Σε μια εποχή που η ελληνική μουσική παραγωγή πασχίζει να κολυμπήσει μόνη της στον ωκεανό των παγκόσμιων εμπορικών καναλιών, η πρωτοβουλία του υπουργείου Πολιτισμού για υποχρεωτική ποσόστωση ελληνόφωνου τραγουδιού ακούγεται σωστή.
γράφει:
Η αλήθεια είναι ότι η απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού να φέρει προς διαβούλευση διατάξεις για την προστασία του ελληνόφωνου τραγουδιού και την υποχρεωτική αναπαραγωγή του σε δημόσιους χώρους δημιούργησε ουκ ολίγους ιλαρούς συνειρμούς,
Η σε ποσοστό τουλάχιστον 45% αναπαραγωγή ελληνόφωνης μουσικής σε ξενοδοχεία, εμπορικά κέντρα, καζίνο και χώρους αναμονής Μέσων Μαζικής Μεταφοράς αφήνει την φαντασία να οργιάζει με μουσικά περάσματα από Cure σε Παπαλάμπραινα, από Τομ Γουέιτς σε Στράτο Διονυσίου, από Γιάννη Χαρούλη σε Μπετόβεν και λοιπά τέτοια.
Πίσω όμως από όλον αυτό τον αυτονόητο χαβαλέ υπάρχει μια αλήθεια. Και η αλήθεια αυτή είναι ότι δικαίως κρίθηκε από το υπουργείο ότι η ελληνική μουσική παραγωγή θα ωφεληθεί από μια τέτοια απόφαση- ειδικά σε εποχές κατά τις οποίες η δισκογραφία έχει εξαϋλωθεί και σχεδόν όλα τα ραδιοφωνικά κανάλια λειτουργούν αποκλειστικά με αλγόριθμους και λίστες.
Ο πολιτισμικός ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ και της Ευρώπης δεν γίνεται ως αποτέλεσμα κεντρικής πολιτικής απόφασης για να χαντακωθεί ο ελληνικός πολιτισμός και άλλοι αντίστοιχου μεγέθους πολιτισμοί. Όμως ξεκάθαρα η πολιτιστική παραγωγή αυτών των τελευταίων καταδιώκεται και δυσκολεύεται να βρει χώρο να υπάρξει.
Συνεπώς, μια εθνική πολιτική για το θέμα, η οποία θα λάβει σοβαρά υπόψη και τις θέσεις των εγχώριων παραγωγών -αυτό σημαίνει ουσιαστική διαβούλευση μαζί τους- είναι κατά τη γνώμη μου θεμιτή και θα λειτουργήσει θετικά
Η εθνική πολιτισμική πολιτική, παρότι μοιάζει με απόλυτο μέτρο και αναχρονιστικό. έχει νόημα στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου πολιτισμικού προϊόντος.
Τα εύσημα να δίνονται, ακόμη και αναμεμιγμένα με αστεία για το ετερόκλητο της playlist στους δημόσιους χώρους.
