Gnisio Tekno

Παρακολουθούσα τη διαμάχη σχετικά με το που ακριβώς γεννήθηκε ο Ομπάμα και το αν δικαιούται να είναι Πρόεδρος των ΗΠΑ και σκεφτόμουν ότι είναι πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο παίζεται το πολιτικό παιχνίδι στις περισσότερο προηγμένες δυτικές κοινωνίες.

Ο μεγιστάνας του τύπου και πιθανός υποψήφιος των ρεπουμπλικανικού κόμματος είναι αυτός που ανακινεί το θέμα του «πόσο αμερικάνος είναι ο μαύρος Πρόεδρος της Αμερικής». Προφανώς, δεν είναι ότι τον κ. Τραμπ τον πήρε ο πόνος για την αμερικανικότητα του Ομπάμα, αλλά καθώς σιγά- σιγά αρχίζει να αχνοφαίνεται η ημερομηνία των επόμενων προεδρικών εκλογών, κάνει τα κουμάντα του.

Αυτό που κάνει την όλη υπόθεση ενδιαφέρουσα δεν είναι οι ιδέες που τα επικοινωνιακά επιτελεία έχουν για να πλήξουν τους πολιτικούς αντιπάλους, αλλά ότι οι ιδέες αυτές στηρίζονται στις αξίες και τα πιστεύω της κοινής γνώμης.

Έτσι λοιπόν, το επιτελείο του κ. Τραμπ- που, όσο να πεις, κάτι θα ξέρει από επικοινωνία- θεωρεί ότι για τους αμερικάνους περισσότερη σημασία έχει η καταγωγή του Προέδρου τους, παρά το να μπορεί αυτός να τους βοηθήσει σε μια σειρά ζητημάτων όπως η οικονομία, το ανύπαρκτο σύστημα δημόσιας υγείας, η παιδεία κλπ!

Σε περισσότερο εθνικά ομοιογενείς χώρες βέβαια, που δεν έχουν ανάγκη να ευαγγελίζονται την εθνική τους ταυτότητα για να την αποκτήσουν, το βάρος μετακυλίεται στο να μπορεί ο ηγέτης να δώσει λάμψη και να δοξάσει τη χώρα.

Με αυτή προφανώς τη λογική εμείς στην Ελλάδα διαλέξαμε τον Γιωργάκη, που αν και δεν τα μιλάει καλά τα «ellinikos», καθότι παιδί της διασποράς, είναι σίγουρο ότι θα πάει τη χώρα ψηλότερα.

Και επειδή ακούω ήδη χάχανα, σας θυμίζω ότι σε δημοσκοπήσεις που έγιναν ένα μήνα μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, το ποσοστό αυτών που «ατένιζαν το γενικό μέλλον της χώρας με αισιοδοξία» ήταν στο 60%.

Εσύ που χαμογελάς, μήπως θυμάσαι τον εαυτό σου να «ελπίζει» ότι ο made in USA γιός «κάτι μπορεί να αλλάξει»;