Το Σινέ Θησείον είναι ο ορισμός του αθηναϊκού καλοκαιριού

Τις κατακόκκινες καρέκλες του τις θα τις αναγνώριζες παντού, δεν υπάρχουν ίδιες σε κανένα άλλο θερινό της Αθήνας. Όσοι ξέρουν έρχονται νωρίς, για να πιάσουν μία από αυτές προς τα πίσω και αριστερά. Από εκεί φαίνεται ολόφωτη η Ακρόπολη, κι αυτό ήταν που έκανε το CNN το 2012 να το ανακηρύξει «ωραιότερο σινεμά του πλανήτη». Όλο λέμε πως θα γράψουμε κάποτε μια εισαγωγή χωρίς αναφορά σε εκείνο το άρθρο. Δώδεκα χρόνια αργότερα, ακόμα δεν τα έχουμε καταφέρει.

Το Σινέ Θησείον, με την χαρακτηριστική πράσινη νέον πινακίδα του να φωτίζει τα βράδια τον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου, είναι ένα από τα παλαιότερα σινεμά της Αθήνας. Κοντεύει, για την ακρίβεια, να κλείσει αιώνα. Πρωτοξεκίνησε τις προβολές το μακρινό 1935, έκανε ένα αναγκαστικό διάλειμμα τα χρόνια της Κατοχής, και συνεχίζει ακάθεκτο μέχρι σήμερα, έχοντας περάσει στη νέα του εποχή από το 1980, όταν το αγόρασαν ο Θωμάς Μανιάκης –ο ασπρομάλλης κύριος που θα δεις πίσω από το ταμείο, να κόβει εισιτήρια– με τον αδερφό του και το έκαναν αγνώριστο.

Το Θησείον, θα σου πουν οι παλιοί Αθηναίοι, είναι παραδοσιακά το θερινό που ανοίγει τη σαιζόν, και εκείνο που την κλείνει. Ξεκινά τις προβολές του εκεί γύρω στα μέσα Μαΐου και τις σταματά τέλος Οκτώβρη. Μας μοιράζει και κουβερτούλες όταν οι νύχτες ψυχραίνουν –κι ας έχει μια ελαφριά μελαγχολία αυτό το σκηνικό, έχει και την λαχτάρα για «λίγο καλοκαίρι ακόμα». Ακριβώς την ίδια που έχουν γενικά οι πρώτοι μήνες του φθινοπώρου στην Αθήνα. Μην τα σκέφτεσαι όμως τώρα αυτά, είναι μακριά.

Στα τραπεζάκια του Σινέ Θησείον, θα δεις εκτός από τα αναμενόμενα ποπκόρν και τις μπυρίτσες, την σπιτική βυσσινάδα που φτιάχνουν οι ίδιοι αποκλειστικά με μαύρη ζάχαρη, και τα νοσταλγικά πιατάκια με το δικό τους γλυκό του κουταλιού –κι αυτό βύσσινο– που έχει γίνει σήμα κατατεθέν τους. Ξακουστή και κοσμαγάπητη είναι και η σπιτική τυρόπιτα, που ψήνεται επιτόπου και σπάει μύτες στα διαλείμματα των ταινιών, και συνδυάζεται τέλεια με το χωριάτικο τσίπουρο που έρχεται από το Αγρίνιο, απ’ όπου βαστάει η οικογένεια των ιδιοκτητών.

Η νοσταλγική ατμόσφαιρα, οι τουρίστες που κοντοστέκονται έκθαμβοι στην είσοδο –τους έστειλαν εδώ οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, δεν έχουν ξαναδεί θερινό σινεμά στη ζωή τους–, οι Αθηναίοι που δίνουν ραντεβού για ταινίες κάτω από τα αστέρια (τα λίγα, ναι, τι να κάνουμε) του αττικού ουρανού, το πρόγραμμα των προβολών στις οποίες κυριαρχεί η νοσταλγία για το παλιό καλό Χόλιγουντ και τον ιταλικό κινηματογράφο, θα βρεις όμως και ταινίες πρώτης προβολής, όλα αυτά κάνουν το Σινέ Θησείον την επιτομή του αθηναϊκού καλοκαιριού. Αυτά, και άλλα τόσα, ενέπνευσαν την σκηνοθέτη Μαρία Ντούζα να του αφιερώσει ένα ολόκληρο ντοκιμαντέρ, που ταξίδεψε ως το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης.