Ο σκοπός δεν αγιάζει τα Μέσα

Η εκλογή Τραμπ δεν ήταν κάτι απρόσμενο, παρά τις δημοσκοπήσεις και τα Μέσα που εμφάνισαν τις εκλογές ως ντέρμπι, επιχειρώντας να πείσουν υπέρ της δημοφιλίας της Harris. Τα ίδια είχαν γίνει και το 2016, όταν η Χίλαρυ όχι απλώς υποτίθεται πως έβγαινε πρώτη, αλλά είχε αφήσει αρκετά πίσω τον ρεπουμπλικάνο μεγιστάνα. Και τότε και τώρα άνθρακες οι ελπίδες του δημοκρατικού σύμπαντος που περιλαμβάνει σημαντικούς πόλους επιρροής, όπως τα περισσότερα Μέσα Ενημέρωσης και η βιομηχανία του κινηματογράφου.   

Οι διαδοχικές αστοχίες του συστήματος ενημέρωσης γεννούν καχυποψία για τη σκοπιμότητα που μπορεί να κρυβόταν πίσω από την παρουσίαση της εκλογικής αναμέτρησης και για το πόσο έτοιμο ήταν να κάνει την αντικειμενικότητά του «σχετική». Ο σκοπός αγιάζει τα Μέσα; Όχι στο επίπεδο της πραγματικής αξίας της ενημέρωσης. Όσο αντιπαθής και αν είναι ο Τραμπ, όσο επικίνδυνος αν είναι για τη δημοκρατία όπως την ξέρουμε σήμερα, δεν δικαιολογείται Μέσα με παγκόσμιο κύρος δεκαετιών να το σπαταλούν σε μια εκλογική διαμάχη. Επειδή, μακροπρόθεσμα, αυτό διώχνει τον κόσμο μακριά από την υπεύθυνη ενημέρωση, μειώνει την εμπιστοσύνη του στους θεσμούς και έτσι βλάπτει τη δημοκρατία. Γιατί οι Τραμπ έρχονται και παρέρχονται αλλά οι θεσμοί πρέπει να μένουν.

Το γιατί οι Αμερικανοί ψήφισαν αυτόν τον απαίσιο τύπο σηκώνει πολλές ερμηνείες. Και πράγματι πολλές έχουν αρχίσει να κατακλύζουν το διαδίκτυο και όχι μόνο -άλλες αναμενόμενες και άλλες ευφάνταστες, που προσφέρουν μια διαφορετική οπτική. Στη συνδρομητική έκδοση των New York Times και με τον τίτλο «Ο Τραμπ έδωσε στους άνδρες αυτό που οι δημοκρατικοί δεν μπορούσαν να δώσουν» η Elizabeth Spiers υποστηρίζει ότι ο Τραμπ εξελέγη βασικά δίνοντας στους λευκούς άνδρες την ευκαιρία να επιλέξουν ένα πρότυπο αρρενωπού αρσενικού με δικαιώματα ιδιοκτησίας επί γυναικών και πιο αδύναμων ανδρών. Λέει με δυο λόγια ότι οι λευκοί άνδρες τον ψήφισαν επειδή βλέπουν στο πρόσωπό του την αρρενωπότητα και την ισχύ που έχουν μάθει να εκτιμούν και ότι τελικά ένα μεγάλο μέρος της προτίμησης στον Τραμπ προέρχεται από την παντοκρατορία της πατριαρχίας και όχι από πολιτική επιλογή.

Η δεύτερη ενδιαφέρουσα άποψη που εντόπισα, δημοσιεύθηκε επίσης στους New York Times. Έχει τίτλο "Ψηφοφόροι προς ελίτ :Τώρα; Μας βλέπετε;"  και κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση. Διαπνέεται από την άποψη ότι αν εξηγήσουμε τη νίκη Τραμπ χαρακτηρίζοντας το εκλογικό σώμα της Αμερικής «φασίστες», «ακροδεξιούς», «ρατσιστές» ή ό,τι άλλο και εκεί σταματήσουμε, θα έχουμε στην πραγματικότητα χάσει την ευκαιρία να παρατηρήσουμε τους μετασχηματισμούς της αμερικανικής κοινωνίας και των επιλογών της. Υπάρχει, λέει ο αρθρογράφος David Brooks μια νέου τύπου «κατώτερη» τάξη που μέσω του Τραμπ προσπάθησε να γίνει ορατή, η ίδια και τα αιτήματά της, διεκδικώντας τον σεβασμό.

Πρόκειται για έναν σεβασμό που της αρνούνται οι (μορφωμένες, και όχι μόνο) ελίτ του συστήματος- αρκετές από τις ομάδες των οποίων ανήκουν στην Αριστερά. Πρόκειται για μια νέου τύπου ταξική διεκδίκηση που δεν έχει τα χαρακτηριστικά μαρξιστικού τύπου, μια που δεν στρέφεται κατά του καπιταλισμού, αλλά κατά των τρόπων της εφαρμογής του και των οικονομικών και πολιτισμικών ανισοτήτων που δημιουργεί. «Η γεννημένη στο Κουίνς δυσαρέσκεια του Τραμπ για τις ελίτ του Μανχάταν συνάντησε την ταξική εχθρότητα που νιώθουν οι άνθρωποι της υπαίθρου σε όλη τη χώρα».

Όσοι χαλάστηκαν με την εκλογή Τραμπ -και ευτυχώς είναι πολλοί αυτοί- πρέπει να προσπαθήσουν να καταλάβουν τι και πώς αλλάζει και όχι να καταλήγουν σε αφορισμούς εφαρμόζοντας παλιά εργαλεία πολιτικής ανάλυσης. Αυτά ίσως είναι καλά για να νιώθουμε όμορφα στις ομάδες που ανήκουμε, αλλά μάλλον δεν μας βοηθούν να προετοιμαστούμε για τα φαινόμενα που έρχονται.