«Μην στέλνετε κόσμο στην παραλία μου»

Είδαμε και πάθαμε να ξεφορτωθούμε την επέλαση της ξαπλώστρας σε κάθε σπιθαμή άμμου ανά την ελληνική επικράτεια, κι ακόμα δεν τα έχουμε καταφέρει, παλεύουμε με κάτι app που πολύ θέλουμε να είμαστε καλοπροαίρετοι και να μην τα θεωρήσουμε κυβερνητικές χάντρες για τους ιθαγενείς (άλλη κουβέντα αυτή).

Κι εκεί που κάποιοι ήμασταν απασχολημένοι να πανηγυρίζουμε για τις αττικές παραλίες που αφέθηκαν στην ησυχία τους, ελεύθερες για όλους, ξαφνικά μας προέκυψε ένα νέο είδος γκρίνιας: Εκείνοι που, ενώ αντιτάχθηκαν στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των παραλιών, θεωρούν τώρα τις ελεύθερες παραλίες δική τους ιδιοκτησία, και ξορκίζουν τον κόσμο στο ίντερνετ να μην τις «μαρτυράει» επειδή «μαζεύεται κόσμος». Οποία ειρωνεία.

Το φαινόμενο παρατηρείται παντού, από ομάδες στο Facebook που φτιάχτηκαν ακριβώς για αυτό τον σκοπό και ταξιδιάρικες σελίδες του Instagram, μέχρι σάιτ σαν το in2life, που θα έλεγε κανείς πως πρωταρχικός λόγος ύπαρξής τους είναι να ανακαλύπτεις μέρη που δεν ήξερες, προτάσεις και ιδέες για να περνάς καλύτερα.

Το αντιλαμβανόμαστε όλοι το παράδοξο, έτσι; Όλοι θέλουμε να ανακαλύψουμε καινούρια μέρη, αλλά τα μέρη που ήδη ξέρουμε να μην τα ανακαλύψουν άλλοι, γιατί τότε θα γίνουμε πολλοί και το μέρος θα «χαλάσει». Σαν τους τουρίστες, που κατά το γνωστό ρητό δεν σιχαίνονται τίποτα περισσότερο από τους άλλους τουρίστες.

Σε μια πόλη σαν την Αθήνα των 5 εκατομμυρίων κατοίκων, είναι ανθρώπινο να θες καμιά φορά την ησυχία σου, να ζητάς μεσοβδόμαδο ρεπό για να πας για μπάνιο καθημερινή, ή να ζουμάρεις στο Google Maps την αττική ακτογραμμή, σε αναζήτηση εκείνης της τέλειας παραλίας που δεν έχεις πάει ακόμα.

Αυτό που δεν είναι και πολύ ανθρώπινο, είναι να προσπαθείς να εμποδίσεις την πρόσβαση στην πληροφορία για τους άλλους ανθρώπους. Θα ήταν και λίγο στενάχωρο, αν δεν συνέβαινε στην εποχή του ίντερνετ, που εξασφαλίζει την δημοκρατικότερη, δωρεάν και απεριόριστη πρόσβαση στην πληροφορία στην ιστορία της ανθρωπότητας. Στην προκειμένη, είναι και λιγάκι αστείο. Σαν την εικόνα ενός Δον Κιχώτη με μαγιό να εφορμά στους ανεμόμυλους. Ή σαν να προσπαθείς να εκτρέψεις με τα χέρια σου ποτάμι.