"Για δες έναν ενενηντάχρονο ρε που θέλει και αποζημίωση!"

Την Δευτέρα κυκλοφόρησε η είδηση για έναν άνθρωπο που υπέβαλε αίτημα για αποζημίωση, καθώς το χωράφι του υπέστη ζημιές από την επιχείρηση απεγκλωβισμού και ανάσυρσης των θυμάτων στα Τέμπη. Ήταν προφανώς κοντά στην σιδηροδρομική γραμμή, και τα σπαρτά του καταπατήθηκαν από τα οχήματα διάσωσης.

Η είδηση εμφανίστηκε σε αρκετά Μέσα με τίτλο «Ενενηντάχρονος ζητά 2000 ευρώ αποζημίωση για την χρήση του χωραφιού του από την στρατό κατά την διάσωση στα Τέμπη». Για κάποιο λόγο η ηλικία του αιτούντος φαίνεται ότι δημιούργησε την προσδοκία να είναι ο ίδιος τόσο «μεγαλόψυχος» ώστε να μην θέσει καν θέμα αποκατάστασης των ζημιών που υπέστη η περιουσία του.

Αν δηλαδή ο παθών ήταν, ας πούμε, 40 ετών τι θα ήταν διαφορετικό; Μάλλον μόνο μια άποψη της κοινής γνώμης τύπου «θα πεθάνεις που θα πεθάνεις, τι σε νοιάζουν τα λεφτά, σπαγγοραμένε;». Έτσι αναγνωρίζεται σε μιας ηλικίας ανθρώπους να προστατεύουν την περιουσία τους, όχι όμως στου υπέργηρους ή τους γηραιούς: Αυτοί θα πρέπει να είναι αδιάφοροι για τα εγκόσμια και να περιμένουν το κάλεσμα για την βασιλεία των ουρανών. Πρόκειται για μια βαθιά υποτιμητική αντιμετώπιση των ηλικιωμένων, στους οποίους έχουμε «ράψει κοστούμι» που ταιριάζει στον μπαρμπα Θωμά, στον παππού της Χάιντι ή δεν ξέρω σε ποιον άλλον.

Ας ζητήσει συγγνώμη ο 90χρονος λοιπόν γιατί δεν ανταποκρίνεται στην συμπεριφορά που θα περιμέναμε από αυτόν, Μέχρι να το κάνει, ας δούμε την άλλη πτυχή αυτής της είδησης, την διεκδίκηση αποζημίωσης από την επέμβαση των Αρχών για την παροχή βοήθειας στον κόσμο. Δεν κατάλαβα που είναι το στραβό στο να ζητά κάποιος αποζημίωση επειδή καταστράφηκε το χωράφι του ή έστω ένα μέρος αυτού κατά την διάρκεια μιας επιχείρησης δημόσιου ενδιαφέροντος. Στο κάτω-κάτω δεν ήταν εκεί όταν έμπαιναν οι Αρχές και ο εξοπλισμός τους στο κτήμα του, απαγορεύοντάς τους να εισέλθουν. Αφού μπήκαν όμως για να κάνουν το καθήκον τους το κράτος δεν ευθύνεται για το αντίστοιχο κόστος;   

Δηλαδή τα ασθενοφόρα που πήγαν να παραλάβουν τραυματίες από το σημείο του δυστυχήματος θα έπρεπε να ζητήσουν τσάμπα καύσιμο από τα πρατήρια όπου ανεφοδιάστηκαν πριν ξεκινήσουν, επειδή ήμασταν όλοι ενώπιον μιας τραγωδίας;

Πρέπει ως κοινή γνώμη να είμαστε σε θέση να διαχωρίσουμε το συναίσθημα που διακινείται με σοσιαλμιντιακό τρόπο και σαρώνει τα πάντα, από την αντίδραση που απαιτούν ή δικαιολογούν τα πραγματικά περιστατικά. Αλλιώς, απλώς θα «σταυρώνουμε» ανθρώπους χωρίς να ξέρει κανείς για ποιο λάθος- πράγμα που αποτελεί εγγύηση μη βελτίωσής μας ως κοινωνίας.