Συμβαίνει εις Παρισίους (ευτυχώς!)

Οι θετικές εκπλήξεις που αφορούν τη διεθνή ή και την εγχώρια ειδησεογραφία όλο και σπανίζουν. Συνήθως δε αφορούν κάποια μικροπερίπτωση στην οποία, κάποιος επιβιώνει, αποφυλακίζεται, δικαιώνεται και τέτοια διάφορα. Το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών της Κυριακής είναι εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα.

Η Λεπέν και η ακροδεξιά της πρόταση, κουκουλωμένη όπως-όπως κάτω από την επίφαση της κυβερνησιμότητας, ηττήθηκαν κόντρα σε όλες τις προβλέψεις τερματίζοντας στην τρίτη θέση, πίσω από τον Νέο Λαϊκό Μέτωπο, τον αριστερό αριστερό σχηματισμό και από την εκλογική πρόταση του Μακρόν.

Είναι η πολλοστή φορά που οι Γάλλοι την γλιτώνουν στο τσακ. Από τα χρόνια του πατέρα της Λεπέν, ο οποίος ανέπτυσσε παρόμοια ρητορική, η ακροδεξιά καταγράφει διαρκώς άνοδο, κάποιες φορές περνά στον δεύτερο γύρο των εκλογών, αλλά τελικά οι Γάλλοι δείχνουν ότι δεν θα είναι τόσο εύκολο να υπάρξει εκεί μια «ουγγαροποίηση» της πολιτικής σκηνής.

Γιατί όμως αυτό και τι δείχνει;

Κατ΄ αρχάς δείχνει την αντοχή της πολιτικής παράδοσης της δημοκρατίας και των πολιτικών δικαιωμάτων στη Γαλλία- κάτι διόλου αυτονόητο σε μια εποχή που οι αξίες της πολιτικής χάνονται στον αμοραλισμό των ελεύθερων αγορών και της αποδοτικότητας των κεφαλαίων. Είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρεί κάποιος το πως η πολιτική κουλτούρα της Γαλλίας αντιστέκεται σε λόγους φόβου, αποκλεισμού, ρατσισμού, εθνικιστικών εξάρσεων

Δείχνει ότι μπορεί να υπάρξει και ένας άλλο δρόμος, αρκεί να πιστέψουμε σε αυτόν. Και αυτό γιατί οι πολιτικές αποφάσεις δεν πρέπει να αφορούν αποκλειστικά τις «διαθέσιμες» επιλογές ή αυτές που μοιάζουν  διαθέσιμες επιλογές. Πρέπει να μπορούν να ανοίγουν δρόμους και να αμφισβητούν τα «αυτονόητα», όπως η παγκόσμια συντηρητικοποιηση των κοινωνιών, ο εκδεξιισμός τους, οι εθνικοί απομονωτισμοί και η περιθωριοποιηση του διαφορετικού.

Για μία ακόμη φορά η Γαλλία απέδειξε ότι έχει θέση ηγέτη στην Ευρώπη. Πολιτικού ηγέτη. Αν η Γερμανία αποτελεί την οικονομική ηγέτιδα της Ενωμένης Ευρώπης, η Γαλλία είναι η πολιτική της ταυτότητα- ή τουλάχιστον η πολιτική ταυτότητα που θα ήθελε να έχει: του κοινοβουλευτισμού, των ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων, της συμπερίληψης και της αλληλεγγύης. Η ΕΕ έχει ανάγκη τη μυθολογία των πολιτικών παραδόσεων και δεν διαθέτει αρκετές.

Για τον λόγο αυτό, για να κατασκευάσει μια ευγενή πολιτική καταγωγή, αποδίδει τιμές στην αθηναϊκή αρχαιοελληνική δημοκρατία και στη γαλλική επανάσταση. Η σημερινή Γαλλία -όχι του Μακρόν, αλλά αυτών που ακόμη και βρίζοντας τα διλήμματα τύπου «ακροδεξιά ή κάτι άλλο που θα διαλέξεις;» πήγαν στις κάλπες- δείχνει ότι η πολιτική είναι εδώ. Δείχνει ότι μπορούν πολιτικές και κοινωνικές αξίες να επιβιώνουν από την τοξικότητα της μονοκρατορίας του καπιταλισμού.

Μια μικρή-μεγάλη αγαλλίαση που δεν μας αποκοιμίζει, γιατί, ας μην ξεχνάμε ότι η Λεπέν στις προηγούμενες εκλογές είχε 89 βουλευτές και τώρα πήγε στους 143. Δίνει όμως ελπίδα.