«Ή είμαι ερωτευμένη και δυστυχώ με τρόπο αστείο, ή είμαι λογική και πλήττω θανάσιμα»

Κοίτα μικρέ. Εγώ τον έρωτα τον αντιλαμβάνομαι σαν την πιο φοβερή χειραψία προς τη ζωή. Και ξέρω πως αν μου πάρεις τον έρωτα από μέσα μου θα μου πάρεις τη ζωή μαζί. Θα με στριμώξεις και θα με ταπεινώσεις άγρια με αυτό τον τρόπο.

Δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι και άσχημοι, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν.

Αν είναι κακό να σκοτώνεις τον πλησίον σου δίχως λόγο, είναι χίλιες φορές πιο κακό να ερωτεύεσαι και να αγαπάς τον πλησίον σου δίχως λόγο.

Τα τελευταία χρόνια κρατάω ημερολόγιο. Από εκείνα τα κοριτσίστικα. Με το κλειδάκι. Είναι μια πολύ αναστενάρικη εμπειρία. Γιατί είναι πολύ οδυνηρό να παραδέχεσαι, έστω και στο μοναχικό σου ημερολόγιο, που δεν θα το δει ποτέ κανείς, ποιά είσαι στην πραγματικότητα, που υπήρξες κάθαρμα, ποιούς πήρες στο λαιμό σου... Ένας χώρος ευρύς που σε στενεύει και όπου δεν χρειάζεται να συνηγορείς υπέρ του κάλπικου και ψευτοαθώου εαυτού σου. Αυτό είναι το ημερολόγιο. Το πρώτο πράγμα πάντως που συνειδητοποίησα κρατώντας ημερολόγιο, είναι πως κάθε θηλυκό πλάσμα έχει τη μοιραία σφραγίδα της μάνας του. Και καμιά δεν γλιτώνει τον κανόνα.

Θες να σου πω κάτι; Χεσμένους τους έχω όλους. Και ΠΑ.ΣΟ.Κ και Ν.Δ. και όλους. Από την πρώτη μέρα που μπήκα σε αυτό το διασαλευμένο χώρο ήξερα πάντα από ποιόν έπεφτε τηλέφωνο στο γραφείο του διευθυντή μου για να κοπώ. Κι όλα αυτά τα τελευταία χρόνια γίνεται ένα φοβερό ριπλέυ κάτω από ένα διαφορετικό ονοματεπώνυμο. Μακάρι η ταπείνωση της ολοσχερούς λησμονιάς να βρει όλους αυτούς στην ώρα τους. Όλοι όσοι μίσησαν και καταδίκασαν έναν Στρίντμπερκ στην τρέλα έχουν ξεχαστεί στην αιώνια λήθη. Τους ξέχεσε η Ιστορία. Εξάλλου σε μια χώρα και μια κοινωνία που τα χαρτιά είναι έτσι μοιρασμένα ώστε όλοι οι μέτριοι αυτού του κόσμου να κάθονται δίπλα σε έναν Διονύσιο Σολωμό κι έναν Άρη Βελουχιώτη δεν έχεις και πολλά να ελπίζεις. Εγώ πάντως δώρο τους έκανα: έναν δημοσιογράφο λιγότερο.

Εγώ γλίτωσα και δεν είμαι πλέον σαν κι εσάς. Και χόρτασα. Και λεφτά. Και οικογένεια κι αγάπη. Κυρίως αγάπη. Εγώ, που μέχρι πέρυσι, αν με άγγιζες ακόμα και εξ αποστάσεως, ούρλιαζα “πίσω μου σ’ έχω σατανά”. Εγώ χόρτασα. Έναν χειμώνα αγάπη. Μια άνοιξη ελπίδα. Κι ένα καλοκαίρι προοπτική. Ολόκληρο προοπτικές. Εγώ, η ξεγραμμένη. Χρειάστηκε να ξεγραφτώ για να μπορέσω και να συμμορφωθώ και να αγαπήσω και να αγγίξω και να ανταποδώσω και τα πάντα.

Σημασία δεν έχει μόνο ποιον αγαπάς, αλλά με ποιον μπορείς να είσαι ο πραγματικός εαυτός σου. Εγώ έτσι είμαι μαζί σου και ξέρω πως με ‘μένα είσαι ο εαυτός σου και θα είμαι ο υπασπιστής σου σε κάθε πετροπόλεμο.

Ο κόσμος, λοιπόν, χωρίζεται σε δύο κατηγορίες: σ’ αυτούς που έχουν πρόβλημα και σ’ αυτούς που είναι πρόβλημα. Αυτοί που είναι πρόβλημα συνήθως ακουμπάνε σε κάποιους άλλους που στη συνέχεια έχουν πρόβλημα από αυτούς που είναι πρόβλημα. Όταν όμως αυτοί που έχουν πρόβλημα παρατρομάξουνε και ψιλοαδειάσουν αυτούς που είναι πρόβλημα, τότε αυτοί που είναι πρόβλημα, δεν είναι πια πρόβλημα, αλλά είναι άνθρωποι που έχουν πρόβλημα. Και κάπως έτσι έρχεται η ζωή στα ίσια της.

Δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι και άσχημοι, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν.

Αποσπάσματα από συνέντευξή της στο blog της Lifo A non Private Life, και από το βιβλίο της «Ο έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες» (εκδόσεις Κάκτος)