Πολιτική "από καρδιάς"

Η ζωή Κωνσταντοπούλου έχει όλα τα εχέγγυα για να διαγράψει μια επιτυχημένη πορεία στην ελληνική πολιτική σκηνή: Αναγνωρίζεται ως «αντισυστημική» και εμφορείται από ένα κάτι που οι ψηφοφόροι δεν μπορούν ακριβώς να κατανοήσουν αν είναι «εναλλακτική σκέψη» ή μια μπάλα εμμονών.

Η θητεία της στην Προεδρία της Βουλής συνηγορεί υπέρ του ακαθόριστα «αντί-» χαρακτήρα της, αν και οι πράξεις της από το συγκεκριμένο αξίωμα δεν κατορθώθηκε ποτέ να μπουν σε κάποιο πλαίσιο, πολιτικό, ιδεολογικό ή άλλο. Φαινόταν εκείνη την εποχή η ηγετική ομάδα του Σύριζα να απολαμβάνει ένα γενικό και ακαθόριστο «μωρέ καλά τους κάνει η Ζωίτσα», χωρίς να εντάσσεται αυτό στο όραμά τους για το μέλλον ή το παρόν της χώρας.

Φύσηξε αλλιώς όμως και η Ζωή Κωνσταντοπούλου απομακρύνθηκε από τον Σύριζα, επιμένοντας στην στάση του αντιμνημονιακού μετώπου, ίσως και λίγο παρασυρμένη από τον (διαφαινόμενο τότε) παραγκωνισμό της. Το διαζύγιο με την δεύτερη φάση της διακυβέρνησης Τσίπρα είναι ένα ακόμη στοιχείο αντισυμβατικότητας, το οποίο η πρώην πρόεδρος της Βουλής φαίνεται τώρα έτοιμη να εξαργυρώσει.

Το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου ξεκινά με την ιδεολογική πλατφόρμα που έχει στο μυαλό της η κ. Κωνσταντοπούλου και σε αυτό που φαντάζει ως επικίνδυνη «απολιτίκ» τοποθέτηση. Καλές οι καρδούλες και η «αγάπη» που υπόσχεται η αρχηγός, αλλά αυτό που λείπει είναι λόγος ευθύς και ξεκάθαρος στις (πολιτικές και κοινωνικές) αλλαγές που συμβαίνουν στην Ευρώπη και στον Κόσμο.

Ενδεχομένως οι σοσιαλμιντιακού τύπου χειρονομίες να είναι μια επιδέξια επιλογή στο πλαίσιο μιας κοινής γνώμης που δεν πολυέχει όρεξη να ενημερώνεται και να (αντι)δρα σε πράγματα που συμβαίνουν, είναι όμως πολιτική στάση;

Στο δικό μου το μυαλό οι πολιτικοί που πολιτεύονται χωρίς ιδεολογικό έρμα- όποιο και αν είναι αυτό- τελικά έλκονται από λαϊκίστικες ιδέες και δεν αργούν να καταλήξουν στις αγκάλες του νεοσυντηρητισμού και τελικά και του εθνικισμού, όπως η Ιταλίδα, κ. Μελόνι ένα πράγμα. Εκείνοι που αποφεύγουν να πάρουν ιδεολογική θέση σε έναν κόσμο θηρίων δεν μπορώ να φανταστώ πως δεν θα καβαλήσουν όποια κύματα βρεθούν μπροστά τους. Μπορεί όμως να φταίει ότι δεν έχω μεγάλη φαντασία.