«Μόνος του ο καθένας είναι ανήμπορος. Μαζί ίσως κάτι μπορέσουμε να κάνουμε»
«Πρέπει να πιστεύεις στα θαύματα για να συμβούν θαύματα». Μια μέρα σαν κι αυτή έφυγε από τη ζωή ο Κάρολος Κουν.
Κάθε έργο τέχνης αναγκαστικά εφόσον έχει για βάση τη γνώση, την αλήθεια, την επικράτηση του δίκαιου και του σωστού, δεν μπορεί παρά να είναι και πολιτικοποιημένο και να συνάπτεται με την κατά καιρούς πραγματικότητα. Αυτό όμως δε σημαίνει καθόλου ότι ένα έργο τέχνης πρέπει να προβάλλει θέσεις στενά κομματικές, να προβάλλει συνθήματα πολιτικά ή να προπαγανδίζει, δημοσκοπικά, περιστασιακές θεωρίες. Τέτοια έργα τέχνης συνθέτουν μια εικόνα μόνο με πρόσκαιρα βιώματα, μια τέχνη που δεν αντέχει στο χρόνο και που κατά βάθος δεν είναι τέχνη.
Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον χώρο μας.
Μόνος του ο καθένας είναι ανήμπορος. Μαζί ίσως κάτι μπορέσουμε να κάνουμε.
Το θέατρο, ως μορφή Τέχνης, δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, ν’ αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να νιώσουμε μαζί την αλήθεια. Να γιατί διαλέξαμε το θέατρο σαν μορφή εκδήλωσης του ψυχικού μας κόσμου.
Η φιλοδοξία όταν δεν συνοδεύεται από εξαιρετική ικανότητα, υψηλό ήθος και ανιδιοτέλεια, αποβαίνει πάντοτε σ’ ένα αρνητικό αποτέλεσμα, καταστρεπτικό θα έλεγα.
Θέλησα πάντα τα έργα μου ν’ απευθύνονται στο λαό, αλλά χωρίς να κάνω συμβιβασμούς σ’ αυτό που πιστεύω. Κάνω θέατρο που προσπαθεί να τραβήξει όσο γίνεται περισσότερο κόσμο. Μ’ ενδιαφέρει ο αγνός άνθρωπος του λαού. Αν δεχτούμε πως το κοινό δημιουργεί ένα κύκλο, μ’ ενδιαφέρουν αυτοί που είναι στην αρχή του, για την αγνότητά τους κι αυτοί που είναι στο τέλος, για την πείρα και τη σοφία τους. Αδιαφορώ για τους μεσαίους.
Είναι εύκολο να παρασυρθεί κανένας από εντυπωσιακά πυροτεχνήματα, ξένα κι αντίθετα προς την πραγματικότητα του τόπου και το περιεχόμενο και τη μορφή της τραγωδίας. Άλλο τόσο (είναι εύκολο) ν’αφήσει το έργο να κυλήσει μέσα σ’ ένα κλίμα ανιαρό, ρητορικής εκφοράς του λόγου και μόνο του λόγου, που συνοδεύεται με σχηματικές και συμβατικές κινήσεις, πάλι ξένες και αντίθετες στη Διονυσιακή και τελετουργική μορφή του (αρχαίου) θεάτρου. Ούτε εξωτερικά εντυπωσιακό, ούτε ρητορικό θέατρο είναι το Αρχαίο Δράμα. Εμείς πιστεύουμε, κι αυτό μέσα από την εργασία μας, πως το πάθος και η συγκίνηση είναι τα κυρίαρχα στοιχεία. Πάθος και συγκίνηση διοχετευμένα μέσα από μια αισθησιακή Διονυσιακή λειτουργία, έτσι ώστε να μπορούν να μας συνεπάρουν οι αλήθειες του ποιητή. Αλήθειες που έχουν τις ρίζες τους σε μεγάλα γεγονότα, μεγάλες πράξεις, που συμβαίνουν μέσα σε χώρο και χρόνο χωρίς φραγμό.
Πιάνω τώρα τον εαυτό μου και τον βλέπω να έχει κάνει πολλούς συμβιβασμούς. Συμβιβασμούς που έκανα για να κρατήσω τα πράγματα, για να μπορέσω να τα προωθήσω παραπέρα. Βλέπετε το θέατρο δεν είναι μια τέχνη όπως η ζωγραφική ή η ποίηση που κάθεσαι και φτιάχνεις μόνος σου το έργο σου. Το θέατρο είναι μια συλλογική υπόθεση, είναι αποτέλεσμα προσπαθειών πολλών ανθρώπων. Αυτό λοιπόν που ήθελα να είμαι όταν ήμουν νέος είκοσι – εικοσιπέντε χρονών, δεν είμαι σήμερα. Έχω χαλάσει αυτό το πρόσωπο που ήθελα να φέρω. Αναγκάστηκα, όπως σάς είπα, να κάνω πολλούς συμβιβασμούς. Και γι’ αυτό δεν είμαι ικανοποιημένος από τον εαυτό μου, έστω κι αν ο κόσμος είναι ικανοποιημένος από μένα.
Αποσπάσματα από συνεντεύξεις του στα Νέα το 1981, στην Ακρόπολη το 1978, στην Ελευθεροτυπία το 1978, και από την διάλεξή του για τον Όμιλο των Φίλων του «Θεάτρου Τέχνης», τον Αύγουστο του 1943.
