Χτυπώντας (ξανά) την πόρτα του 3%

Ίσως το κόμμα που θα βιώσει πιο δύσκολα τις ερχόμενες Ευρωεκλογές θα είναι η Νέα Αριστερά, όσων επέλεξαν να φύγουν από τις -αμφίβολης πολιτικής ταυτότητας- αγκάλες του νέου Σύριζα.

Οι άνθρωποι που στελέχωσαν το νέο κόμμα είναι ό,τι έχει απομείνει από τον παλιό Συνασπισμό μαζί με κάποιους που βρέθηκαν κοντά στον Αλέξη Τσίπρα και γλυκάθηκαν από τις προσδοκίες μιας αριστερόστροφης σοσιαλδημοκρατίας και από τις παραδόσεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Το βασικό τους πρόβλημα είναι πως δεν έχουν κάτι πραγματικά «νέο» να επικαλεστούν, παρά την εξαγγελία του ονόματος. Ο λόγος δεν έχει να κάνει με την πολιτική τους σκέψη ή με την αξία τους ως στελεχών, αλλά με το ότι διεθνώς δεν παράγεται αριστερή σκέψη κατάλληλη να συνομιλήσει με σημερινά προβλήματα και να εκσυγχρονίσει τις βασικές αρχές της. Οπότε που να τη βρουν οι δόλιοι απόκληροι της Κουμουνδούρου.

Ακριβώς αυτή η εκ μέρους τους έλλειψη όμως, ακριβώς το ότι έφυγαν παρά την παθογένεια αυτή έχει κάτι το διαυγές και ηρωικό. Θα μπορούσαν να καθίσουν να βλέπουν τον «αλεξιπτωτιστή» Κασσελάκη που τους άρπαξε το κόμμα εν μία νυκτί να στρίβει προς τις πρακτικές του αμερικανικού δημοκρατικού κόμματος και τις επιταγές της σοσιαλμιντιακής υπερβολής. Θα μπορούσαν να προσμένουν σιωπηλοί μια εκλογική ανάκαμψη, ποντάροντας στο «νέο» εκλογικό προϊόν.

Δεν το έκαναν. Και κατά τη γνώμη μου δεν το έκαναν όχι γιατί πικράθηκαν που έχασαν την ηγεσία, αλλά γιατί πικράθηκαν που χάθηκε ο πολιτικός μπούσουλας. Είτε όμως πικράθηκαν είτε όχι, είτε είναι ηρωικοί είτε όχι, οι της Νέας Αριστεράς δεν δικαιούνται να κλείσουν τα μάτια στην πραγματικότητα που δείχνουν (και) οι δημοσκοπήσεις και η οποία λέει ότι δεν είναι αρεστοί στο συντριπτικά μεγάλο  εκλογικό σώμα.

Έτσι, ο χώρος αυτός και πάλι θα βρεθεί στο κυνήγι του 3%, σε γνώριμα λημέρια σαν να λέμε. Κάτι όμως θα έχει αλλάξει στο συναίσθημα όσων στηρίξουν αυτή την προσπάθεια: η γνώση ότι η συγκεκριμένη πολιτική πρόταση έφτασε -έστω από καραμπόλες- να βρεθεί στην ηγεσία της χώρας και ότι δεν γλυκάθηκε εξ αυτού τόσο ώστε να μην βλέπει το δάσος. Η πολιτική ακεραιότητα δεν είναι μικρό πράγμα.

Τουλάχιστον για τη συνειδησή σου.