Ο Γιώργος Μαρίνος και οι κυνηγοι κεφαλών

Η πρόσφατη ακούσια εμφάνιση του Γιώργου Μαρίνου στην τηλεόραση αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα κανιβαλικής τηλεθέασης, αλλά και ξεκάθαρη ένδειξη αντιδεοντολογικής δημοσιογραφικής (λέμε τώρα) συμπεριφοράς εκ μέρους της αρχισυνταξίας της εκπομπής, του συντάκτη-ανταποκριτή και του παρουσιαστή.

Ένας άνθρωπος που ηθελημένα είχε κρυφτεί για τη δύση του βίου του «ανακαλύφθηκε» και εκτέθηκε στα λαίμαργα βλέμματα του κοινού που απολαμβάνει να παρακολουθεί την πτώση των επιφανών λίγο περισσότερο από ό,τι την άνοδό τους. Χαρούμενος-αμήχανος ο ρεπόρτερ καθόταν δίπλα στο εύρημά του, με το οποίο δεν μπορούσε να επικοινωνήσει, λέγοντας στην κάμερα ότι ο καλλιτέχνης «θέλει να ζει το τώρα» και «δεν θέλει να συζητάει για το παρελθόν».

Υπάρχει στη στάση του Γιώργου Μαρίνου, των θεατών αλλά και σε ολόκληρη την Ιστορία κάτι που αξίζει πιο πολύ να σχολιαστεί από την ασυδοσία των τηλεοπτικών εκπομπών και το έλλειμα αρχών στη δημοσιογραφία, και αυτό είναι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουμε ως κοινωνία τα γηρατειά.

Να δούμε δηλαδή τις αιτίες που συνέβαλαν στο να αποτραβηχθεί ένας άνθρωπος από τα φώτα της δημοσιότητας ακριβώς για να διαφυλάξει την αξιοπρέπεια των γηρατειών του, ώστε να μην αποτελέσει αντικείμενο χλεύης, οίκτου ή έστω νοσηρής περιέργειας για την αδυναμία του.

Η ελληνική κοινωνία είναι μια κοινωνία όπου η εντύπωση ότι τα γηρατειά αποτελούν «στίγμα» κυριαρχεί. Ένα «ουαί της ηττημένοις» φαίνεται ότι δίνει το μέτρο της προσέγγισής μας απέναντι στις αδυναμίες της τρίτης ηλικίας. Προϊόν μιας νοοτροπίας καταναλωτισμού και των όρων «της αγοράς» που δεν ενδιαφέρεται για φθίνουσα και ανύπαρκτη αγοραστική ισχύ και συντηρητικές καταναλωτικές συνήθειες; Πιθανότατα ναι. Ίσως να συνυπάρχει με την αδιαφορία του καθενός από εμάς και την έλλειψη αλληλεγγύης απέναντι στις ασθενέστερες ομάδες του πληθυσμού.

Αυτές όμως- όχι νέες αλλά εσχάτως επιρρωμένες από την εποχή των κοινωνικών δικτύων και της «ανακοίνωσης των εαυτών»- είναι κοινωνικές πρακτικές περιθωριοποίησης που είναι πιο επικίνδυνες επειδή είναι αθόρυβες. Φαίνονται σπάνια, όταν γίνεται θέμα κάποιος επιφανής που επιλέγει να ιδιωτεύσει ή όταν ένας τέτοιος πρωταγωνιστής έχει κάποια δακρύβρεχτη ιστορία που θα γίνει δημοφιλής,

Ας αφήσουμε ήσυχους αυτούς τους «δείτε πως είναι τώρα». Ας κλείσουμε την πόρτα στην κανιβαλική περιέργειά μας. Ακόμη και όσοι ήταν ή είναι αναγνωρίσιμοι έχουν δικαίωμα να επιλέγουν τους όρους με τους οποίους θα προσεγγίσουν τη δημοσιότητα- σίγουρα όχι σαν λεία κυνηγών επικηρυγμένων. Ας δούμε την τρίτη ηλικία με σεβασμό και αγάπη και όχι ως θέαμα και ευκαιρία συναισθηματικού τουρισμού.