Καλοκαίρι στα (ανοικτά) προαύλια των σχολείων

Διάβασα με χαρά την απόφαση του Δήμου Αθηναίων να κρατήσει ανοικτά ορισμένα προαύλια σχολείων σε κάθε περιοχή, ώστε να πηγαίνουν και τους καλοκαιρινούς μήνες τα πιτσιρίκια και να παίζουν, αξιοποιώντας τις (βασικές έστω) εγκαταστάσεις που διαθέτουν οι σχολικές μονάδες.

Στη μακρινή πλέον δεκαετία των 80s τα σχολεία παρέμεναν ανοικτά όλο το 24ωρο- τουλάχιστον κάποια εξ αυτών. Θυμάμαι να πηγαίνουμε για μπάλα ή για μπάσκετ τα πρωινά. Για τα παιδιά του κέντρου η άλλη επιλογή ήταν να παίξουν στον δρόμο- σε κάποιον μικρό μονόδρομο, συνήθως- ανάμεσα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα, διακόπτοντας κάθε λίγο το παιχνίδι για τα διερχόμενα οχήματα.

Μετά τα σχολεία ξεκίνησαν να κλείνουν. Θυμάμαι πριν από 6-7 χρόνια μια φίλη μαμά να προσπαθεί να πείσει τους αρμόδιους του Δήμου Χαλανδρίου να ανοίγει το καλοκαίρι το σχολείο των παιδιών της για κάποιες ώρες, ώστε να αξιοποιείται σαν χώρος παιδικής αναψυχής. Μάταια. Το θέμα σκόνταφτε στην έλλειψη ανθρώπων για το κλείδωμα και το ξεκλείδωμα, και στο ποιος θα έχει την ευθύνη για ό,τι συμβεί εντός του ωραρίου αυτού.

Κάπως έτσι για λόγους γραφειοκρατίας στερούνταν τα πιτσιρίκια ελεύθερους χώρους αναψυχής στους οποίους μπορούσαν να πάνε μόνα τους και να συναντήσουν τον κύκλο τους. Το σχολείο αποτελεί τον κατ΄ εξοχήν τόπο παιδικής κοινωνικότητας και τα παιδιά νιώθουν μεγάλη οικειότητα εκεί. Το να παίζουν τα παιδιά στο σχολείο τους έχει μάλιστα προστιθέμενη αξία, αφού έτσι σταματούν να ταυτίζουν το σχολικό περιβάλλον με την υποχρέωση της παρακολούθησης, και των λοιπών μαθητικών υποχρεώσεων.

Επαινετέα λοιπόν η κίνηση του δημάρχου, η οποίος από πριν ακόμα την ανάληψη των καθηκόντων του  καταβάλει σκληρές επικοινωνιακές προσπάθειες να προβάλει την εκάστοτε δραστηριότητά του, έχοντας ευρύτερη ατζέντα που πλέον είναι γνωστή. Δεν κρύβεται η φιλοδοξία- ας συνοδεύεται τουλάχιστον από θετικές κινήσεις για το σύνολο.