Δεν υπάρχει μόνο ένα είδος πολιτικής- αυτό που έχουμε στο μυαλό μας.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Πάνω από 400.000 χιλιάδες θα είναι, μαθαίνω, οι πιτσιρικάδες που θα έχουν για πρώτη φορά το δικαίωμα ψήφου στις ερχόμενες εκλογές και η στάση τους παραμένει αίνιγμα. Όχι μόνο γιατί είναι η πρώτη φορά που θα είναι εκλογείς και άρα δεν έχουμε δείγμα της συμπεριφοράς και των προτιμήσεών τους, αλλά και γιατί οι δημοσκόποι δεν μπορούν εύκολα να καταγράψουν τις τάσεις στην συγκεκριμένη ομάδα.
Για να είμαστε ακριβείς, οι δημοσκοπήσεις δεν τα πάνε καλά με τις νεαρότερες ηλικίες, αφενός γιατί οι νεότεροι εμφανίζονται απρόθυμοι να απαντούν σε ανάλογα ερωτηματολόγια, αφετέρου γιατί δεν έχει πραγματοποιηθεί η σωστή διείσδυση των ερωτηματολογίων αυτών στους τρόπους επικοινωνίας και ενημέρωσης που χρησιμοποιούν οι σημερινοί 17άρηδες. Με άλλο λόγια, αν αυτοί είναι στο Tik Tok και στο Instagram, θα έπρεπε να «συναντούν» το δημοσκοπικό ερωτηματολόγιο σε αυτό το περιβάλλον, πράγμα που δεν συμβαίνει.
Μια έρευνα της MRB σε αυτό ακριβώς το κοινό την οποία διάβαζα, βρήκε ότι σημαντική τάση στις προτιμήσεις των νέων ψηφοφόρων ήταν το κόμμα Κασιδιάρη. Αυτό με προβλημάτισε. Προφανώς η εξήγησή του είναι ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος υπόσχεται «αντισυμβατικότητα»∙ κάτι αντίθετο στο «σύστημα»- όσο βολικά ασαφές και αν είναι αυτό.
Η αίσθησή μου είναι ότι προσπαθούμε να καταλάβουμε την πολιτική κατεύθυνση των νέων με όρους προηγούμενων δεκαετιών- και αυτό δεν αφορά το συγκεκριμένο δημοσκοπικό εύρημα, αλλά μια γενικότερη προσέγγιση όσων είναι μεγαλύτεροι και πολιτικοποιημένοι. Όμως η σημερινή πολιτικοποίηση των νέων δεν έχει σχέση με τα διακυβεύματα της μεταπολίτευσης, με την Αριστερά και την Δεξιά, με την πάλη των τάξεων ή το «αντιδεξιό» μέτωπο αλλοτινών εποχών.
Υπάρχει μια τάση ισχυρού ενδιαφέροντος στις μαθητικές ηλικίες για ό,τι έχει σχέση με τα δικαιώματα αυτοπροσδιορισμού, επιλογής, ισότητας και πάει λέγοντας. Επίσης η λογική του αντι-bullying είναι ευρέως διαδεδομένη, όπως και η αντίθεση στην ανισότητα των φύλων. Αυτά τουλάχιστον για τα παιδιά των μεγαλύτερων πόλεων, αφού φαντάζομαι ότι στην ελληνική επαρχία τα πράγματα θα είναι πιο άγρια. Αυτή η στάση είναι αναμφισβήτητα «πολιτική», αν και οι όροι της αυτής της πολιτικής είναι πολύ διαφορετικοί από ό,τι στις δεκαετίες που ήταν πιο κοντά στην Μεταπολίτευση.
Ένα από τα ζητήματα των εκλογών αυτών για τους νέους ψηφοφόρους είναι ότι, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, τα θέματα που συζητιούνται- ακόμη και τα υψηλότερα ή ευγενέστερα και όχι μόνο το ποσοστό της φοροαπαλλαγής για την οικογένεια με 2,5 παιδιά- δεν τους αφορούν, δεν είναι κάτι για το οποίο συζητούν και κάτι για το οποίο θα βρουν ώρα να ψηφίσουν.
Δεν υπάρχει γενιά που δεν έχει ενδιαφέροντα ή αγωνίες. Αν η συζήτηση για αυτά όμως δεν είναι ένα πεδίο όπου να μπορούν να νιώσουν οικεία, οι συζητήσεις και οι αναρωτήσεις τους θα γίνονται εκεί και με τρόπους που μόνο υποψιαζόμαστε. Και εμείς και οι δημοσκόποι και τα κόμματα που τους ψάχνουν αρειμανίως.
