Το κλάμα και το πάθος

Με κλάμα συστήθηκε στο ελληνικό κοινό- μετά τον αξέχαστο τελικό του 2004- κλαμένο τον είδαμε και στον αγώνα την Λετονία, στο τελευταίο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της καριέρας του. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο δεν μου είναι γενικώς συμπαθής. Και λέω γενικώς, γιατί είναι αστείο και καφενειακό να μιλά κανείς στα σοβαρά για ένα δημόσιο πρόσωπο μόνο και μόνο έχοντας υπόψη του θραύσματα συμπεριφοράς του.

Με την παραδοχή λοιπόν ότι κρίνω μια εικόνα και όχι την πραγματικότητα ενός ανθρώπου, λέω ότι ο χαρακτήρας του συγκεκριμένου αθλητή μου φαίνεται υπερβολικά αυτοαναφορικός και εγωκεντρικός, ενώ δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν αποδέχονται τις ήττες τους- το θεωρώ ένδειξη ανωριμότητας και αντικοινωνικής συμπεριφοράς.

Όμως όλα αυτά, τα «εγώ», τα «εμείς», η προσπάθεια οι απογοητεύσεις και οι χαρές, είναι πράγματα που τα έχει ο αθλητισμός- και κυρίως τα έχει για τους αθλητές που περνούν τη μισή τους ζωή κάνοντας προπόνηση και προετοιμαζόμενοι για αγώνες, τουρνουά και δοκιμασίες. Και ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι ένας από αυτούς.

Στα 40 του χρόνια θα μπορούσε να έχει κάλλιστα αποσυρθεί από την εθνική ομάδα και να στρογγυλοκάθεται στο αραβικό πλουσιοπάροχο συμβόλαιό του; Δεν το έκανε. Πασχίζει να παίζει στην εθνική ομάδα της χώρας του, όχι για να «ανεβάσει» τις ποδοσφαιρικές μετοχές του πια, αλλά για να προσφέρει και για να είναι συνεπής απέναντι στον εαυτό του.

Είναι μια νοοτροπία πρωταθλητή που νομίζω ξεφεύγει από το «θέλω να νικάω» και μπαίνει στο «εδώ είναι το καθήκον μου» και στο «θα κάνω τα πράγματα όσο καλύτερα μπορώ».

Δεν πιστεύω ότι ο Ρονάλντο ή ακόμη και ο Μέσι και οι απαστράπτοντες αστέρες είναι το πρότυπο που χρειάζονται οι κοινωνίες μας- δεν είναι οι επιδόσεις και η δόξα που μας λείπει, αλλά άλλα διδάγματα του αθλητισμού που μόνο σε ερασιτεχνικό και καθημερινό επίπεδο μπορούν πραγματικά να κάνουν καλό στον κόσμο.

Όμως, κοίταζα το βράδυ της Δευτέρας τον Ρονάλντο να κλαίει μετά το χαμένο πέναλντι (χωρίς καν να περιμένει να δει αν θα «κοστίσει» ή όχι την πρόκριση στην Πορτογαλία) και δεν μπόρεσα να μην νιώσω δέος για την προσπάθεια και το πάθος ενός μέγιστου αθλητή, ακόμη και αν δεν θα τον έκανα παρέα.

Ούτως ή άλλως βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, πολύ λίγους από όσους λέμε »επιτυχημένους» θα έκανα παρέα. Και θα προτιμούσα αυτούς που είναι κλαψιάρηδες.