Συγγνώμη εσείς παίζετε ελληνόφωνη ή απλώς ελληνική μουσική;

Ο Ιοβόλος είχε από την αρχή ταχθεί υπέρ του σχεδιαζόμενου από το υπουργείο Πολιτισμού νόμου για την προστασία του ελληνικού τραγουδιού, αντιστεκόμενος στον πειρασμό να γελάσει τρανταχτά με τα «Φρανκεστάιν» προγράμματα που θα προέκυπταν σε δημόσιους χώρους από την ανάμιξη ελληνικού τραγουδιού και άλλου ρεπερτορίου.

Αφού επαναλάβω την επί της αρχής στήριξή μου λοιπόν, θέλω να μείνω σε ορισμένες αστοχίες που το νομοσχέδιο παρουσιάζει στην προς διαβούλευση μορφή του. Αυτές οι δυσκολίες ακυρώνουν ένα κομμάτι της θετικής του επίπτωσης αφενός,  δημιουργούν καθεστώς δύο ταχυτήτων και αποπνέουν ένα άρωμα προχειρότητας.

Το βασικό ελάττωμα του νομοσχεδίου αφορά το τι ορίζεται ως ελληνικό τραγούδι. Έτσι για τους συγκεκριμένους νομοπαρασκευαστές ελληνικό τραγούδι φαίνεται να είναι αποκλειστικά το τραγούδι με ελληνικό στίχο. Έτσι, ορχηστρική μουσική ή μουσική χωρίς ελληνικό, με ξενόγλωσσο, στίχο δεν θα εμπίπτει στις διατάξεις του νόμου.

Επίσης, σοβαρή αρρυθμία υπάρχει σε ό,τι αφορά την παρουσία ελληνικού τραγουδιού στις κινηματογραφικές παραγωγές. Εκεί, αν μια ταινία θέλει να έχει κρατική ενίσχυση- και οι παροικούντες ξέρουν πως είναι εξαιρετικά δύσκολο να γυριστεί οποιαδήποτε ελληνική ταινία με άλλη συνθήκη- θα πρέπει το 70% της μουσικής της επένδυσης να είναι ελληνόφωνο τραγούδι- δηλαδή, σύμφωνα με τον παραπάνω ορισμό να έχει ελληνικό στίχο!  

Παρόμοιως και στην ραδιοφωνική αναπαραγωγή. Τα ραδιόφωνα που θα παίζουν 20% ελληνόφωνο τραγούδι θα δικαιούνται να αυξήσουν τον διαφημιστικό τους χρόνο κατά 5%. Και τι γίνεται με τα ραδιόφωνα που παίζουν είδη στα οποία ο στίχος είναι ανύπαρκτος ή ξενόγλωσσος; Ας πούμε αν ένα ραδιόφωνο παίζει Τζαζ, μια μουσική που είναι συχνά ορχηστρική, δεν θα έχει νόημα να παίξει τζαζ ελλήνων μουσικών, μια και, ελλείψει στίχων, η τυχόν προσπάθειά του θα πάει χαμένη.

Η δημιουργία δύο ταχυτήτων καλλιτεχνών και δύο ταχυτήτων πηγών πολιτιστικού προϊόντος δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μιας εθνικής στρατηγικής για την προώθηση ελληνικού πολιτισμικού προϊόντος. Ένα ξαναγράψιμο είναι απαραίτητο. Και όχι στο πόδι, αυτή τη φορά.