Ο εαυτoύλης μας και ο άλλος άνθρωπος

Η άγρια χαρά με την οποία μια μερίδα του κοινού αντιμετωπίζει την πτώση αξιέπαινων προσπαθειών ή την διάψευση μιας υγιούς εικόνας σε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης είναι δείγμα εξόχως ανησυχητικό.

Τα όσα είδαν τελευταία το φως της δημοσιότητας για τον «Άλλο Άνθρωπο» και κάποιες δραστηριότητες τον επικεφαλής του, Κωνσταντίνου Πολυχρονόπουλου αποτελούν τέτοιο δείγμα καθώς πυροδότησαν πληθώρα χαιρέκακων σχολίων στα social media. Ο «Άλλος άνθρωπος» αποτελεί μια εθελοντική δράση για σίτιση απόρων, η οποία τα προηγούμενα χρόνια προσέφερε έργο που πιο πολύ ήταν συνεταιριστικό παρά «φιλανθρωπικό» με την παραδοσιακή έννοια του όρου.

Οι παρατυπίες με τους λογαριασμούς των δωρεών που ανακάλυψε η δίωξη οικονομικού εγκλήματος προκάλεσαν τον σαρκασμό που στόχευε στην αποδόμηση της όλης δράσης, Μια πολύ βολική αποδόμηση- είναι η αλήθεια. Βολική για εκείνους που δεν ξεβολεύονται για να βοηθήσουν και προτιμούν να ισοπεδώνουν προς τα κάτω όλες τις κινήσεις ώστε οι ίδιοι να νιώθουν λιγότερο ανάλγητοι.

«Άσε μωρέ και τους ξέρω κάτι τέτοιους. Σίγουρα κάποια λοβιτούρα είναι από πίσω». Μια τέτοια λογική όμως -άσχετα του αν επαληθεύεται ή όχι- μποϋκοτάρει την κοινωνική αλληλεγγύη και τη δοτικότητα. Και, κυρίως, δείχνει ότι καμιά… απαξίωση δεν είναι αδύνατη, αν πρόκειται να νιώσουμε λίγο καλύτερα για τον εαυτούλη μας.

Θα μου πεις: είναι η πρώτη φορά που δημόσιες τοποθετήσεις γίνονται μόνο και μόνο για τον αυτοπροσδιορισμό αυτών που τις κάνουν; Όχι βέβαια- και ούτε θα είναι οι τελευταίες σε μια εποχή που η κοινωνική ηθική είναι ζητούμενο.