Έτσι ήθελε και το έγραψε. Έτσι ήθελε και το είπε. Οι καλλιτέχνες πρέπει να έχουν παρεμβατικό λόγο, κάπως να ξυπνάνε και κανέναν να σκεφτεί. Είτε υπέρ τους, είτε εναντίον τους.
γράφει:
Η συναυλία για τα Τέμπη έφερε και πάλι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας το έγκλημα του ελληνικού κράτους, του οποίου οι ανεπάρκειες στοίχισαν τη ζωή σε 57 ανθρώπους. Στην περίπτωση της συναυλίας βέβαια το διακύβευμα για μια μερίδα της κοινής γνώμης, είχε φύγει από το ίδιο το θέμα του δυστυχήματος και είχε μεταφερθεί στο πώς και αν πρέπει να μιλάμε για το ατύχημα.
Σε αυτού του τύπου την συζήτηση ενεπλάκη άθελά του και ένας από τους μετέχοντες στην ιστορική συναυλία, ο Φοίβος Δεληβοριάς, όταν αποφάσισε να κορυφώσει το δραματικό κλίμα της συναυλίας τραγουδώντας με εντελώς μίνιμαλ τρόπο ένα τραγούδι που έγραψε ειδικά για τους συγγενείς και τους κοντινούς ανθρώπου των θυμάτων.
Το τραγούδι γράφτηκε την προηγούμενη ημέρα της συναυλίας και ήταν έμπλεο συναισθηματικής φόρτισης, όπως και η ερμηνεία του τραγουδοποιού. Τις επόμενες ημέρες ο Φ. Δεληβοριάς δέχεται, εκτός από θαυμασμό για το τραγούδι, και αρκετά πυρά τα οποία αφορούν τις προθέσεις του που σε ορισμένους φαντάζουν σκοτεινές ή έστω ημισκότεινες.
Η προερχόμενη κυρίως από φιλοκυβερνητικές πηγές κριτική κάνει λόγο για εξ αριστερών λαϊκισμό. Μα τι μπούρδα είναι πάλι αυτή; Διάβαζα ότι ο κ. Στάθης Καλύβας στηρίζει την περί λαϊκισμού κριτική του στο ότι το τραγούδι περιέχει στίχο όπου το κέρδος θεωρείται η αιτία του ελλιπούς εξοπλισμού και της ελλιπούς εποπτείας του σιδηροδρομικού δικτύου.
Θα το γράψει ο τοίχος
Θα το γράψει ο βράχος
Πως δεν ήταν μόνο Ενός ανθρώπου λάθος
Θα το πει η σημύδα Θα το πει κι ο κέδρος
Πως εδώ σκοτώνει Όπου βρει το κέρδος
Αναρωτιέμαι αν ο κ Καλύβας θα ήθελε η αναφορά να γίνεται σε «εξοικονόμηση πόρων» για να μην διαμαρτυρηθεί ή-πολύ περισσότερο θα με ενδιέφερε να μάθω- αν ο ίδιος πιστεύει ότι οι παραλείψεις δεν έγιναν για τέτοιο λόγο, αλλά αντιστοιχούν σε κάποιου άλλο κίνητρο της πολιτείας.
Από όσο μπορώ εγώ και νομίζω οι περισσότεροι να σκεφτώ, ο σύγχρονος εξοπλισμός, η διπλή γραμμή σε όλο το δίκτυο, οι βάρδιες με υποχρεωτικά δύο και πλέον άτομα και άλλα πολλά που έλλειπαν είχαν ακριβώς σαν αιτία τον περιορισμένο προϋπολογισμό ή την «εξοικονόμηση πόρων» που λέγαμε- μια όμως μάλλον ακατάλληλη έκφραση για ρίμα που η αμεσότητα της καλλιτεχνικής έκφρασης μετέτρεψε σε "κέρδος". Ε, δεν είναι και άσχετο...
Οι θιασώτες της άποψης Καλύβα νομίζω ότι έχουν δευτερεύον, πιο αόρατο κίνητρο, το οποίο θα ήθελε σιωπή στην περίπτωση των Τεμπών και θόρυβο στην περίπτωση του Ματιού, της Μαρφίν ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο έχει αποφασίσει να οικειοποιηθεί η φιλοδεξιά εξωστρέφεια. Όμως ο καλλιτέχνης Φοίβος Δεληβοριάς είχε άλλη γνώμη: πρώτον θέλησε να μιλήσει για αυτό και πήρε μέρος στη συναυλία και δεύτερον ήθελε να πει αυτά που είπε και όχι άλλα. Προφανώς θεώρησε ότι ο ρόλος του σχετίζεται και με τις κοινωνικές πραγματικότητες και με ό,τι κρίνει ο ίδιος ως αδικία. Σπατάλησε ένα μέρος από το καλλιτεχνικό του κεφάλαια παίρνοντας δημόσια πολιτική θέση. Θα μπορούσε να μην το κάνει, αλλά το έκανε γιατί ήθελε. Θα μπορούσε να έχει γράψει και ένα άλλο τραγούδι για το Μάτι, αλλά δεν ήθελε. Δεν είναι δικαίωμά του;
Υπάρχουν άλλοι καλλιτέχνες που μπορεί να θέλουν να σιωπήσουν για τα Τέμπη και να γράψουν για το Μάτι. Δικαίωμά τους είναι και αυτωνών. Ας το κάνουν. Έχουμε ανάγκη τον παρεμβατικό λόγο και τη ματιά τους, ακόμη και αν διαφωνήσουμε. Ναι, η όποια στάση τους είναι λογικό να τους χαρακτηρίζει και να τους ακολουθεί και αυτό αποτελεί νομοτέλεια της δημόσια παρέμβασης. Τέτοιους καλλιτέχνες θέλουμε, με άποψη και διάθεση να παρέμβουν όταν κρίνουν ότι χρειάζεται.
Τα άλλα είναι εστέτ αντιπολίτευση στην μόνη ζωντανή σήμερα αντιπολίτευση: την κοινή λογική και το αίσθημα δικαίου.
