά την υποτακτική τους θέση, μπορεί να είναι μια ελκυστική επιλογή. Είναι μία επιλογή που η εκστρατεία του Τραμπ ενθάρρυνε σταθερά.

Υπάρχει μια ειρωνεία σε αυτό, καθώς τα πραγματικά προνόμια (κληρονομημένος πλούτος, κληρονομικές εισαγωγές σε ελίτ κολλέγια, νεποτιστική επαγγελματική ανέλιξη) σχεδιάστηκαν όλα για να ωφελήσουν τους λευκούς άνδρες. Μπορεί κανείς να μην ενσαρκώνει καλύτερα το αδικαιολόγητο προνόμιο από τον ίδιο τον Τραμπ, όμως το ιδεολογικό πλαίσιο εντός του οποίου λειτουργεί δεν του επιτρέπει να το αναγνωρίσει. Αντίθετα, οι προνομιούχοι επιμένουν ότι ο υπόλοιπος κόσμος συστρατεύεται σε μια αντιδραστική δομή εξουσίας.

Συνδέστε τα όλα αυτά (τις ειρωνικές προσβολές, τα podcast που ζέχνουν σεξισμό, την επίθεση στα αναπαραγωγικά δικαιώματα και την έμφαση στον αταβισμό) κι έχετε έναν κόσμο όπου οι γυναίκες θα πρέπει να αποσυρθούν από την αγορά εργασίας και να ασχοληθούν με τα οικιακά ζητήματα, καθιστώντας εαυτές σεξουαλικά διαθέσιμες (αλλά μόνο στους συζύγους τους), παράγοντας παιδιά και υποστηρίζοντας την καριέρα των συζύγων τους, ανεξαρτήτως της επίδρασης που όλα αυτά θα έχουν στη δουλειά τους, στον χρόνο τους και στην ευτυχία τους.

Ορισμένοι παρατηρητές κατηγόρησαν την Κάμαλα Χάρις ότι δεν έκανε αρκετά για να διασκεδάσει μια οπισθοδρομική άποψη του ανδρισμού, υποστηρίζοντας ότι θα μπορούσε να είχε κερδίσει κάποιες ψήφους αν πρότεινε στρατιωτική υπηρεσία ως θεραπεία για την ανδρική απομόνωση ή αν απέφευγε την εύλογη κριτική στην πατριαρχία, που ενδεχομένως έκανε κάποιους άνδρες να αισθάνονται ότι δέχονται επίθεση. Όμως, τέτοιες συνταγές απλά ενισχύουν τον ηγεμονικό ανδρισμό, πράγμα ασύμβατο με το όραμα για μια Αμερική όπου οι ανάγκες και τα συμφέροντα των γυναικών και των μειονοτήτων δεν μετράνε λιγότερο από εκείνα των λευκών ανδρών.

Δεν είναι ευθύνη των γυναικών να πείσουν τους άνδρες για την ανθρώπινη υπόστασή τους, τις ικανότητές και τις δυνατότητές τους. Η κοσμοθεωρία του ανδρισμού την οποία επικαλείται ο Τραμπ βλάπτει εξίσου τους άνδρες, προσφέροντας ελκυστικά απλές απαντήσεις που τελικά αφήνουν αυτούς που τις υιοθετούν ακόμη πιο απομονωμένους.

Πηγή: New York Times