Εμπρός στον δρόμο του Columbia

Δεν είναι «καμώματα» της ελληνικής αριστεράς και της αριστερόστροφης εν γένει κληρονομιάς η στήριξη στην Παλαιστίνη. Δεν είναι μια περιθωριακή κίνηση λίγων βαρεμένων από διάφορες χώρες. Είναι μια διεθνική διαμαρτυρία ανθρώπων που θεωρούν απαράδεκτο τον τρόπο με τον οποίο το κράτος του Ισραήλ εξοντώνει τον παλαιστινιακό λαό.

Η παρέμβαση των φοιτητών στο Columbia και η διαμαρτυρία τους στον χώρο του πανεπιστημίου φέρνουν στο μυαλό περασμένες δεκαετίες κατά τις οποίες η νεανική πολιτικοποίηση έκανε τα καθεστώτα να τρέμουν, και έδινε ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Όπως πολλοί θα θεωρήσουν φυσικό ακολούθησαν συλλήψεις φοιτητών και επιχειρήσεις της αστυνομίας ώστε να πάψει η αναταραχή.

Το να κατηγορούν ομάδες δικαιωματιστών το Ισραήλ δεν είναι εύκολο. Έχοντας πίσω του την τραγική ιστορία του Ολοκαυτώματος το κράτος της Μέσης Ανατολής νιώθει (και πιθανότατα είναι) θωρακισμένο από αρκετή αμφισβήτηση. Αν και στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτό το σύμπλεγμα καταλήγει σε μια άδικη ατιμωρησία του Ισραήλ, είναι σωστό να διασώζονται οι συλλογικές μνήμες ακόμη και αν αφορούν κάτι τόσο λίγο δυνατόν να επηρεαστεί, όσο οι εθνικές πολιτικές.

Αυτό όμως ισχύει για την Παλαιστίνη, ο λαός της οποίας είχε την ατυχία να χωροθετηθεί στο έδαφός του το νέο κράτος που έψαχνε κάπου να στεγάσει τους επιζώντες από την μαζικότερη και συστηματικότερη γενοκτονία που έχει δει η ανθρωπότητα έως σήμερα.

Εκτός της τραγικής ιστορίας του δεν μπορώ να φανταστώ από που πηγάζει η ιδιόρρυθμη διεθνής ασυλία που απολαμβάνει το Ισραήλ. Αρνούμαι να πιστέψω ότι ο παγκόσμιος σιωνισμός ελέγχει τα πάντα και λοιπές ανοησίες συνωμοτικού τύπου, αλλά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την ισχύ του εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ και τις προθέσεις των ψηφοφόρων. Εκεί λοιπόν, στις ΗΠΑ, είναι ίσως πιο σημαντικό από οπουδήποτε αλλού να υπάρξουν πυρήνες αντίδρασης, οι οποίοι θα καταστήσουν ορατή μια ομάδα δυνητικών ψηφοφόρων που δεν είναι πρόθυμοι να δώσουν συγχωροχάρτι στο Ισραήλ για κάθε κτηνωδία που διαπράττει.

Για αυτό οι πιτσιρικάδες στο Columbia είναι μια θετική νότα στην κατήφεια της συνεχιζόμενης σφαγής.