The Lemon Tree & Co.: Από την Αίγυπτο στη Βούλα

Καθώς ένα ζεστό βράδυ του Σεπτεμβρίου κατέβαινα την παραλιακή, αυτή που σήμερα ονομάζουμε Αθηναϊκή Ριβιέρα, κοιτώντας με δέος τους δεκάδες γερανούς των έργων στο Ελληνικό, σκεφτόμουν πόσο έχει ήδη αλλάξει το τοπίο και πόσο θα αλλάξει ακόμα. Το αν θα είναι για καλό ή για κακό δεν θα το αναλύσω εδώ, άλλωστε αν δεν πάρει την τελική του μορφή δύσκολα μπορεί κάποιος – κυρίως αν δεν είναι ειδικός – να αξιολογήσει ένα τόσο μεγάλο έργο, όμως γεγονός είναι πως το παραλιακό μέτωπο σε λίγα χρόνια θα είναι, πράγματι, αγνώριστο.

Ήδη, οι παραλίες κατά μήκος της λεωφόρου έχουν αλλάξει ραγδαία και πολλά καινούργια μαγαζιά εστίασης ή/και διασκέδασης ανοίγουν με ρυθμούς που δυσκολευόμαστε να παρακολουθήσουμε. Η παραλία της Βούλας είναι μία από αυτές. Αυτή διάλεξε ο Αιγύπτιος Ahmed Hanafi, επιχειρηματίας στους τομείς της φιλοξενίας, της εστίασης και της διασκέδασης, με τη σύζυγό του, διάσημη βραβευμένη σεφ, Mirette Aly, ως το πρώτο Lemon Tree & Co. σε ευρωπαϊκό έδαφος, θεωρώντας, και δικαίως, ότι η Αίγυπτος και η Ελλάδα έχουν δεθεί άρρηκτα από τους αρχαίους χρόνους με ιστορικούς και πολιτιστικούς δεσμούς οι οποίοι εξακολουθούν να μας κρατούν ενωμένους.

To Lemon Tree της Βούλας είναι όμορφο και εντυπωσιακό αλλά, συγχρόνως, ήσυχο και κομψό. Η θάλασσα, τα φυσικά υλικά της διακόσμησης και τα καταπράσινα φυτά, φτιάχνουν χαλαρή, easy living ατμόσφαιρα. Σημειωτέον ότι όλα τα έπιπλα είναι σχεδιασμένα από το design studio της μητρικής εταιρίας TLT Concepts. Κι όταν, όσο προχωράει το φθινόπωρο, το έξω δυσκολέψει – κι αυτό για λίγο μόνο κι όχι σίγουρα, αφού το όποιο κρύο διαρκεί ολοένα και λιγότερο –, ο εσωτερικός χώρος, που είναι κι αυτός πολύ όμορφος, θα είναι έτοιμος για να μας υποδεχθεί.

Η Mirette Aly μαζί με τον Μιχάλη Νουρνόγλου ως executive chefs, καθώς και ο Παναγιώτης Ζώκος ως head chef, παίρνοντας έμπνευση από τα αιγυπτιακά Lemon Tree, έφτιαξαν ένα μενού με κύριο στοιχείο τη Μεσόγειο, την κουζίνα και τα εκλεκτά υλικά της, ενώ σε δεύτερο πλάνο μπαίνει με τακτ και η Ασία. Οι γεύσεις και τα αρώματα είναι ευφάνταστα συνδυασμένα, παραμένοντας, όμως, ευδιάκριτα και συγχρόνως διακριτικά. Οφείλω να αναφέρω, επίσης, πως τα περισσότερα επιμέρους στοιχεία του μενού, όπως η μαγιονέζα, τα chutneys, οι πίκλες, οι πραλίνες και πολλά άλλα ετοιμάζονται επιτόπου, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στην ποιότητα και τη φρεσκάδα.

Οι δύο σαλάτες του θερινού μενού που δοκίμασα ήταν εξαιρετικές. Η πρώτη πολύ δροσερή με ντοματίνια, καρπούζι, κατσικίσιο τυρί και φιστίκι Αιγίνης (€ 19) και η δεύτερη έξτρα βελούδινη με ώριμα ψητά ροδάκινα – το τονίζω γιατί πόσο συχνά δεν έχουμε φάει σαλάτες με φρούτα τόσο άγουρα που είτε τρως ροδάκινο είτε mango, είναι το ίδιο και το αυτό –, burrata, θυμάρι και μέλι, χωρίς ωστόσο το σύνολο να είναι γλυκό (€ 22).

Στα φίνα θαλασσινά, ο φρεσκότατος ωμός τόνος συνδυάστηκε έξυπνα με κρέμα από καπνιστό κρόκο αυγού και τραγανό κράκερ από σουσάμι (€ 28), ενώ τα ντελικάτα ωμά χτένια αρωματίστηκαν διακριτικά με πιπεριές jalapenos, κόλιανδρο, σταφύλι και αγουρίδα, ένα απίθανο υλικό που συναντάμε σπανίως (€ 29). Όσο κι αν απόλαυσα αυτά τα δύο ορεκτικά θαλασσινών, την καρδιά μου έκλεψε το ντουέτο γαρίδας (€ 28): οι ωμές, αριστοτεχνικά κομμένες carpaccio με κρέμα αβοκάντο και οι ψητές με κουνουπίδι, πάστα κόκκινου κάρυ, μελισσόχορτο και τριμμένη φρέσκια καρύδα. Ένα ζευγάρι που θα θυμάμαι για πολύ καιρό.

Όπως είναι φυσικό, τα πιάτα με κρέας είναι γευστικά πιο πλούσια, πιο comfort, θα έλεγα. Τα νόστιμα  αργοψημένα «τραβηχτά» μοσχαρίσια μάγουλα (pulled beef cheeks) συνοδεύονται από λαζάνια άριστα al dente και την πληθωρική σάλτσα του κρέατος που έχει γλασαριστεί με ανατολίτικο πετιμέζι ροδιού-τριαντάφυλλου (€ 29). Το δεύτερο πιάτο με τρυφερό μοσχαρίσιο φιλέτο Chateaubriand (€ 110 που μοιράζονται τουλάχιστον 2 άτομα) λιώνει στο στόμα, συνοδεύεται από βελούδινο πουρέ πατάτας και η σάλτσα του κρέατος παίρνει βαθιά νοστιμιά και άρωμα, από κρασί που έχει παλαιώσει με τη μέθοδο solera.

Στα επιδόρπια, η τάρτα σοκολάτας (€14) παίζει με την αντίθεση μαύρης και σοκολάτας γάλακτος, η ελαφρώς αλατισμένη καραμέλα διασκεδάζει τον ουρανίσκο, ενώ το παγωτό καφέ προσθέτει δροσιά και φινέτσα. Αν και το Vacherin (€16) δεν θυμίζει το κλασικό γαλλικό επιδόρπιο, η πραλίνα πεκάν κοντράρει ευχάριστα τη βελούδινη κρέμα βανίλιας και η κανέλα δίνει το ζεστό της άρωμα στο συνοδευτικό παγωτό.

Το κρασί παίζει σημαντικό ρόλο στη συνολική εμπειρία. Η λίστα περιλαμβάνει κοντά 300 ετικέτες από τον ελληνικό και διεθνή αμπελώνα και η έμπειρη sommelier Δέσποινα Τοκαλάκη είναι στη διάθεσή μας για να βοηθήσει στις επιλογές. Όσοι προτιμούν κοκτέιλ, η ομάδα του αγαπημένου αθηναϊκού The Bar in Front of the Bar έχει δημιουργήσει μια λίστα με κλασικά και μη κοκτέιλ, όπως ξέρουν να κάνουν με τον ιδιαίτερο τρόπο τους.

Κλείνω αυτό το άρθρο από εκεί που το ξεκίνησα, τη μεταμόρφωση δηλαδή της παραλιακής (συγχωρήστε με, αλλά το Athens Riviera δεν μου πάει). Με δεδομένη την αδιαπραγμάτευτη και παντοτινή προσωπική μου λατρεία για το κέντρο της Αθήνας, δεν κατηφορίζω εύκολα τη Συγγρού κι αν αραιά και πού κάνω κάποιες εξαιρέσεις, σίγουρα το Lemon Tree θα παίζει στο εξής ανάμεσα στις επιλογές μου. Και μια τελευταία παρατήρηση: Έχοντας διαβάσει τη σημασία που έχει για τους ιδιοκτήτες η υπέροχη λεμονιά, ένα δέντρο με τους καρπούς του που κι εμείς οι Έλληνες έχουμε υμνήσει, θα ήθελα να το δω να παίζει μεγαλύτερο ρόλο στο εστιατόριο, πέρα από σύμβολο και λογότυπο. Δεν ξέρω αν ένα αληθινό δέντρο ευδοκιμεί τόσο κοντά στη θάλασσα, αλλά ένα γλυπτό, μήπως θα ήταν μια ιδέα;

The Lemon Tree & Co.
Λεωφ. Αλκυονιδών 4, Βούλα 16673
Τηλ. 30695 546 3821
Instagram 
TLT Concepts