Σε τι (τηλεοπτικό) κόσμο ζούμε;

Το λάθος με την είδηση του θανάτου του ποδοσφαιριστής Μπάλντοκ ξεκίνησε με την αναφορά της λεπτομέρειας ότι βρέθηκε «στην πισίνα του»- μια εντελώς περιττή αναφορά για όλους τους άλλους, πλην εκείνων που επιθυμούσαν να ζήσουν λίγο πιο έντονα την πληροφορία του θανάτου του αθλητή.   

Όμως φταίνει και οι λεπτομέρειες! Είναι αυτές που κάνουν την περιγραφή γλαφυρή, και της προσδίδουν συναισθηματικότητα. Κατ’ αρχάς η σκηνή του θανάτου, είναι κάτι εξ ορισμού τραγικό. Αν σε αυτό προσθέσουμε μια  σκηνοθεσία της αφήγησης, όπως αυτή που μας περιέγραφε τον νεκρό ως επιπλέοντα σε μια ιδιωτική πισίνα, το σύνολο ήταν πια έτοιμο να δώσει έξτρα τραγικές πληροφορίες σε όποιον ήταν πρόθυμος να τις ρουφήξει.

Τι πληροφορίες μπορεί να πάρει από εδώ το αδηφάγο κοινό; Πρώτον, στην είδηση υπήρχε πισίνα. Αμέσως-αμέσως αυτό μας λέει ότι το πρόσωπο της είδησης ήταν κάποιος εξέχων άνθρωπος, πράγμα που μπορεί να δημιουργήσει ενδιαφέρον ακόμη και σε εκείνο το κοινό που δεν γνώριζε την ιδιότητά του ως διεθνούς αθλητή. Είναι πάντοτε πιο ευπώλητο το να ασχολείσαι με το τι κάνουν οι σημαντικοί και όχι οι ανώνυμοι.    

Από τις πρώτες ώρες της μετάδοσης της είδησης του θανάτου, η αναπαραγωγή της είδησης γινόταν πάντα συνοδεία της λεπτομέρειας της «πισίνας». Εκεί κάπου άνοιξε η όρεξη στα κοράκια της lifestyle τηλεθέασης που ψάχνουν λίγη τόλμη και γοητεία για να γεμίσουν με λαχταριστό προϊόν τον τηλεοπτικό τους χρόνο. Μα, υπάρχει αυτό το γκλίτερ στην είδηση ενός θανάτου; θα ρωτήσει κάποιος που εκτιμά την δεοντολογία και την επαγγελματική ηθική.

Παντού υπάρχει, αναγνώστη μου- αρκεί να βάλεις στη σίγαση τη φωνή της συνείδησής σου!

Έτσι, η πισίνα ως death scene σήμανε την χλιδή και την καλοπέραση. Ομοίως και η περιοχή στην οποια βρίσκεται το ακίνητο. Και -ευτυχώς- δεν ήταν στα Λιόσια. Έτσι, άνοιξε ο δρόμος να μιλήσουμε για κόστη ανά τετραγωνικό μέτρο, για μια εκ του προχείρου αποτίμηση της κατοικίας του θανόντος και για μια αναλυτική παρουσίαση των επίπλων που είναι ορατά από το διαθέσιμο φωτογραφικό υλικό. Κρίμα που δεν μπορεί ο Τζ. Μπάλντοκ να μας ανοίξει το σπίτι του για να κάνουμε ένα αναλυτικό ρεπορτάζ και για το εσωτερικό του σπιτιού του διάσημου αθλητή. Βέβαια τότε δεν θα ήταν τόσο τραγικό το ρεπορτάζ- ας πούμε ότι θα έχανε τη δύναμή του.             

Σκεφτόμουν ότι ακόμα και αν απαιτεί υψηλά επίπεδα δεοντολογίας (που δεν απαιτεί) για να μην μιλάς για το κόστος του σπιτιού του αποβιώσαντος και τον τρόπο που ζούσε, λίγες μόνο ώρες μετά τον θάνατό του, το να φανταστείς ότι θα φας κράξιμο για μια τέτοια συμπεριφορά, είναι σαφώς πιο εύκολο. Μετά αναρωτήθηκα γιατί αυτοί οι τηλεοπτικοί παρουσιαστές δεν κατάφεραν να προστατεύσουν τον εαυτό τους με αυτόν τον τρόπο και αναγκάστηκαν να ζητούν δημοσίως συγγνώμη -τελικά για το τι ποιότητας άνθρωποι είναι και όχι για το σε ποιο ολίσθημα υπέπεσαν.

Λίγο πιο μετά όμως έπεσα πάνω στις τηλεθεάσεις της ημέρας που έγιναν οι εκπομπές αυτές. Τότε μπήκε στο μυαλό μου η ιδέα ότι πιθανότατα μια χαρά ήξεραν το κράξιμο που θα ακολουθήσει και μια χαρά είχαν σκεφτεί τις συγγνώμες τους ως συναισθηματικές εξάρσεις (οι οποίες ως γνωστόν φέρνουν τηλεθέαση), και άλλα τέτοια που στενοχωριέται κανείς όταν τα σκέφτεται, γιατί κάπως σαν του τρίβεται στη μούρη αυτό, που ωραία και κριντζαριστά λέγαν οι παλιότεροι, «σε τι κόσμο ζούμε».