Ίου-Ίου κάνει η σειρήνα

Νωρίς το μεσημέρι της Δευτέρας οι κάτοικοι της ευρύτερης πρωτεύουσας είχαν μια έκπληξη- όχι ανεπανάληπτη, αλλά πάντως έκπληξη. Οι σειρήνες συναγερμού ήχησαν επανειλημμένα προειδοποιώντας μας για επικείμενο κίνδυνο.

Έτσι, φρονίμως πράττοντες, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία αυθορμήτως αναζήτησαν κάποιο καταφύγιο για να προστατευθούν από τον επικείμενο βομβαρδισμό,  ενώ οι μικρότεροι έψαχναν να βρουν την εστία της φωτιάς ή τέλος πάντων της καταστροφής που εντός ολίγου θα ενέσκυπτε.  

Για άλλη μια φορά όμως η μοίρα προστάτεψε τρυφερά τον περιούσιο λαό και τίποτα δεν συνέβη. Βασικά τίποτα δεν επρόκειτο να συμβεί εξ αρχής, γιατί όλη η διαδικασία ήταν άσκηση. Άσκηση όπως λέμε «σε μαθαίνω τι πρέπει να κάνεις» ή «σε εκπαιδεύω ώστε αν χρειαστεί να προστατευθείς»- τέτοια άσκηση.

Μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση ουδείς μπήκε στον κόπο να ενημερώσει τους πολίτες, όπως και για το τι θα έπρεπε να κάνουν αυτοί σε μια τέτοια περίσταση. Να πάνε κάπου; Να λάβουν κάποια μέτρα; Τίποτα από αυτά, οπότε να μην ανησυχήσουν γιατί απλώς δοκιμάζουμε αν δουλεύουν οι σειρήνες μας; Κάτι τέλος πάντων.

Εδώ δεν μπήκε κανείς στον κόπο να ενημερώσει κανέναν. Κάτσε, σου λέει να ανησυχήσει ο κόσμος, κάτσε να αναρωτηθεί πρώτα και μετά ενημερώνουμε. Τι ενημερώνουμε δηλαδή που θα έχουν όλοι στο μεταξύ καταλάβει ότι δεν τρέχει τίποτα.

Και κάπως έτσι το ελληνικό κράτος έβαλε «τσεκ» και στο κουτάκι «Άσκηση Συναγερμού», μετά από τα  «Συντήρηση στεγάστρου», «Διάσωση από πλημμύρα» και «Κατάσβεση πυρκαγιάς».

Βλέπουμε ότι, όπως έχει αποδείξει και η χρήση του 112, η κυβέρνηση δεν χάνει την ευκαιρία να δείχνει την εμπιστοσύνη της στο λαϊκό ρητό «ο φόβος φυλάει τα έρημα», το οποίο έχει αναγάγει σε προμετωπίδα και θυρεό της. Άδικο έχει;