Σοσιαλδημοκρατία και πολύ σας είναι

Όλο και πιο καθαρά θέτει το θεωρητικό περίγραμμα του νέου Σύριζα ο Στέφανος Κασσελάκης απομακρύνοντας το κόμμα σχεδόν εντελώς από τις καταβολές του και τους πυλώνες της ρητορικής του όλα αυτά τα χρόνια – και δεν εννοώ μόνο από την κυβερνητική περιπέτεια, αλλά και πολύ πιο πριν.

Ποιο είναι σήμερα το εναλλακτικό μοντέλο στην οικονομία των αγορών αναρωτήθηκε (ρητορικά, όπως φάνηκε) ο επικεφαλής του Σύριζα, μιλώντας στην πρωινή εκπομπή της Φαίης Μαυραγάνη στούντιο με θέα. «Είναι το σοβιετικό [μοντέλο]; Ο κομμουνισμός; Ποιο είναι το εναλλακτικό μοντέλο τη σήμερον ημέρα στην παγκόσμια οικονομία στην οποία ζούμε;». Δεν είναι πρωτότυπη η απορία και η απάντηση είναι απλή: Δεν θέλουμε τις περιπέτειες των μη ελεύθερων αγορών και είχε φανεί περίτρανα και σε εποχές που ο καπιταλισμός τον οποίο εδώ γύρω εκπροσωπεί η ΕΕ, δεν ήταν διόλου δημοφιλής στη χώρα μας

«Δηλαδή τι πρέπει να κάνουμε; Να μην έχουμε τράπεζες;», αναρωτιέται σε άλλο σημείο.  Προφανώς, είναι ελάχιστα τα τμήματος του  εκλογικού σώματος για τα οποία λύση είναι να μην έχουμε τράπεζες. Από τους υπόλοιπους ορισμένοι το θεωρούν «αναγκαίο κακό» και, άλλοι, πιθανότατα οι περισσότεροι, το βλέπουν ως κάτι θετικό. Αυτό που διαφοροποιεί τον Στέφανο από τις προηγούμενες ηγεσίες της εγχώριας «ευρωπαϊκής αριστεράς» είναι ότι φαίνεται να ανήκει στην τελευταία κατηγορία και όχι σε εκείνη «του αναγκαίου κακού»- ποιον ενδιαφέρουν αυτές οι διαφορές; θα πει κάποιος. Ίσως μόνο τον ιστορικό του μέλλοντος και μάλλον όχι όσους αποφασίζουν να στηρίξουν τον νέο Σύριζα.   

Νομίζω ότι ο ιστορικός του μέλλοντος θα επισημάνει στην περίπτωση Κασσελάκη μια ακόμη καμπή της μεταπολίτευσης. Μια καμπή που θα αφορά την ρητορική του αριστερού-κεντροαριστερού λόγου και τα προτάγματα της παράταξης αυτής. Ο Ανδρέας Παπανδρέου φρόντισε ώστε στα χρόνια του αυτή η ρητορική να μείνει αμετάβλητη. Πώς; ‘Εκλεψε τα όσα ριζοσπαστικά έλεγε η αριστερά και κυρίως το ΚΚΕ Εσωτερικού που κινούνταν πιο διπλωματικά, και τα ενσωμάτωσε στη «ρητορική ΠΑΣΟΚ χωρίς βέβαια να έχει την παραμικρή επιθυμία να τα υλοποιήσει.

Ο Κώστας Σημίτης έκανε την πάπια. Δεν αναπαρήγαγε τα συνθήματα, αλλά δεν τα κατέβασε και από τους τοίχους της Χαριλάου Τρικούπη. Στο κάτω-κάτω σκέφτηκε. Έργω τα είχε ακυρώσει και ο Αντρέας. Ο Τσίπρας τα ξαναέκανε παντιέρα. Ειλικρινή στην αρχή, και προσχηματική στη συνέχεια, κατανοώντας στην πορεία την τακτική Παπανδρέου του «δωσ’ τους επαναστατικότητα και κάνε ό,τι είναι να κάνεις».              

Ο Κασσελάκης κατάλαβε ότι ο ίδιος είναι προϊόν (και) της δυσαρέσκειας απέναντι στη συγκεκριμένη ρητορική. Και την έκοψε εντελώς. Κρατά το «να βοηθήσω αυτόν που έχει ανάγκη» που μπορεί να γίνει όσο λαϊκίστικο χρειαστεί και κόβει τους δεσμούς με τα συλλογικά οράματα και τις κοινές δράσεις για την αλλαγή του κόσμου και την ανατροπή. Σοσιαλδημοκρατία και πολύ σας είναι, μοιάζει να λέει πλέον ανοικτά.

Να μου το θυμηθείτε δε, ότι για αυτή του τη στάση θα επιβραβευτεί.