Χριστιανός που δεν σταυρώθηκε για την πίστη του δεν είναι χριστιανός!

Σούσουρο με τις φωτογραφίες της Νατάσας Μποφίλιου από το Λονδίνο, όπου φαίνεται να απολαμβάνει μια ελαφριά εκδοχή των αγαθών της ελεύθερης αγοράς- τίποτα το σπουδαίο. Το σούσουρο έχει να κάνει με τις εκπεφρασμένες πολιτικές απόψεις της αοιδού και την υποτιθέμενη αναντιστοιχία τους με τις πρακτικές της.

Γιατί για την σκέψη αυτή, όποιος δηλώνει αριστερός πρέπει, να ζει σύμφωνα με τα στερεότυπα που έχουν στο μυαλό τους εκείνοι που θα τον κρίνουν: Πιθανότατα μια ασκητική ζωή, με καμία ιδιοκτησία με δαπάνη όλων των χρημάτων που κερδίζει από την εργασία του υπέρ της εξέλειψης της φτώχιας και διάφορα τέτοια γραφικά. Όποιος δε δεν ακολουθεί αυτόν τον «κανόνα» που φιλοτέχνησαν για εκείνον οι «άλλοι», είναι ασυνεπής, ανακόλουθος και «ντεμέκ αριστερός».

Η ιστορία του «αριστερού με δεξιές τσέπες» ή «όλων των αριστερών που είναι υποκριτές» είναι ένα τσουβάλιασμα πολύ βολικά βασικά για όσους βρίσκουν σε αυτή την καραμέλα άλλοθι για την δική τους αναλγησία, για την δική τους απροθυμία να κάνουν κάτι- οτιδήποτε- για να γινει ο κόσμος λίγο πιο δίκαιος.

Λες και για να ψηφίζεις κάτι διαφορετικό για να νοιάζεσαι και να συμμετέχεις στα κοινά θα πρέπει να μην έχεις δεύτερο παντελόνι να βάλεις ή να μην διαθέτεις αυτοκίνητο, να μένεις σε ένα ημιυπόγειο ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο.

Σίγουρα θα υπάρχουν και τέτοιοι αριστεροί. Άνθρωποι που θυσιάζουν τα πάντα για την κοινωνική αλλαγή και είναι πρόθυμοι να προσφέρουν και την ζωή τους ακόμη. Μπορεί να μην έχουν οικογένεια και άλλες δεσμεύσεις για να είναι έτοιμοι να ριχτούν στη φωτιά τη εξέγερσης, ίσως είναι ικανοί ακόμη και να σκοτώσουν άνθρωπο απλώς και μόνο αν ανήκει στους ταξικούς του εχθρούς. Δεν μπορεί, θα υπάρχουν.

Με την ίδια λογική είμαι βέβαιος πως θα υπάρχουν χριστιανοί που δεν πηγαίνουν στην εκκλησία κάθε ανάσταση, αλλά καθημερινά, σε κάθε όρθρο και εσπερινό, που δίνουν τον ένα τους χιτώνα στους μη έχοντες, που τηρούν τις δέκα εντολές, που αγαπούν τον πλησίον ως εαυτόν, Δεν μπορεί- κάπου θα υπάρχουν!   

Μια στιγμή όμως. Οι περισσότεροι εξ ημών «χριστιανοί» δεν είμαστε ακόμη και χωρίς να έχει βρεθεί αυτός ο μονόκερως του δόγματος;

Ο ιδεότυπος που έχουμε στο μυαλό μας για κάτι σπάνια αποτελεί τον μέσο όρο του. Μια χαρά μπορεί ο καθένας από εμάς να είναι χριστιανός ή αριστερός ή ό,τι άλλο θέλει και ταυτόχρονα να μην ζει ζωή μάρτυρα ή αγίου, αλλά μια κανονική ζωή. Αυτό σημαίνει πως οι ιδιότητες έχουν απεριόριστη ελαστικότητα; Όχι.

Αν για παράδειγμα η Μποφίλιου όχι απλώς πήγαινε ταξίδια στο εξωτερικό και ψώνιζε ρούχα αλλά άνοιγε μια δική της επιχείρηση, στην οποία εκμεταλλευόταν τους εργαζόμενους, δεν τους πλήρωνε κανονικά μεροκάματα και τους τρομοκρατούσε με απόλυση, ας πούμε, η κριτική περί ανακολουθίας θα ήταν βάσιμη. Όμως, σε ένα πλαίσιο καπιταλιστικής κοινωνίας το να αγοράζει κάποιος ό,τι θέλει με χρήματα που κέρδισε νόμιμα και ηθικά, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να καταστήσει υπόλογο τον πράττοντα. Το μόνο του «σφάλμα» άλλωστε ήταν ότι δεν αποδείχθηκε ανώτερος από όλους που είναι σαν και αυτόν.

Ε, δεν είναι μεμπτό- και σίγουρα δεν αρκεί για να εξηγήσουμε με ποιον τρόπο εμείς στεκόμαστε απέναντι στις αδικίες που αναγκαστικά περιλαμβάνονται στον κόσμο των ελεύθερων αγορών.