Ποιος αγαπά την κοινοβουλευτική δημοκρατία και χάρηκε με τα όσα έδειξε η κάλπη την Κυριακή;
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Μου είναι δύσκολο να φανταστώ οπαδό της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που δεν έχει άμεσο συμφέρον από τις εκλογές και να είναι ικανοποιημένος από το αποτέλεσμά τους. Η καθαρή νίκη της Νέας Δημοκρατίας είναι και θα πρέπει να είναι ένα θεμιτό αποτέλεσμα, ακόμη και για εκείνους που ψήφισαν διαφορετικά. Και γιατί όχι άλλωστε; Είναι μια σταθερή κυβέρνηση που έχει ξεκάθαρα την προτίμηση της πλειοψηφίας όσων πήγαν να ψηφίσουν. Εδώ όμως τα ωραία τελειώνουν.
Η αποχή κατέγραψε ιστορικό ρεκόρ, κάτι που σημαίνει ότι περίπου οι μισοί εκλογείς αυτής της χώρας δεν ασχολήθηκαν με το να νομιμοποιήσουν στην πράξη το αποτέλεσμα της κάλπης. Προφανώς και το αποτέλεσμα δεσμεύει και αυτούς, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει ή ότι μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι με τις διαδικασίες έκφρασης της λαϊκής βούλησης,
Το δεύτερο σημαντικό κοινοβουλευτικό άλγος που επέφεραν οι εκλογές της 25ης Ιουνίου είναι η τεράστια απόσταση που έχει το ποσοστό της αξιωματικής αντιπολίτευσης από αυτό της κυβέρνησης- πρακτικά καθιστώντας την έννοια της «αξιωματικής αντιπολίτευσης» ανενεργή. Ο χαμηλός αριθμός των βουλευτών του Σύριζα δεν του δίνει την δυνατότητα της κατάθεσης πρότασης μομφής, ούτε της κατάθεσης πρότασης για σύσταση εξεταστικής επιτροπής- δύο από τα σοβαρότερα εργαλεία κοινοβουλευτικού ελέγχου που παραδοσιακά έχει στη διάθεσή του το δεύτερο κόμμα.
Η αντιπολίτευση δεν είναι μια κυβέρνηση εν αναμονή. Για το Σύνταγμα η αντιπολίτευση είναι πυλώνας του δημοκρατικού πολιτεύματος και της εύρυθμης λειτουργίας του κοινοβουλευτικού συστήματος. Αν δεν λειτουργεί σωστά, θα πει ότι δεν λειτουργεί σωστά και η διοίκηση του κράτους.
Ένα ακόμη μελανό σημείο αυτού του εκλογικού αποτελέσματος με την άνοδο των εκ δεξιών της κυβέρνησης φωνών, κάτι που σημαίνει ότι θα υπάρχουν στο κοινοβούλιο πολλαπλοί πόλοι, οι οποίοι θα πιέζουν για την συντηρητικοποίηση της ασκούμενης πολιτικής. Ως προς αυτό οι ελληνικές εκλογές αποτελούν ένα ακόμη «επεισόδιο» στην πανευρωπαϊκή στροφή προς δεξιότερα της δεξιάς πολιτικά σχήματα. Οπωσδήποτε μια δυσάρεστη εξέλιξη για όλους όσους δίνουν έστω και λίγη σημασία στην ανάγκη εξάλειψης των ανισοτήτων, στην αλληλεγγύη ως έκφραση ανθρωπισμού και στην ενδυνάμωση του κοινωνικού κράτους. Γούστα είναι αυτά θα μου πείτε. Ναι, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι θα βρεθούν πολλοί που θα υποστηρίξουν ότι από την πτώση του σοσιαλιστικού μπλοκ και μετά ο δυτικός κόσμος είναι ένας καλύτερος κόσμος.
Το τελευταίο οδυνηρό αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιουνίου έχει να κάνει με την επανεμφάνιση ναζιστικών στοιχείων στη Βουλή, καλυμμένων πίσω από ταμπέλες άλλων κομμάτων. Ο έγκλειστος Κασιδιάρης έδωσε την ευχή του και αποδείχθηκε αυτό που γνωρίζαμε: το να τιμωρηθεί δημόσια ο φασισμός, μπορεί να κόβει τα φτερά του, αλλά δεν εξαλείφει τα αίτια που τον γεννούν.
Φοβάμαι ότι ξεκινά εποχή κατά την οποία η συζήτηση κάθε ενός από αυτά θα επιβάλλεται από τις εξελίξεις.
