Τέχνη σημαίνει έρωτας. Κι ο έρωτας είναι δικαίωμα όλων των ανθρώπων
«Έρωτας σημαίνει να αγαπήσεις παράφορα τον στραπατσαρισμένο εαυτό σου». Σαν σήμερα πριν από 83 χρόνια, γεννιέται η Κατερίνα Γώγου.
Όπως και να ‘χει, συνέντευξη ίσον λούμπα. Δεν είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν πως μέσα απ’ τις "επαναστατικές απαντήσεις" μου θα ανατρέψω τον Αστικό Τύπο. Αυτό το "μπες μέσα να τ’ αλλάξεις" δεν περνάει πια. Πολύ απλά, οι συνεντεύξεις είναι στριπτίζ μπροστά στ’ αλλήθωρα μάτια μπανιστιρτζήδων αναγνωστών, ευτυχώς όχι όλων. Μπροστά σ’ ανώμαλους σεξουαλικά ειδικούς που τα ξέρουν όλα. Ο μόνος λόγος που θα σου μιλήσω είναι για να προπαγανδίσω, αν λέγεται προπαγάνδα η εξόντωση των Κυρίτση, Μοίρα, Σκανδάλη, κι όλων αυτών των κρατούμενων γενικά.
Στη Γη είναι όλα παλιά. Έχουν ειπωθεί όλα. Εκείνο που σώζει τον άνθρωπο σε ένα βαθμό είναι η Τέχνη. Και η Τέχνη δεν γίνεται από μια μικρή κάστα ανθρώπων, είτε "διανοούμενων", είτε "λαϊκών", που την καθοδηγεί και, την εκφράζει και τελικά τη λυμαίνεται, με το πρόσχημα ότι αυτοί είναι που ξέρουν κι οι άλλοι όλοι είναι πρόβατα.
Τέχνη σημαίνει έρωτας. Κι ο έρωτας είναι δικαίωμα όλων των ανθρώπων. Έρωτας σημαίνει ν’ αγαπήσεις παράφορα τον στραπατσαρισμένο εαυτό σου, γιατί μονάχα έτσι θα αγαπήσεις τον δίπλα σου. Και έρωτας είναι η επιθυμία. Επιθυμία για ζωή, για τραγούδια, για σένα και για όλους. Και είναι η επιθυμία τέχνη επαναστατική με την αλήθεια του όρου, γιατί δεν σηκώνει "επιτρέπεται" και "απαγορεύεται". Για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερο έργο τέχνης απ’ τον άνθρωπο που περπατάει ολομόναχος μέσα στο χρόνο με οδυνηρές συγκρούσεις μέσα του. Πράξη κι όνειρο, ατομικό και κοινωνικό, μαύρο κι άσπρο. Μου μοιάζει ο άνθρωπος μ’ έναν ήλιο, που καίγεται από μόνος του. Κι η Τέχνη, σαν άρρωστος και γιατρός μαζί.
Όποιος γράφει, δίνει. Δεν παραπονιέμαι που δεν πήρα τίποτα σαν αντάλλαγμα. Κανείς δεν μου χρωστάει. Γράφω για να απαλλαγώ απ’ αυτήν την κοτρόνα που με πλακώνει. Αν δεν έγραφα θα βούιζαν τα αυτιά μου. Αν δεν κάνω αυτήν την κίνηση, αν δεν αραδιάσω λέξεις πάνω σ’ αυτό το λευκό χαρτί για να το ζωντανέψω, θα μπορούσα να κάνω πράγματα φρικιαστικά και αδιανόητα. Κι αυτό το φοβάμαι, δεν το θέλω. Αν και καμιά φορά, τις νύχτες γοητεύομαι μ’ αυτούς που διάλεξαν τον δρόμο χωρίς επιστροφή, τον δρόμο των εξαίσιων και ανεπανάληπτων χειρονομιών… Καλά τα λέω;
Και την αλήθεια όταν την ονοματίζεις παύει να είναι απελπιστική. Είναι σαν να ξορκίζεις το κακό. Αυτό που λες εσύ απελπισία για μένα ήταν απελευθέρωση. Δεν θα μπορούσα σήμερα να γράψω το Τρία Κλικ Αριστερά. Το Κλικ ήταν σε μια εποχή οριακή, αγωνιστική, επαναστατική. Υπήρχε μια έξαρση, όλοι πιστεύαμε ότι μπορούμε, και καλά κάναμε δηλαδή και το πιστεύαμε. Κι εγώ πιστεύω τώρα με την ίδια δύναμη, αλλά αλλιώς, κι έχω τις ίδιες ηθικές αξίες μέσα μου. Δηλαδή όπως σε ένα στίχο που λέω «στάθηκα στη σιωπή, να ακούσω τη σιωπή μου». Πρέπει να το κάνουμε όλοι μας. Με βάζεις τώρα να κάνω τη δασκάλα, που τάχα τα ξέρει όλα. Αν πάντως πιστεύουν κάποιοι ότι μ’ αυτό το βιβλίο έσπασα και δεν είμαι ο βράχος που ήθελαν, ίσως… Τώρα μπορώ περισσότερα. Τώρα μπορώ πιο καθαρά να αγαπήσω τον άνθρωπο. Τώρα είμαι πιο καθαρή όταν λέω εμείς.
Ο ποιητής φυλάει την ψυχή του, όχι γι’ αυτόν, αλλά για όλους μας. Η τέχνη αγαπάει τον άνθρωπο. Αγαπάει τη ζωή. Με έρωτα βαθύ, απεγνωσμένο. Ο ποιητής είναι ο ενδιάμεσος. Παίρνει και φέρνει το "μήνυμα" με φτεράκια στα πόδια, σαν τον Ερμή. Κρυώνει τις νύχτες πολύ, είναι μακρινή διαδρομή, πάει μακριά, στις πιο απόκρημνες ράχες, είναι παιδί, είναι τόσο εύκολο να χαθεί, ξέρει όμως πως πρέπει να έρθει πάλι, κι αυτό είναι η αγάπη, που τον κάνει να αντέχει και τον κρατάει στη ζωή.
