Το Messinia Forum, η Καλαμάτα και ο γαστρονομικός της πλούτος

Καθώς είχα πάρει τον δρόμο για την Καλαμάτα σε μια διαδρομή που κάθε φορά με μαγεύει, σκεφτόμουν ότι αυτή η πόλη είναι από τις πιο καλόκαρδες, τις πιο ανοιχτές, τις πιο ζωντανές της χώρας. Είναι η θάλασσα στην ατέλειωτη παραλία με φόντο τον Ταΰγετο, το λιμάνι και η μαρίνα, είναι η ανοιχτωσιά των δρόμων του κέντρου, τα στενά της παλιάς πόλης και οι μυστικές στοές, τα πολλά πανέμορφα αρχοντικά που έχουν σωθεί. Είναι η Μεσσηνιακή γη με τον απίστευτο πλούτο της που, έτσι γενναιόδωρη που είναι, κάνει τους ανθρώπους να ανοίγονται και να είναι αβίαστα φιλόξενοι.

Αφορμή και αιτία του ταξιδιού μου, αυτή τη φορά, ήταν η πρόσκληση του Συλλόγου Εστίασης Μεσσηνίας (ΣΕΜ) να παραστώ ως δημοσιογράφος στο 2ο Messinia Forum, του οποίου ήταν οργανωτής. Το Forum, μέσα σε μόλις δύο ημέρες, συγκέντρωσε 68 ομιλητές από πολλούς επαγγελματικούς χώρους, 70 τοπικούς παραγωγούς και επιχειρηματίες και πάνω από 7.000 επισκέπτες. Οργάνωσε δεκάδες συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης, πάνω από 30 αλλεπάλληλες επιχειρηματικές συναντήσεις μεταξύ ενδιαφερομένων μερών διαφόρων επαγγελματικών κλάδων, 10 live cooking και δεκάδες γευσιγνωσίες, οινογνωσίες και σεμινάρια. Το Μέγαρο Χορού Καλαμάτας έσφυζε από ζωή μέσα κι έξω, ακόμα και αργά τη νύχτα.

Τα θέματα που αναπτύχθηκαν από τους καταξιωμένους ομιλητές είχαν ως κεντρική ιδέα και σκοπό την περαιτέρω ανάδειξη της ήδη σημαντικά αναπτυσσόμενης Μεσσηνίας ως τουριστικό προορισμό, εγχώριο και διεθνή. Σε αυτό το πλαίσιο η γαστρονομία είχε κεντρικό ρόλο, γεγονός απόλυτα φυσικό, αφού ο γαστρονομικός και οινικός πλούτος της περιοχής είναι σημαντικότατοι πυλώνες της τοπικής αλλά και της εθνικής οικονομίας. Ως προς τον δεύτερο, δηλαδή τον χώρο του οίνου που είναι ίσως λιγότερο ευρέως γνωστός, αρωγοί στην ενίσχυσή του ήταν το Ίδρυμα Καπετάν Βασίλη & Κάρμεν Κωνσταντακόπουλου και ο Γιώργος Λούκας, ένας από τους κορυφαίους οινοχόους της χώρας, που οργάνωσαν σεμινάρια οινογνωσίας για τον Μεσσηνιακό αμπελώνα, ακολουθούμενα από δοκιμή των κρασιών.

Η διοργάνωση υποστηρίχτηκε θερμά από τοπικούς φορείς, συλλόγους και επαγγελματίες στον χώρο του τουρισμού και της εστίασης. Σε πρακτικό επίπεδο, ο πρώτος θετικός αντίκτυπός της είναι η διαθέσιμη νεοσύστατη, δυναμική online πλατφόρμα, δημιούργημα 30 επιχειρήσεων θεματικού τουρισμού οι οποίες, κάτω από την ομπρέλα του ΣΕΜ, εργάστηκαν για μήνες ομαδικά και παρουσίασαν στο Messinia Forum το πολύτιμο αυτό εργαλείο. Πρόκειται για μία πλατφόρμα προσβάσιμη στον κάθε επισκέπτη της περιοχής, με ολοκληρωμένη βάση δεδομένων, όχι μόνο για την παρουσίαση της τουριστικής εμπειρίας που προσφέρουν οι παραπάνω επιχειρήσεις, αλλά και με γνώμονα τη βιωσιμότητα, την αειφορία και την προστασία της φυσιογνωμίας της Μεσσηνίας, στο πλαίσιο μιας ορθολογικής τουριστικής ανάπτυξης με έμφαση στις εναλλακτικές μορφές, ούτως ώστε να διασφαλιστεί η ακόμα μεγαλύτερη επέκταση της τουριστικής περιόδου, ο τουρισμός εμπειριών, ο εναλλακτικός τουρισμός, ο τουρισμός των 365 ημερών.

Κι αφού παρακολούθησα ομιλίες και σεμινάρια, αφού μίλησα με παραγωγούς και δοκίμασα πολλά από τα εξαιρετικά τους προϊόντα, σειρά είχαν οι βόλτες στην πόλη και, βεβαίως, το φαγητό σε όσα μέρη πρόλαβα. Νομίζω πως, έστω εν τάχει, αξίζει τον κόπο να γράψω δυο λόγια για το καθένα.

Η πιο συναρπαστική βόλτα και η μεγάλη αποκάλυψη ήταν η Σαββατιάτικη λαϊκή αγορά για την οποία είχα διαβάσει πολλά, είχα μείνει άφωνη με τις φωτογραφίες, αλλά δεν είχε τύχει να πάω. Ο παράδεισος επί της γης είναι η Καλαματιανή αγορά και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς σε αυτόν τον υπέροχο τόπο. Βρήκα καλούδια μοναδικά της εποχής, από άγρια χόρτα, μανιτάρια, αβρωνιές και άγριο σκόρδο με το λουλούδι του, μέχρι ψάρια και θαλασσινά, κρέας και χωριάτικα αυγά και απίθανα όμορφα αγριολούλουδα, άλλα για το βάζο κι άλλα για το πιάτο.

Μπήκα στο μαγαζί του Οικονομάκου στο Ιστορικό Κέντρο της Καλαμάτας και δοκίμασα το απίθανα νόστιμο, διάσημο παστό του (σύγκλινο) και τα λουκάνικα, και τα δύο να μοσχοβολάνε πορτοκάλι, τις καταπληκτικές ελιές και τα τουρσιά, που μας φίλεψαν οι χαμογελαστοί άνθρωποι της οικογένειας με πολύχρονη παράδοση και επιμονή στο άριστο προϊόν.

Πήγα για μεσημεριανό μεζέ στο ουζερί Θίασος όπου γεύτηκα εξαιρετικές τοπικές σπεσιαλιτέ, όπως νοστιμότατους βολβούς, τη διάσημη τοπική πατατοσαλάτα με πορτοκάλι και κρεμμύδια, μια σπανακοτυρόπιτα με σπιτικό φύλλο που κατατάσσω στα καλύτερα που έχω ποτέ δοκιμάσει και, βέβαια, τη γουρνοπούλα με την κριτσανιστή πέτσα και ψαχνό λουκούμι. Δροσίστηκα με τη ντόπια μπίρα, μια πολύ νόστιμη απαστερίωτη και αφιλτράριστη lager.

Για βραδινό πήγα όχι μία, αλλά δύο φορές στις Βερσαλλίες, ένα μαγειρείο αποκάλυψη. Στο ανάκτορό του, ο Γιάννης Κούμανης, αυτοδίδακτος μάγειρας με φαντασία που οργιάζει, ακούραστος και γεμάτος έξυπνο, λεπτό και καυστικό χιούμορ, -έτσι εξηγείται το αυτοκρατορικό όνομα του μαγεριού!- ξεσαλώνει στην κυριολεξία στις φωτιές και τις κατσαρόλες, βγάζοντας φαγητά αντάξια έμπειρων, ταξιδεμένων και εξασκημένων ουρανίσκων. Στη μνήμη μου έχει χαραχτεί, περισσότερο από όλα, η νοστιμιά του παλαιωμένου σπιτικού ξινού τραχανά με καραβίδες σχεδόν ωμές και την απίθανα λεπτή μυρωδιά και γεύση από τα λεπτεπίλεπτα άνθη του άγριου σκόρδου. Ο Γιάννης δεν κάνει σκόντο ούτε στο παραμικρό υλικό που θα μπει στην κουζίνα του, από το κρέας και τα ψάρια, τα θαλασσινά, από τα ζαρζαβατικά και τα βότανα, από το επώνυμο εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο, τις ελιές και το ψωμί. Είναι όλα ντόπια κι όλα εκλεκτά. Καθώς μιλάγαμε έξω από το μαγαζί και το μάτι του έπεσε πάνω στην καταπράσινη μουριά, κατέβασε την επόμενη ιδέα του για ντολμαδάκια με τα φύλλα της που τότε ακριβώς μεγάλωναν. Και τι δεν θα έδινα να τα δοκιμάσω!

Η Καλαμάτα έχει και πολύ όμορφα μπαρ όπου ο κόσμος διασκεδάζει μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Στο Bistroteca πίνεις ποτά από την αξιοζήλευτη συλλογή της μπάρας και τέλεια φτιαγμένα κοκτέιλ, ακούς ωραίες μουσικές και αν πεινάσεις, έχεις πολλές επιλογές. Το μαγαζί, άλλωστε, είναι ανοιχτό από το πρωί για καφέ, brunch, σνακ και κανονικό γεύμα. Ιδιοκτήτες είναι η γνωστή από τα ονομαστά ζαχαροπλαστεία και άλλες επιχειρήσεις εστίασης οικογένεια Αθανασίου, ενώ όποια ώρα κι αν πας, θα είναι παρούσα είτε η Ναταλία Αθανασίου της νέας γενιάς, είτε ο σύζυγός της Σπύρος Αντωνόπουλος, βάζοντας την προσωπική τους φροντίδα ούτως ώστε όλα να κυλάνε όπως πρέπει.

Για το τελευταίο μεσημεριανό πριν από την επιστροφή στην Αθήνα πήγα σε ένα ακόμη κρυμμένο μυστικό της πόλης, την ταβέρνα «Στου Κώστα» που βρίσκεται κάπου στη μέση του πουθενά για εμάς τους ξένους. Ο υπέροχα επικοινωνιακός Κώστας Βασιλειάδης στην υποδοχή και την περιποίηση και η μαστόρισσα της κουζίνας σύζυγός του Μαρία Κάργα, κάνουν το παν για να φας καλά και να το ευχαριστηθείς με ό,τι καλύτερο βγάζει η Μεσσηνία την κάθε εποχή. Ομελέτα με τρυφερές αβρωνιές, μοσχομυριστοί ορφανοί λαχανοντολμάδες, λουκούμι χοιρινό στη λαδόκολλα και σπιτικές χυλοπίτες με μπόλικο κεφαλοτύρι, ήταν οι νοστιμιές που με έκαναν να καταλάβω γιατί στου Κώστα επικρατεί το αδιαχώρητο κάθε μέρα.

Μετά από όσα διαβάσατε, είμαι σίγουρη πως κάποια από αυτές τις μέρες θα μπείτε στο αυτοκίνητό σας και θα κατηφορίσετε με προορισμό την ωραία και νόστιμη Καλαμάτα. Εγώ, τουλάχιστον, δεν έχω σκοπό να αργήσω πολύ γιατί έχω κι άλλους θησαυρούς να ανακαλύψω!