«Είναι πιο εύκολο το να φτάσεις κάπου από το να παραμείνεις εκεί»

Ήμουν 10 χρόνια τραγουδιστής και ο πατέρας μου, ο συγχωρεμένος, δεν είχε έρθει να με ακούσει. Μια φορά με ρώτησε: “Τραγουδάς καλά, ρε;”. Του λέω: “Έτσι λέει ο κόσμος”. “Τραγουδάς σαν τον Καζαντζίδη;”. Του απαντώ: “Ε, όχι και σαν τον Καζαντζίδη, ρε πατέρα”. “Τότε τι να ‘ρθω να ακούσω;”. Η αιτία για να ‘ρθει να με ακούσει ήταν ο Νίκος ο Ξανθόπουλος. Αλλά δεν ήρθε για μένα. Ήρθε για τον Νίκο. Σε μια γιορτή του γραφείου στην Αγχίαλο που τραγούδαγα.

Μόλις είπα στον πατέρα μου και στη μάνα μου ότι θα είναι ο Νίκος ο Ξανθόπουλος, “σήκω”, του λέει. Ήρθαν, άκουσαν τον Ξανθόπουλο και μετά τραγούδησα κι εγώ.

Και μου λένε: “Πιο καλά τραγουδάς ρε από τον Ξανθόπουλο”. Του λέω (σ.σ. του πατέρα του): “Αυτό να μην το ξαναπείς γιατί εσύ δεν μπορείς να είσαι αντικειμενικός. Και μουγκός να ήμουν εγώ, τι θα έλεγες; Παιδί σου είμαι”. “Όχι”, μου λέει, “σε πληροφορώ ότι ακούω πολύ καλά”. Έτσι έγινε η αιτία να με ακούσει ο πατέρας μου.

Είχα και συνεχίζω να έχω ένα καλό φίλο, ο οποίος από μικρός, 15-16 χρονών, έπαιζε μπουζουκάκι. Αυτός βέβαια έγινε επαγγελματίας πιο νωρίς από εμένα και κάποια στιγμή που πήγα να τον δω στη Ρόδο, με ανέβασε στην πίστα για να πω ένα – δυο τραγούδια. Φαίνεται πως τους άρεσα και μου έκαναν πρόταση. Έτσι ξεκίνησα, από τη Ρόδο, το καλοκαίρι του 1972 και ακριβώς 10 χρόνια μετά μπήκα στη δισκογραφία με τον πρώτο μου δίσκο.

Μεγάλος για μένα είναι ο Καζαντζίδης. Και ο Μπιθικώτσης. Μπορεί εγώ να είμαι ένας καλός τραγουδιστής, αλλά, πώς να το κάνουμε, υπήρξαν καλύτεροι. Μεγάλος τραγουδιστής είναι αυτός που βρίσκεται εκεί πάνω, στην κορυφή, ο τοπ που λέμε, σαν τον Καζαντζίδη, τον Μπιθικώτση και άλλους της γενιάς αυτής.

Επειδή εγώ είμαι αρκετά μεγάλος, έχω έντονα βιώματα από παιδικά χρόνια που δεν ήταν εύκολα. Το τραγούδι είναι μια πάρα πολύ σπουδαία τέχνη. Δεν είναι μόνο το να τραγουδάς αλλά και να αισθάνεσαι τι τραγουδάς και αυτά που λες να μπορείς να τα βάλεις στην ψυχούλα ή το μυαλό του αλλουνού. Να τον κάνεις να θυμηθεί ή να ξεχάσει πράγματα απ' τη ζωή του.

Δεν έγινα τραγουδιστής για να γίνω φίρμα. Δεν μου χρωστούσε κανένας τίποτα. Εγώ απλώς τραγουδούσα και πραγματικά μου αρκούσε αυτό. Πέρα από αυτό, έλεγα αν έρθει η επιτυχία καλώς να έρθει. Αν δεν έρθει όμως, πάλι καλά θα είμαι, πάλι ευτυχισμένος θα είμαι.

Δεν νομίζω ότι η δημοσιότητα έχει δυσκολίες από μόνη της. Εγώ πάλι, σε καμία περίπτωση δεν είμαι από τους ανθρώπους που κάνουν τα πάντα για να ανέβουν και μετά φοράνε μαύρα γυαλιά και καπέλο για να μην τους αναγνωρίζουν. Μια χαρά τη χαίρομαι και την απολαμβανω τη δημοσιότητα και χαίρομαι όταν με σταματάνε στο δρόμο ή μου φωνάζουν «Γεια σου Πασχαλάρα» και «Γεια σου δικέ μας» και τέτοια. Πολύ ωραία είναι όλα αυτά. Μην ξεχνάμε όμως ότι είναι και πιο εύκολο το να φτάσεις κάπου από το να κρατηθείς. Στο να κρατηθείς είναι η δυσκολία. Μην τύχει και πεις, εντάξει, έφτασα εδώ που έφτασα και δεν έχω ανάγκη κανέναν. Είναι μεγάλο λάθος αυτό γιατί το πιο δύσκολο πράγμα είναι να κρατηθείς, να έχεις διάρκεια.

Δεν είμαι υπερβολικά κοσμικός άνθρωπος, αλλά πολλές φορές είναι απαραίτητη η μοναξιά, τη χρειάζονται οι άνθρωποι. Πρέπει να ηρεμούν, να βάζουν σε μια τάξη το μυαλό τους. Ύστερα, υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή, ο Θεός μας έδωσε πολλά πράγματα. Εγώ την καταβρήκα στο κτήμα μου. Έχω άλογα, ζώα, μπαξέδες, έρχονται φίλοι, είμαι καλά.

Αποσπάσματα από συνεντεύξεις του στη Lifo, στο Hello, στον Λευτέρη Παπαδόπουλο για την ΕΡΤ, και στο Go Hania