Ρε σεις, αυτοί είστε και αυτή είναι και η Eurovision

Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία με την Eurovision. Διαλέγουν ένα τραγούδι, το ,μαθαίνουμε και μετά δεν μας αρέσει. Μπορεί να το θεωρούμε «λίγο» και ανεπαρκές, μπορεί να το θεωρούμε υπερβολικό και μη αντιπροσωπευτικό της χώρας («μα. τέτοιοι είμαστε εμείς;».

Έτσι, πάνω σε έδαφος ψιλογκρίνιας ξεκινάει μια αντιπαράθεση, κυρίως μέσω social media στην οποία ορισμένοι την πέφτουν στον θεσμό, και άλλοι την πέφτουν στην «σοβαροφάνεια» των πρώτων.

Νομίζω ότι ο βασικός λόγος που δεν μπορούμε να ησυχάσουμε με την Eurovision, ούτε και όταν η ελληνική συμμετοχή πηγαίνει καλά, είναι ότι πιστεύουμε πως είμαστε καλύτεροι από ό,τι είμαστε στην πραγματικότητα.

Ένας άλλος λόγος που δεν βάζουμε γλώσσα μέσα με την Eurovision σχετίζεται κάπως με τον πρώτο και βασικό. Δεν έχουμε καταλάβει τι είναι η Eurovision. Σαν εκείνους τους μπαμπάδες που πάνε στον αγώνα του παιδιού τους και κραυγάζουν ότι ο διαιτητής είναι πουλημένος και ευνοεί την άλλη ομάδα, ότι ο προπονητής αδικεί το βλαστάρι τους δίνοντάς λιγότερο χρόνο συμμετοχής από ό,τι του αξίζει, και ότι το ίδιο το βλαστάρι δεν αποδίδει όπως μπορεί («ΜΑΡΚΑΡΟΥΜΕ ΕΚΕΙ ΓΙΑΝΝΗ ΜΗΝ ΤΟΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΝΑ ΣΕ ΠΕΡΝΑΕΙ ΓΙΑΝΝΗ»).  

Το πιθανότερο είναι ότι θεωρούμε πως, ευκαιρίας δοθείσης, θα πάρουμε μέρος και θα τους δείξουμε την πολιτιστική μας ανωτερότητα- γιατί τι ειν’ η πατρίδα μας αν όχι πολιτισμός;- στην οποία εκείνοι θα υποκλιθούν. Η πολιτιστική μας ανωτερότητα όμως δεν αποδεικνύεται (ούτε) στο πεδίο της Eurovision γιατί «αυτοί είμαστε», που λέει και ο Γ.Γ. του ΚΚΕ.

Οπότε τι μένει; Να κράζουμε τα τραγούδια που στέλνουμε στην Eurovision, καθώς έτσι είμαστε πραγματικά ασφαλείς ότι θα μπορέσουμε να φανούμε «ανώτεροι». Έτσι η Eurovision είναι ένα ωραίο άλλοθι, ένα πεδίο εκτόνωσης και όχι αυτογνωσίας. Σαν μουντρούχοι που δεν ξέρουν να περνούν καλά σε ένα πάρτι, αλλά δεν αποχωρούν κιόλας, αλλά κάθονται και το κράζουν.

Μια χαρά είναι το τραγούδι της Σάτι για την Eurovision. Εμένα δεν είναι του γούστου μου, αλλά το βρίσκω καταλληλότατο. Στο φινάλε καλύτερα ο χαβαλές παρά να παίρνουμε τον εαυτό μας πολύ στα σοβαρά. Ίσως με τον χαβαλέ σταθεί τελικά πιο εύκολο να αποδεχθούμε από τι είμαστε φτιαγμένοι.