Pueblo Chido, ένα κουλ Μεξικάνικο χωριό στην Κηφισιά

Μη νομίζετε ότι η ιστορία των Μεξικάνικων εστιατορίων στη χώρα μας είναι πρόσφατη. Σας πληροφορώ ότι από τη δεκαετία του ’80 κιόλας, το Μεξικό είχε πατήσει πόδι στην Ελλάδα κι είχαμε ήδη μάθει τα tacos και τα burritos, το guacamole και τα nachos. Και να ‘σου οι μαργαρίτες, από δίπλα και οι σανγκρίες, κι ας έχουν με το Μεξικό μακρινή μόνο συγγένεια, και δη εξ αγχιστείας. Περιττό να σας πω πως, όπως όλα τα φαγητά των εξωτικών κουζινών εκείνης της εποχής, ήταν άκρως ελληνοποιημένα σε τέτοιο σημείο, που είτε έτρωγες chili con carne είτε το κοκκινιστό της μαμάς σου ήταν περίπου το ίδιο. Διψασμένα νιάτα, όμως, καθώς ήμασταν τότε να δοκιμάσουμε κάτι καινούργιο, να κάνουμε κι ένα εφέ ότι να, δες με πόσο προχώ είμαι, δώσαμε χώρο σε παντός είδους ψευτο-εξωτικά στέκια.

Τώρα, εδώ που τα λέμε, παντού στον κόσμο -εκτός Μεξικού- και στις περισσότερες, τουλάχιστον, περιπτώσεις, όταν μιλάμε για Μεξικάνικη κουζίνα εννοούμε την Tex-Mex, τα φαγητά δηλαδή των Tejanos, όπου Tejanos ονομάζονταν οι Τεξανοί Μεξικάνικης καταγωγής, την εποχή που το Τέξας ήταν μέρος της Ισπανικής Αυτοκρατορίας τον 16ο αιώνα. Δεν το λέω για κακό, απλώς το διευκρινίζω για να ξέρουμε για τι μιλάμε. Από τέτοια παντρέματα, άλλωστε, έχουν γεννηθεί φαγητά-αριστουργήματα που κουβαλούν και διηγούνται την ιστορία του κόσμου και τις ιστορίες των ανθρώπων.

Μετά από εκείνη την πρώτη γνωριμία του Ελληνικού κοινού με την Tex-Mex κουζίνα, κάπου η σχέση ατόνησε, ίσως και γιατί γεύσεις άλλων χωρών πήραν σειρά για να μας συστηθούν, αλλά περνώντας τα χρόνια, ο έρωτας άνθισε και πάλι, με αποτέλεσμα τα Μεξικάνικα εστιατόρια να γνωρίζουν σήμερα δόξες μεγάλες. Τα περισσότερα είναι πάντα Tex-Mex με μεγαλύτερη, όμως, ποικιλία σε γεύσεις και αρώματα, υλικά και τεχνικές.

Εδώ και αρκετό καιρό διάβαζα για τον χαμό που γίνεται στο Pueblo Chido της Νέας Σμύρνης. Pueblo σημαίνει χωριό και chido κουλ κι απ’ ό,τι φαίνεται, το μέρος είναι όνομα και πράγμα. Και οι των Βορείων Προαστίων, πώς θα έμεναν παραπονεμένοι; Έτσι, πριν από λίγους μήνες, απέκτησε και η Κηφισιά το δικό της στην καρδιά του Κεφαλαρίου. Το εκεί κουλ χωριό έχει στηθεί σε μεγάλο και ανοιχτόκαρδο χώρο με χρώματα αλλού εκρηκτικά κι αλλού γήινα, γλυκό φωτισμό από ψάθινα φωτιστικά σαν σομπρέρο, trompe-l’œil πόρτες και παράθυρα σε αναπαράσταση αυλής μεξικάνικης χασιέντας με κάκτους κι άλλα εύσαρκα φυτά.

Έτσι άνετα που αισθάνεσαι εκεί, μια frozen margarita επιβάλλεται αυτόματα και την κάνουν καλά. Έχει γεύση και άρωμα και δεν νερώνει σε τρία δευτερόλεπτα, μεγάλη υπόθεση. Ο κατάλογος είναι πλούσιος και δεν περιορίζεται στο Μεξικό αλλά ακουμπάει κι άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Τα πιάτα, όπως συνηθίζεται εκεί, κι όπως μας αρέσει κι εδώ, είναι στη λογική του μοιράσματος κι έτσι μια παρέα θα έχει την ευκαιρία να δοκιμάσει τουλάχιστον ένα πιάτο από κάθε κατηγορία. Οι μερίδες είναι πληθωρικές και οι τιμές δεν ξεπερνούν τα 20 € στα περισσότερα πιάτα, με εξαίρεση τα σπέσιαλ κρεατικά (π.χ. η picanha στα 38 € ή το flat iron steak στα 34 €) τα οποία, όμως, είναι κι αυτά για μοίρασμα.

Το guacamole είναι πολύ καλό με ευδιάκριτα τον κόλιανδρο και το lime, το ίδιο και το μοσχαρίσιο tartare. Η ποικιλία των nachos με chili con carne, μια σειρά από σάλτσες όπως η δροσερή pico de gallo, η avocado ranch, η salsa verde και πιπεριές jalapenos για τους τολμηρούς, η άλλη ποικιλία των tacos με διαφορετικές γεμίσεις όπως μοσχάρι, κοτόπουλο, χοιρινό και γαρίδες, καθώς και η chimichanga (τηγανιτό burrito) με κοτόπουλο, τρώγονται απολαυστικά -και αποκλειστικά- με το χέρι και «τραβάνε» δροσερή μπίρα. Γενικά τα αρώματα του κρασιού δεν έχουν και πολλές πιθανότητες επιβίωσης στο στόμα που γεμίζει από τις εκρηκτικές γεύσεις του Μεξικού. Οπωσδήποτε θα υπάρχουν κάποια που θα ταίριαζαν αλλά, αν με ρωτάτε τη γνώμη μου, η μπίρα είναι το ιδανικό ποτό.

Το cerdo al mojo είναι αργομαγειρεμένο χοιρινό που έχει μαριναριστεί με πιπεριές guajillo, καταφθάνει στο τραπέζι ολόκληρο, διαλύεται τελετουργικά με δύο πιρούνια (αυτό που ονομάζουμε pulled) κι όταν μπει στο στόμα λιώνει στην κυριολεξία. Συνοδεύεται από tortillas, καστανό ρύζι και σάλτσα avocado ranch αλλά είναι τόσο νόστιμο που προσωπικά το απόλαυσα νέτο σκέτο με χοντρό αλάτι.

Ένα τελευταίο στοιχείο που θέλω να αναφέρω είναι ότι, παρόλο που το κάψιμο στα διάφορα φαγητά είναι μάλλον ήπιο, αφού οι Έλληνες δεν έχουμε συνηθίσει στα πολύ καυτερά, στο Pueblo Chido έχουν φροντίσει και μας τους λίγους που τρελαινόμαστε γι' αυτά, προτείνοντας στο τέλος του μενού μια σειρά από salsas dynamitas και chiles Mexicanos για να τα προσθέσουμε στα διάφορα φαγητά και να είμαστε, έτσι, όλοι ευχαριστημένοι.

Μετά από ένα τόσο ξεγυρισμένο γεύμα διαλέξαμε το πιο ελαφρύ επιδόρπιο, δροσερό, αρωματικό και ξινούτσικο από το lime και τον πουρέ από φρούτα του δάσους που έρχεται παρέα με παγωτό βανίλια και crumble αμυγδάλου.

Η ομάδα της κουζίνας με επικεφαλής τον Μάριο Σάκκο, οι bartenders και οι άνθρωποι του service κάνουν το παν για να σε υποδεχθούν και να σε περιποιηθούν, ώστε από την αρχή μέχρι το τέλος να λες μα πόσο πιο κουλ, πια; Μάρτυρές μου τα αλέγρα γέλια που ερχόντουσαν σε κύματα από τα διπλανά και τα παραδιπλανά τραπέζια. Αν θα ξαναπάω; Μαντέψτε.