Η απότομη άνοδος Κασσσελάκη (αλλά και Τσίπρα) οφείλεται πρωτίστως στην αδυναμία της αριστεράς να αρθρώσει μια πρόταση- αντίρροπη στον καπιταλισμό.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Και εγένετο Κασσελάκης λοιπόν. Ο άνθρωπος που ήρθε για καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα και αναγκάστηκε να μείνει μόνιμα γιατί εξελέγη αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η ανάρρηση-φαινόμενο του νεαρού Στέφανου αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για τις εκλογές του Σύριζα, αλλά και τις συζητήσεις για το παρόν της ευρύτερης αριστεράς.
Η ακύρωση των κομματικών διαδικασιών για την εκλογή προέδρου απέδειξε αφενός την σε μεγάλο βαθμό χρεοκοπία της αριστερής «γραφειοκρατίας». Οι πολλαπλές τάσεις του άλλοτε Συνασπισμού και σημερινού Σύριζα δυσχαίρεναν πάντα τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, επιλογής γραμμής, κριτικής και αντιπροτάσεων. Ήταν το κόστος του πολυτασικού σχηματισμού στον οποίο όλοι είχαν την απαίτηση να ακούγονται. Όσο αρχηγός ήταν ο άνθρωπος που έφερε την (ενοποιητική) ηγεσία πολλά χωρούσαν κάτω από το χαλί.
Όταν ο Τσίπρας αποχώρησε, η σύγκρουση για το πως θα λαμβάνονται οι αποφάσεις εκτραχύνθηκε μια που δεν είχε φροντίσει κανείς να υπάρξουν κοινά αποδεκτές διαδικασίες και για τη μετά Τσίπρα εποχή.
Η δικλείδα που έχει τώρα νόημα να επιβάλει το εσωτερικό του σύριζα στον νέο του πρόεδρο αφορά τις πολιτικές και ιδεολογικές συντεταγμένες της παράταξης και τους όρους με τους οποίους θα οδηγηθεί στην αναμέτρηση με τον σημερινό Πρωθυπουργό.
Όταν όμως τους κανόνες έχει φτιάξει ο προηγούμενος αρχηγός που υπήρξε και ιδρυτής ουσιαστικά της παράταξης οι προεδρικές εξουσίες είναι λίγο πολύ απόλυτες και το μόνο που έχεις για να διασφαλίσεις ότι ο «μισητός αντίπαλος Μητσοτάκης» δεν θα έχει απέναντί του έναν ιδεολογικά παρόμοιο διεκδικητή της εξουσίας είναι να τάξεις κανένα πρόσφορο στον όσιο Δανιήλ.
Από τι θα εξαρτηθεί; Έτσι όπως δείχνουν προς ώρας τα πράγματα από το τι θα προτείνουν στον Στέφανο Κασσελάκη οι σύμβουλοι επικοινωνίας- από τι θα υπολογίσουν δηλαδή ότι θέλει ο κόσμος. Ο οποίος- να μην ξεχνάμε- δεν θέλει την αριστερά, αλλά ρέπει προς την συντηριτικοποίηση.
Έτσι, το θέμα είναι βαθύτερο.
Ο «μεσσιανισμός», η προσδοκία δηλαδή ότι η σωτηρία θα προέλθει από ένα και μόνο πρόσωπο δεν έχει να κάνει με τον ίδιο τον Στέφανο Κασσελάκη (ή παλιότερα με τον Αλέξη Τσίπρα), όπως, επί παραδείγματι, η απιστία δεν έχει να κάνει πρωτίστως με την εμφάνιση του τρίτου προσώπου, αλλά με τα κενά που έχουν δημιουργηθεί ήδη στην σχέση.
Και εδώ το πρόβλημα είναι ο ίδιος ο λόγος και ο ρόλος της αριστεράς ο οποίος αναζητάται ακόμη και σήμερα, 30 χρόνια μετά την κατάρρευση του σοσιαλιστικού κόσμου, μαζί με έναν αξιόπιστο αντίλογο στον παντοδύναμο καπιταλισμό.
Όσο δεν υπάρχει θελκτικό συλλογικό όραμα για να εξυπηρετηθεί, τα πρόσωπα θα κυριαρχούν επι των πολιτικών κατευθύνσεων μια που η ιδιοσυγκρασία ενός εκάστου φαίνεται πιο πιθανό να αλλάξει τα πράγματα από ό,τι ένα ανείπωτο και μάλλον ανύπαρκτο σχέδιο συλλογικής δουλειάς για κάποια- όποια- ανατροπή.
