Σχεδιασμός πολιτικής για τα ΑΕΙ α λα καρτ

Καθώς τα «μη κρατικά» πανεπιστήμια ζυγώνουν βλέπω ένα… μασάζ στην κοινή γνώμη να συμβαίνει αργά και σταθερά, ώστε να πανηγυριστεί η τελική τους έλευση και το τέλος της αποκλειστικά δημόσιας δωρεάν παιδείας.

Ακούγοντας μια ανεξάρτητη σχετική δημοσιογραφική τοποθέτηση θυμήθηκα τον Πρωθυπουργό να μάς εξηγεί προ λίγων ετών με κυνισμό εμπνευσμένο από την ελεύθερη αγορά και την εξειδίκευση και ταξικότητα που επιβάλει, ότι «δεν γίνεται να γίνουμε όλοι πτυχιούχοι και να πάμε όλοι στο Πανεπιστήμιο». Τότε ο Κυριάκος Μητσοτάκης κουνούσε το δάχτυλο, προσπαθώντας να δικαιολογήσει την απόφαση του ορίου που επιβλήθηκε στον βαθμό των εισακτέων στα ΑΕΙ.

Κάποιος, έμοιαζε να λέει, θα πρέπει να πάρει την δυσάρεστη απόφαση και να βοηθήσει τη χώρα να ξεκολλήσει από το παλιό άγχος της κοινωνικής κινητικότητας και την προσδοκία της κοινωνικής ανέλιξης. Βρε κουτά μπορείτε να γίνετε υδραυλικοί και να ζήσετε το ίδιο ευτυχισμένοι σαν να είχατε σπουδάσει, μάς έλεγε ο Πρωθυπουργός. Και για να είναι σίγουρος ότι η πρότασή του θα βρει ευήκοα ώτα το πέρασε και με νόμο να μην επιτρέπεται να εισαχθεί κάποιος με χαμηλή βαθμολογία σε ΑΕΙ, ακόμη και αν αυτό το ΑΕΙ έχει θέσεις για να τον δεχθεί.

Βέβαια τώρα τα πράγματα αποδεικνύεται ότι είναι λίγο διαφορετικά. Τι κάνει τη διαφορά; Μα το να έχεις να πληρώσεις τα δίδακτρα του ιδιωτικού ΑΕΙ. Για όσους έχουν αυτή τη δυνατότητα, δεν ισχύει το «δεν γίνεται να σπουδάσουμε όλοι». Αυτό ισχύει για τους άλλους, εκείνους που περιμένουν τη δημόσια δωρεάν παιδεία να τους βοηθήσει να κάνουν ανώτερες σπουδές. Βέβαια όλοι αυτοί των ιδιωτικών πανεπιστημίων θα έχουν ισάξιο πτυχίο με εκείνους που πάσχισαν να μπουν στις δημόσιες (και υποχρηματοδημένες) σχολές.

Σιγά το θέμα θα μου πείτε. Εδώ ολόκληρες γενιές που είναι και θα είναι οικονομικά ενεργές είδαν τους γονείς τους να ζορίζονται για πληρώνουν φροντιστήρια και ιδιαίτερα- γιατί και η μέση δημόσια εκπαίδευση είναι ελλιπής, αν και «επαγγελματοποιημένη» και στραμμένη αποκλειστικά στις Πανελλήνιες- και θα δουν τώρα κάποιες άλλες επιχειρηματικές συμφωνίες να φέρνουν σε κάποιους άλλους ένα ολόιδιο πτυχίο.

Ας μην γελιόμαστε όμως. Ο μετασχηματισμός του ελληνικού κοινωνικού κράτος σε «αγορά» δυτικοευρωπαϊκού τύπου είναι πολιτική απόφαση. Και μάλιστα μια πολιτική απόφαση που πρόσφατα επικροτήθηκε από το 41% όσων πήγαν να ψηφίσουν. Ας ελπίσουμε να είχαν αντίληψη του τι επέλεγαν. Έτσι τουλάχιστον θα έχουν τη χαρά ότι, λίγο ως πολύ, οι επιλογές τους εφαρμόζονται στην πράξη.