Tαινίες για τα τελευταία θερινά της χρονιάς

Οι διακοπές τελείωσαν, τα σχολεία άνοιξαν, η θερμοκρασία επιτέλους έπεσε κι ο Σεπτέμβρης για άλλη μια φορά μας υπενθύμισε όλα τα νέα ξεκινήματα που πρέπει κάποια στιγμή να κάνουμε. Αυτό το οποίο δεν άλλαξε είναι ότι τα αγαπημένα μας θερινά σινεμά αποτέλεσαν κλασικό κι αγαπημένο σημείο συνάντησης είτε ανήκουμε στην ευγενή κατηγορία των σινεφίλ, είτε όχι. Με τον Σεπτέμβρη ωστόσο να διανύει ήδη το δεύτερο μισό του, ξέρουμε πως οι μέρες τους είναι πια μετρημένες για αυτό και πρέπει να σπεύσουμε για μια τελευταία βόλτα στα μέρη τους απολαμβάνοντας τις καλύτερες ταινίες που παίζονται τώρα. Εμείς κερνάμε τις ταινίες με την ελπίδα να φιλοτιμηθείς να κεράσεις τα ποπκόρν.

Mικρά πράγματα που πήγαν λάθος του Χάρη Βαφειάδη (2024)

Μετά την τηλεοπτική δόξα που γνώρισε, ο Φάνης έχει πάρει για τα καλά την κατηφόρα. Το μόνο που χρειάζεται πλέον για να επανέλθει είναι ένα θεϊκό σημάδι. Ο Παύλος ζει στον τέλειο κόσμο. Εκείνο όμως που τον κρατάει μακριά από την καριέρα και την ιδανική οικογενειακή ζωή είναι η ίδια πραγματικότητα. Οι ζωές τους μπερδεύονται, όταν ένα σκυλάκι με το όνομα Μάφιν είναι νεκρό. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ελληνικές ταινίες των τελευταίων ετών ποντάρει πολλά στην εξαιρετική πρωταγωνιστική ερμηνεία του Θάνου Τοκάκη, αλλά και την υποβλητική ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο Βαφειάδης.

Greedy People του Πόντσι Ποτσιρόλι

Όταν ένας αστυνομικός (Τζόσεφ Γκόρντον Λέβιτ) και ο πρωτάρης συνάδελφός του (Χιμές Πατέλ) βρίσκουν ένα εκατομμύριο δολάρια δίπλα σε ένα πτώμα, αποφασίζουν να λύσουν το μυστήριο, να κρατήσουν κρυφό τον φόνο και να κρατήσουν τα χρήματα. Όταν η σύζυγος του ενός ανακαλύψει τα λεφτά και οι φήμες για τη δολοφονία αρχίζουν να διαδίδονται στην μικρή, νησιωτική κωμόπολη, η κατάσταση περιπλέκεται, οδηγώντας σε ξεκαρδιστικά κακές και θανάσιμες αποφάσεις.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια μαύρη αστυνομική κωμωδία που αξίζει και με το παραπάνω τα νάτσος και τα ποπκόρν της αφού προσφέρει αβίαστη κι απενεχοποιημένη διασκέδαση με run n gun ατάκες, έξυπνο σενάριο και μπόλικες ανατροπές. Ιδανική για αντροπαρέες.

Κώδικας Κινδύνου της Ζόε Κράβιτζ (2024)

Όταν ο δισεκατομμυριούχος μεγιστάνας της τεχνολογίας Σλέιτερ Κινγκ (Τσάνινγκ Τέιτουμ) συναντά τη σερβιτόρα Φρίντα (Ναόμι Άκι) σε ένα γκαλά, σπίθες πετάγονται μεταξύ τους. Την προσκαλεί να τον συνοδεύσει για τις διακοπές των ονείρων της παρέα με τους φίλους του στο ιδιωτικό του νησί. Άγριες νύχτες σβήνουν σε ηλιόλουστες μέρες και όλοι περνάνε τέλεια. Κανείς δεν θέλει αυτό το ταξίδι να τελειώσει, αλλά καθώς συμβαίνουν αλλόκοτα πράγματα, η Φρίντα αρχίζει να αμφιβάλει για την πραγματικότητα της. Κάτι πηγαίνει πολύ στραβά σε αυτό το μέρος. Πρέπει να ανακαλύψει την αλήθεια αν θέλει να βγει ζωντανή από αυτό το ατελείωτο πάρτι.  

Το υπέροχο πλάσμα που ακούει στο όνομα Ζόε Κράβιτζ μάς δίνει ένα μικρό διαμαντάκι στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο με τον σύντροφό της στη ζωή, Τσάνινγκ Τέιτουμ να αποδεικνύει ακόμη μια φορά πόσο αδικημένος ηθοποιός είναι. Εκκεντρικό, ηλεκτρισμένο, μεθυστικό, με δηλητηριώδες χιούμορ και βιντεοκλιπάδικη σκηνοθεσία το φιλμ της Κράβιτζ αξίζει τη σημασία σου.

Τhe Big Sleep του Χάουαρντ Χοκς (1946)

Το The Big Sleep (1946) του Χάουαρντ Χοκς αποτελεί ένα από τα διαχρονικά αριστουργήματα του κλασικού φιλμ νουάρ. Βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Ρέιμοντ Τσάντλερ, η ταινία εμβαθύνει στη σκοτεινή και περίπλοκη πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Η πλοκή ακολουθεί τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Φίλιπ Μάρλοου (Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ) σε μια δίνη μυστηρίου, απάτης και φόνων, που τον οδηγεί στα πιο σκοτεινά μυστικά της υψηλής κοινωνίας.

Η αφήγηση είναι περίπλοκη και γεμάτη ανατροπές, αφήνοντας πολλές φορές τον θεατή με αναπάντητα ερωτήματα. Ωστόσο, αυτό αποτελεί μέρος της γοητείας της ταινίας, αφού αντανακλά την ηθική ασάφεια και το χάος που κυριαρχεί στον κόσμο του νουάρ. Οι ερμηνείες των Χάμφρει Μπόγκαρτ και Λορίν Μπακόλ είναι καθηλωτικές, αποπνέοντας έναν ακαταμάχητο συνδυασμό σκληρότητας και αισθησιασμού.

Η ατμόσφαιρα της ταινίας, με τους σκιασμένους χώρους και τις κρυφές ματιές, συμβάλλει στην αίσθηση του μυστηρίου και του υπόγειου κινδύνου. Το The Big Sleep παραμένει ένα υπόδειγμα κινηματογραφικής τέχνης, με τη στιβαρή σκηνοθεσία του Χοκς να διατηρεί την ταινία ζωντανή στο πέρασμα του χρόνου και να κρίνει απαραίτητη τη θέασή της σε αυτή την αποκατεστημένη κόπια της.

Το Κοράκι του Ρούπερτ Σάντερς (2024)

Ο Μπιλ Σκάρσγκαρντ αναλαμβάνει τον εμβληματικό ρόλο και υποδύεται το Κοράκι σε μία σύγχρονη μεταφορά του graphic novel με την υπογραφή του Τζέιμς Ο’ Μπαρ. Στο φιλμ του Σάντερς οι αδελφές ψυχές Έρικ (Σκάρσγκαρντ) και η Σέλι (FKA twigs) δολοφονούνται βάναυσα από τους δαίμονες του παρελθόντος της Σέλι. Όταν του δοθεί η ευκαιρία να σώσει τη μοναδική του αγάπη θυσιάζοντας τον εαυτό του, ο Έρικ αναζητά εκδίκηση χωρίς έλεος, διασχίζοντας τους κόσμους ανάμεσα στους ζωντανούς και τους νεκρούς για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Ίσως η πλέον πολυσυζητημένη ταινία της φθινοπωρινής σεζόν, το Κοράκι έχει δεχθεί μπόλικα πυρά καθώς οι φανατικοί της πρώτης ταινίας (1994) του Άλεξ Πρόγιας με τον μακαρίτη Μπράντον Λι στον πρωταγωνιστικό ρόλο δεν δέχονται κανέναν Σκάρσγκαρντ στο σπαθί τους. Η ταινία του Σάντερς έχει όλες τις καλές προθέσεις να ακολουθήσει τη σκοτεινή και μελαγχολική ατμόσφαιρα του καλτ κινηματογραφικού ευαγγελίου του Πρόγιας, ωστόσο αποδεικνύεται άνιση. Παρότι η ερμηνεία του Σκάρσγκαρντ αποδεικνύεται στιβαρή, κάπου κάπως χάνεται σεναριακά η μπάλα απογοητεύοντας τους φανατικούς του Κορακιού. Οι υπόλοιποι θα περάσουν όμορφα ωστόσο, τιμώντας ιδιαίτερα και τα καλούδια του θερινού κινηματογράφου που θα τη δουν.

Ο Φόβος Τρώει τα Σωθικά του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ (1974)

Ο Φόβος Τρώει τα Σωθικά του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ είναι μια συγκλονιστική απεικόνιση της ανθρώπινης αποξένωσης και της κοινωνικής προκατάληψης. Η ταινία, επηρεασμένη από το μελοδραματικό στυλ του Ντάγκλας Σερκ, εξιστορεί τον απρόσμενο έρωτα ανάμεσα στην Έμι, μια ηλικιωμένη καθαρίστρια, και τον Άλι, έναν Μαροκινό μετανάστη 20 χρόνια μικρότερό της. Αυτή η φαινομενικά αταίριαστη σχέση πυροδοτεί μια σειρά αντιδράσεων από την κοινωνία, φέρνοντας στην επιφάνεια την ξενοφοβία, τον ρατσισμό και την υποκρισία.

Ο Φασμπίντερ σκηνοθετεί με λεπτότητα και ακρίβεια, αποκαλύπτοντας το πώς οι κοινωνικοί κανόνες καταπιέζουν τους πιο αδύναμους. Η Έμι και ο Άλι βιώνουν την αγάπη ως μια πράξη αντίστασης, αλλά η ταινία αποφεύγει το εξιδανικευμένο ρομάντζο, επιμένοντας στην ωμή πραγματικότητα των συναισθημάτων τους. Η κάμερα του Φασμπίντερ, με τις στατικές και μελετημένες συνθέσεις της, ενισχύει την αίσθηση της απομόνωσης των χαρακτήρων.

Με την αφοπλιστική της ειλικρίνεια, η ταινία παραμένει ένα βαθύ σχόλιο για τη σύγκρουση ανάμεσα στην αγάπη και τα κοινωνικά στερεότυπα κι ένα από τα πιο τρυφερά love stories που είδαμε στο ευρωπαϊκό σινεμά των 70s.