Οργή λαού
Αντανακλαστικά κοινωνικής συνοχής επιδεικνύει η ελληνική κοινή γνώμη στην περίπτωση των Τεμπών
Ομολογώ ότι δεν περίμενα να δημιουργηθεί τέτοια παλλαϊκή συγκίνηση και οργή για το έγκλημα των Τεμπών, όση δημιουργήθηκε με την συμπλήρωση ενός έτους από το βράδυ της τραγωδίας.
Ένας από τους λόγους που απέτυχα να σταθμίσω σωστά το συλλογικό θυμικό
Το ψήφισμα που ζητά την αναθεώρηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών και την προσαγωγή των υπευθύνων ενώπιον της δικαιοσύνης έχει μαζέψει ήδη 1.000.000 υπογραφές, ενώ την Τετάρτη το πλήθος στους δρόμους της Αθήνας ήταν πρωτοφανές για επέτειο δυστυχήματος
Μια πρώτη μεγάλη ικανοποίηση παίρνω από την «έργω απάντηση» στον Άδωνι Γεωργιάδη που διερωτώνταν με θράσος κυνισμό προ λίγων μηνών: «(…) σήμερα στην Ελλάδα πόσοι πιστεύετε ότι από τους 100 συμπολίτες μας ενδιαφέρονται για εξεταστική ή για προανακριτική επιτροπή για τα Τέμπη;». Ουδεμία έγνοια για την ηθική του πράγματος, για το τι θα πρέπει να μας αφορά ως κοινή γνώμη. Σου λέει, άμα δεν τους νοιάζει πάει, ξεμπερδέψαμε- φτηνά τη βγάλαμε πάλι. Η αποθέωση της επικοινωνιακής σκοπιμότητας εις βάρος του δικαίου και των πολιτικών προτεραιοτήτων. ΄
Είναι όμως φορές που η κοινή γνώμη συνασπίζεται για να δώσει ένα μάθημα σε όσους νομίζουν ότι μπορούν (πάντα) να την αποκοιμίζουν βγάζοντας τους ημέτερους «λάδι». Και λέω «συνασπίζεται» γιατί πολύ λίγοι πιστεύω- ακόμη και από τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας είναι ικανοποιημένοι από την εξεταστική επιτροπή της Βουλής για τα Τέμπη και τους χειρισμούς του προέδρου της, αλλά και γενικά με τις κυβερνητικές κινήσεις για την συγκαλ…εεεεε τη διαλεύκανση της υπόθεσης,
Την προηγούμενη φορά που έπεσε ανάλογη καρπαζιά από την κοινή γνώμη ήταν για το Μάτι, όπου ο θυμός των ψηφοφόρων αποτυπώθηκε και στην κάλπη όπου ο Σύριζα έχασε την εξουσία- φυσικά όχι μόνο λόγω αυτού. Είναι εντυπωσιακό το ότι παρότι τα Τέμπη ήταν πιο κοντά στις εκλογές αυτό δεν λειτούργησε το ίδιο τιμωρητικά όπως το Μάτι. Μια ερμηνεία είναι ότι ο κόσμος περιμένει μετά τα τραγικά περιστατικά που εμπεριέχουν ευθύνη της πολιτείας να δει πως θα αντιδράσει αυτή.
Περιμένει δηλαδή να δει κρατικές πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση απονομής δικαιοσύνης, διαλεύκανσης και θεσμοθέτησης νέων διαδικασιών που θεραπεύουν το πρόβλημα.
Στην περίπτωση των Τεμπών τίποτα τέτοιο δεν είδε κανείς- ή τουλάχιστον το κοινό δεν φάνηκε να πείστηκε για την αποτελεσματικότητα -πιθανότητα και για τις προθέσεις- όσων του παρουσίασαν ως τέτοιες πρωτοβουλίες.
Με έναν τρόπο αυτό είναι η «κοινωνία των πολιτών». Το σύνθημα «Το έγκλημα στα Τέμπη δεν θα ξεχαστεί- όλων των νεκρών θα γίνουμε φωνή» φανερώνει μια αλληλεγγύη που φαινομενικά είναι «απολιτίκ», στην πραγματικότητα όμως αντιστοιχεί σε μια ηχηρή πράξη πολιτικής συμμετοχής.
