Ποιο ψήφισμα του ΟΗΕ μωρέ;

Η άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να υπογράψει το ψήφισμα του ΟΗΕ για την ανθρωπιστική εκεχειρία στη Γάζα δίνει το μέτρο της ηθικής της.

Δεν είναι ευχάριστο να είναι κάποιος πολίτης μιας χώρας που αρνείται να συναινέσει σε μια ανθρωπιστική ενέργεια- σε μια προσωρινή κατάπαυση πυρός σε μια σύρραξη όπου ένα κράτος πολεμά αμάχους και δεν σέβεται βασικές αρχές ανθρωπισμού.

Δεν με απασχολεί εδώ το ότι εάν ένα κράτος θέλει να λέγεται κράτος και να είναι μέλος της διεθνούς κοινότητας δεν λειτουργεί με όρους εκδίκησης και «πατσίσματος» με τρομοκρατικές οργανώσεις και- κυρίως- ότι σε αυτό το ξεκαθάρισμα λογαριασμών δεν χρησιμοποιεί άμαχους και παιδιά.

Αυτά αποτελούν την οδυνηρή πραγματικότητα που δεν είναι ο στόχος αυτού του ποστ.

Το θέμα είναι ως χώρα τι κάνεις και τι πλευρά παίρνεις απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις. Γιατί καλές οι κορώνες για το διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα που επικαλείται το υπουργείο Εξωτερικών όταν πρόκειται να τα χρησιμοποιήσει κατά της Τουρκίας, της Αλβανίας κλπ, αλλά ad hoc ευαισθησίες δεν είναι ευαισθησίες, αλλά εθνικός παρτακισμός,    

Διπλωματικές πηγές- δηλαδή το ίδιο το υπουργείο Εξωτερικών- μας διαβεβαιώνουν ότι «η Ελλάδα παραμένει συνεπής στην εξωτερική πολιτική αρχών και από την πρώτη στιγμή της κρίσης στη Μέση Ανατολή τήρησε ισόρροπη στάση, σεβόμενη τις αρχές και αξίες του διεθνούς δικαίου, ως δύναμη σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή, αναδεικνύοντας την υποχρέωση προστασίας των αμάχων και της δημιουργίας ανθρωπιστικών διαδρομών».  

Η Γαλλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία. η Ελβετία και άλλες 116 χώρες φαίνεται να πιστεύουν ότι το να υπογράψουν το ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών για παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας θα σημαίνει ότι «δεν μένουν συνεπείς στην εξωτερική πολιτική αρχών» τους. Ποιος μπορεί να τους στερήσει το δικαίωμα να το βλέπουν έτσι;

Ευτυχώς όμως η Ελλάδα μας παραμένει αταλάντευτη στις αρχές της: Ανθρωπιστική βοήθεια την ώρα που μια καημένη χώρα προσπαθεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της; Ε, όχι! Ας είναι καλά οι διοικούντες που επιστρατεύουν τον κυνισμό του συμφέροντος (όχι προσωπικού- μην παρεξηγηθώ) και την ευπείθεια στις ΗΠΑ, έναντι των αρχών.

Δίνουν και σε εμάς τους υπόλοιπους τον τόνο για να είμαστε καλοί πολίτες, να πληρώνουμε τους φόρους, να αγαπάμε το κράτος.