Μόνο με ξένους διαιτητές, παιδιά

Το να μπορεί να καταφύγει ο πολίτης που νιώθει αδικημένος από την εκ μέρους της κυβέρνησής του αντιμετώπισης των θεμάτων που τον απασχολούν είναι μια διαδικασία σχεδιασμένη στη λογική της ενωμένης Ευρώπης ως υπερκείμενης αρχής, η οποία μπορεί (υπό προϋποθέσεις) να εξετάσει τα αιτήματα απόδοσης δικαιοσύνης σε επόμενο βαθμό, πέραν των ανώτατων εθνικών δικαστηρίων.

Το να αναγκάζεται να το κάνει γιατί πιστεύει ότι αλλιώς τα σφάλματα της πολιτείας θα συγκαλυφθούν, είναι ψιλοξεφτίλα που μας αφορά όλους- κάπως σαν τις ομάδες του επαγγελματικού ποδοσφαίρου που ζητούν διαιτητές από το εξωτερικό, καθώς το κράτος είναι ανίκανο να διασφαλίσει ότι θα κάνουν την δουλειά τους αμερόληπτα και σηκώνει τα χέρια ψηλά σε στυλ «κάντε ό,τι καταλαβαίνετε».

Η ομιλία της κ. Καρυστινού στο Ευρωκοινοβούλιο έφερε νοερά στα ευρωπαϊκά έδρανα πολύ περισσότερο κόσμο από τους συγγενείς των θυμάτων τους οποίους εκπροσωπεί η κ. Καρυστινού: έφερε όλους εκείνους που αισθάνονται αδικημένοι ως πολίτες από τον τρόπο με τον οποίο η εξεταστική επιτροπή χειρίστηκε την έρευνα για το έγκλημα των Τεμπών και εκείνους που νιώθουν ότι «μόνο με ξένους διαιτητές» μπορεί να υπάρξει αποδοθεί δικαιοσύνη σε κάτι στο οποίο φέρονται αναμιγμένοι κρατικοί λειτουργοί.

Η αντιμετώπιση από την ελληνική κυβέρνηση της μεταφοράς της υπόθεσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι από αμήχανη έως «παθητικά επιθετική». Καταλαβαίνουν ότι το θέμα Τέμπη δεν τους έχει πάει καλά, και ότι η πιθανότητα των αλυσιδωτών  επικοινωνιακών εκρήξεων δεν μπορεί να αποκλειστεί. Όσο μπορούν λοιπόν κάνουν σαν να μην υπάρχει, ελπίζοντας να θαφτεί κάτω από το βάρος της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας. Στο μεταξύ βέβαια βγαίνουν διάφοροι και δηλώνουν ότι «καταλαβαίνουν τον πόνο των ανθρώπων που έχουν χάσει δικούς τους» και πως «θεωρούν δικαιολογημένο ό,τι και να πουν» ή «δικαίωμά τους να προσφύγουν όπου νομίζουν».

Έτσι, αντί η κυβερνητική πλευρά να νιώσει ντροπή για όσα καταλογίζει η κ. Καρυστινού και να απαντήσει σε αυτά, λέει ότι λόγω συναισθηματικής κατάστασης οι συγγενείς των θυμάτων έχουν το ακαταλόγιστο και, εντάξει, ας δείξουμε κατανόηση. Ένα συγκαταβατικό πατ-πατ στην πλάτη κάποιου που φωνάζει πως ο τρόπος απονομής της δικαιοσύνης για μια εγκληματική δυσλειτουργία δημόσια υπηρεσίας είναι διαβλητός.

Στο ίδιο κλίμα και ο κ. Μ. Βορίδης που την Τρίτη δήλωσε πώς «με όλον τον σεβασμό εγώ βλέπω πολιτικό σχόλιο από την συγκεκριμένη» εννοώντας την κ. Καρυστινού. Με τον όρο «πολιτικό», φαντάζομαι, ο κ. Βορίδης δεν εννοεί όσα αφορούν τους πολίτες και την πολιτεία, αλλά κάποιου είδους κομματική ή αντιπολιτευτική υστεροβουλία. Προφανώς για τον κ. Βορίδη ο ανεπίληπτος πόνος είναι μόνο αυτός της μοιρολογίστρας με το σκυμμένο κεφάλι. Όσοι μαζί με τον πόνο τους θέλουν να μάθουν και την αλήθεια έχουν κάποια πονηρή βλέψη.

Μάλλον να πλήξουν το προφίλ του Κυριάκου Μητσοτάκη- τι άλλο;