Μην τον ξεχάσουμε τον Κωστάκη!

Η απόφαση του Κώστα Καραμανλή να μην είναι υποψήφιος στις ερχόμενες εκλογές δεν έπεσε σαν βόμβα στην πολιτική επικαιρότητα. Όχι τόσο γιατί πηγές του πολιτικού ρεπορτάζ ανέφεραν εδώ και καιρό ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί, όσο γιατί η παρουσία του στο πολιτικό σκηνικό των τελευταίων δέκα χρόνων ήταν ανύπαρκτη.

Απασχολούσε μόνο για τις υποτιθέμενες καλές ου σχέσεις με τον Σύριζα και, βέβαια, για το πότε θα έριχνε μπηχτές στην σημερινή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, όπως κάνουν κατά παράδοση όλοι οι πρώην πρόεδροι της παράταξης αυτής. Δεν θυμάμαι στα χρόνια αυτά να μίλησε στη Βουλή, να παρενέβη με κάποιον τρόπο στις εξελίξεις, να δικαιολογήσει κάπως τέλος πάντων την ύπαρξή του στο Κοινοβούλιο.

Και όμως οι θητείες του Κώστα Καραμανλή, μετά και κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του, θα αποτελέσουν ,μνημείο για την κοινοβουλευτική ιστορία του τόπου. Έγινε πρωθυπουργός της χώρας με το επώνυμό του και μόνο. Χωρίς να έχει εργαστεί, χωρίς να έχει ούτε καν υπουργική θητεία. Όσο άχρηστος και αν ήταν όμως ως μέλος του κοινοβουλίου, το βασικότερο που δεν θα πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι ήταν ο πρωθυπουργός που οδήγησε την χώρα στην χρεωκοπία.

Ο πρωθυπουργός, που ήξερε τι συνέβαινε και τι επρόκειτο να συμβεί και ο οποίος προτίμησε να δραπετεύσει δια των εκλογών, μόνο και μόνο για να κρατήσει τα προσχήματα δεν μας είπε ποτέ ούτε μια κουβέντα για το τι συνέβη. Δεν τοποθετήθηκε ποτέ για το τι πήγε λάθος. Δεν απολογήθηκε, δεν κατηγόρησε άλλους, δεν ανέλαβε την ευθύνη. Απλώς έμεινε και μένει σιωπηλός επί 13 χρόνια, ποντάροντας κυνικά στο «όλα ξεχνιούνται αν δεν γίνονται θέμα».

Δεν τον συγκίνησαν αρκετά 10 εκατομμύρια Έλληνες που είδαν το εισόδημά τους να μειώνεται κατά 30%, συνταξιούχοι και εργαζόμενοι, οι άνθρωποι που έμεναν χωρίς δουλειά από τα λουκέτα που έπεφταν βροχή και ανέβασαν την ανεργία στο 25%, οι νέοι που έφυγαν μετανάστες μπας και βρουν μια αξιοπρέπη δουλειά, τα πιτσιρίκια που λιποθυμούσαν στα σχολεία από την πείνα.

Τίποτα δεν τον συγκίνησε, γιατί ο Κώστας ο Καραμανλής στάθηκε αταλάντευτος στην απόφασή του να μην ζητήσει ούτε μια συγγνώμη, ούτε να δώσει σε κανέναν τη χαρά να τον στριμώξει ρωτώντας τον για την πιο καταστροφική κυβερνητική διαχείριση της μεταπολίτευσης.

Και αν λοιπόν ξεχάσουμε τον άνδρα (πράγμα εύκολο), αυτό δεν πρέπει να ξεχάσουμε: την ανηθικότητα της συμπεριφοράς του. Το «δεν ακούω καν τι λέτε». Θα φανεί χρήσιμο- είναι σίγουρο.