Οι κανονικοί Ολυμπιακοί είναι οι παραολυμπιακοί

Πριν από χρόνια είχα αποφασίσει να πηγαίνω στο γυμναστήριο. Ρώτησα κανά-δυό φίλους «γυμναστηριακούς» για το τι πρέπει να κάνω και εκείνοι πρόθυμοι μου «έφτιαξαν πρόγραμμα», που λένε και στη γλώσσα των βαρών. Το πρόγραμμα συνοδεύτηκε από παραινέσεις του τύπου «μη και περάσει ο καιρός και δεν βάζεις κιλά και είσαι σαν κάτι τύπους που κάνουν με 2κιλα και γελά το γυμναστήριο». Κρυφοκοίταζα και εγώ τα κιλά που βάζουν οι άλλοι, τις επαναλήψεις που κάνουν και,  μετρώντας και τη σωματική τους διάπλαση, και προσπαθούσα να μην υπολείπομαι και πάρω το στίγμα του γυμναστηριακού φλώρου. Βλακείες, σκεφτόμουν, αλλά… στη Ρώμη (κάνε) όπως οι Ρωμαίοι.

Δεν θα ξεχάσω ένα απόγευμα που έτρεχα στον διάδρομο και που στον πίσω, κενό χώρο μια γυναίκα γύρω στα 50-55 με ημιπληγία ξεκίνησε να κάνει την άσκηση που λέγεται «προβολές»- δηλαδή να κάνει ένα μεγάλο βήμα με το κάθε πόδι, λυγίζοντάς το πίσω πόδι μέχρι σχεδόν να ακουμπά στο έδαφος. Στόχος της ήταν να διανύει τα 6-7 μέτρα της απόστασης με διαδοχικές προβολές, και, φτάνοντας στο τέλος να επιστρέφει στην αρχή του «διαδρόμου» με τον ίδιο τρόπο. Μπροστά στους διαδρόμους είχε καθρέπτες, οπότε σχεδόν ακούσια ξεκίνησα να παρακολουθώ την προσπάθειά της. Και τι προσπάθεια! Για να κάνει μία και μόνο προβολή, για να σταθεροποιήσει το σώμα της και να λυγίσει το πόδι της μέχρι κάτω η έντασή της ήταν απίστευτη. Λουσμένη στον ιδρώτα και με το πρόσωπο παραμορφωμένο από την προσπάθεια επιχειρούσε τη μία επίπονη προβολή μετά την άλλη.

Είχα σοκαριστεί από τη δυσκολία που είχε η άσκηση για την ίδια και, παρόλ’ αυτά, για την  αποφασιστικότητα με την οποία συνέχισε να προσπαθεί. Στο τέλος του τριαντάλεπτου ημιτρξιματός μου είχα μετρήσει να έχει κάνει δώδεκα προβολές. Δώδεκα προβολές σε μισή ώρα! Και όμως: τι υπεράνθρωπη προσπάθεια και τι μάθημα ζωής χωρίς να ειπωθεί ούτε μια κουβέντα! Αισθάνθηκα ακόμη πιο ανόητος για τα συναισθήματα μικρής ανωτερότητας με τα οποία ο γυμναστηριακός μου εαυτός ικανοποιούνταν μέχρι τότε βλέποντας άλλους ασκούμενους που έκαναν λίγες επαναλήψεις ή που χώλαιναν με πολύ λιγότερα κιλά από ό,τι εγώ. Μα τι ανούσιος στίβος!

Το τι γυμνάζει τον καθένα έχει να κάνει με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το σώμα και το πνεύμα του, αλλά- πάνω από όλα- με την προσπάθεια που καταβάλει και όχι με τις επιδόσεις.

Οι παραολυμπιακοί αγώνες μου φαίνονται απείρως σημαντικότεροι από τους σύγχρονους ολυμπιακούς αγώνες. Οι μεν θέλουν να υμνήσουν την προσπάθεια και, τη δύναμη ψυχής και οι δε τις επιδόσεις. Οι μεν αναδεικνύουν τη συμπερίληψη και οι δε την αριστεία και την πρωτιά.

Να ξεκαθαρίσω κάτι: δεν είναι κακό να ασκούνται οι αρτιμελείς, να πηγαίνουν το σώμα τους πέρα από τα όριά του, να δουλεύουν και να ανταμείβονται με αναγνώριση. Κακή μου φαίνεται η μπίζνα των ρεκόρ που θολώνει την πραγματική αξία του αθλητισμού, η βασική ιδέα της οποίας δεν μπορεί παρά να είναι η ερασιτεχνική ενασχόληση.