Το διαρκές τραύμα του καθημερινού μας πολιτισμού

Ο σοβαρός τραυματισμός του αστυνομικού που του κόστισε ήδη ένα κάτω άκρο και ίσως την ίδια τη ζωή του αποτελεί το πιο πρόσφατο επεισόδιο οπαδικής βίας στην Ελλάδα- και δεν είναι μια «σειρά με λίγα επεισόδια». Οι οργανωμένοι οπαδοί αποτελούν ένα συμπαγές και πρόθυμο ακροατήριο για τις διοικήσεις των ομάδων- έναν βραχίονα πραγματοποίησης των όποιων σχεδίων τους, είτε αφορούν την ομάδα, είτε όχι.

Για να τους κρατάς «δεμένους» όμως πρέπει κάτι να τους δίνεις: Οδηγίες; Εισιτήρια; Εύσημα; Λόγω ύπαρξης; Σε κάθε περίπτωση δεν είναι μια δομή λειτουργίας που μπορεί να υπάρξει χωρίς τη θέληση της διοίκησης. Και αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να εξηγήσει πολλά και να δείξει τον δρόμο σε όποιον επιθυμεί πραγματικά να αμβλυνθεί το φαινόμενο.        

Τώρα στο θέμα του ίδιου του τραυματισμένου αστυνομικού. Μοιραία κάθε φορά που υπάρχει τραυματισμός αστυνομικού επι τω έργω γίνεται συζήτηση για τις συνθήκες εργασίας και την διακινδύνευση των οργάνων. Προφανώς και σε ανθρώπινο επίπεδο πολύ καλά κάνουμε και το συζητάμε, μια που οι εργαζόμενοι είναι εργαζόμενοι όποια δουλειά και αν κάνουν. Όταν ένας άνθρωπος χαροπαλεύει, ακόμη και αν η διακινδύνευση είναι μέρος της δουλειάς του- ακόμη και αν αυτή η διακινδύνευση είναι αν θέλετε ο λόγος που ο ίδιος βρήκε δουλειά αμέσως αφότου τελείωσε τη σχολή του- δεν είναι η ώρα για συγκρίσεις σχετικά με το πως φέρεται το κράτος σε αντίστοιχη περίπτωση που στο κρεββάτι του νοσοκομείου είναι κάποιος διαδηλωτής ή κάποιο μέλος του κινηματικού χώρου.

Ούτε είναι ώρα να συζητήσουμε το κατά πόσον η καταστολή είναι η λύση και αναλόγως να ανησυχήσουμε ή όχι για την προσπάθεια του τραυματία να επιβιώσει.     

Αν δεν υπήρχε το παρελθόν του αντικομμουνισμού και τους κράτους καταστολής που η αστυνομική βία βοήθησε να εδραιωθεί και να μακροημερεύσει θα ήταν τέτοια η γνώμη μεγάλου μέρους των πολιτών για την αστυνομία; Πιθανότατα όχι. Αυτό θα το μάθουμε όμως όσο περνούν τα χρόνια και απομακρυνόμαστε από την περίοδο εκείνη κατά την οποία σε πολλές οικογενειακές ιστορίες εγγράφηκαν οδυνηρές αναμνήσεις. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία.

Αχός ακούστηκε από την απόφαση του προέδρου του Σύριζα να επισκεφθεί το νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται ο αστυνομικός των ΜΑΤ. Η επίσκεψη έγινε προκειμένου ο κ. Κασσελάκης να ενημερωθεί για την υγεία του, αλλά στην ουσία για να εκπέμψει το συμβολικό μήνυμα ότι η αξιωματική αντιπολίτευση τάσσεται πρωτίστως στο πλευρό της νομιμότητας και δευτερευόντως κατά του χουλιγκανισμού. Έχω την αίσθηση ότι ο ψόγος προς τον Στέφανο Κασσελάκη οφείλεται σε αυτό το «πρωτίστως».

Είναι η απεύθυνση σε ακροατήριο «νοικοκυραίων» που ενόχλησε, όπως φαίνεται ότι ερμήνευσαν την κίνηση αρκετοί, μεταξύ αυτών και πολλοί προσφάτως αποχωρήσαντες από τον Σύριζα. Δεν θα συμφωνήσω με την άποψη που λέει ότι σε μια αστική δημοκρατία τα κοινοβουλευτικά κόμματα πρέπει να έχουν πάντα το μαχαίρι στα δόντια. Χρειάζονται συναινέσεις για να εξασφαλίζεται ένα ελάχιστο πλαίσιο πολιτισμού στην λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας, Και οι χουλιγκανισμοί δεν πρέπει να βρίσκονται εντός αυτού του πλαισίου.