"Γήπεδο" για ηχηρές διεκδικήσεις η δημοσιότητα του Μουντιάλ

Άραγε πόσο θα κρατήσουν οι αντιδράσεις για το Μουντιάλ; Η πρώτη μεγάλη έκπληξη- όπως η ήττα της Αργεντινής, ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα ή ένα εκπληκτικό γκολ θα αρχίσουν να αφαιρούν από την δυναμική των διαμαρτυριών, του μποϋκοτάζ, της δικαιολογημένης γκρίνιας για την επιλογή του Κατάρ και για τις μεθόδους που η ηγεσία του ακολούθησε κατά την δημιουργία των υποδσμών (μεταχειριση εργατών, οικολογική βιαιότητα κ.λπ).   

Πόσο μπορούν οι θεατές ενός θεάματος να πάνε κόντρα στο ίδιο το θέαμα; Πόσο εύκολο είναι να αγνοήσει κανείς τις σειρήνες του «τελευταίου μουντιάλ του Μέσι και του Ρονάλντο» ή να κλείσει την τηλεόρασή του, ενώ την έχει ανοικτή στο Απόλλωνας- Παναιτωλικός;  

Μιλούσα με πολιτικοποιημένο αλλά και ποδοσφαιρόφιλο φίλο σχετικά με το αν θα δει ή όχι το μουντιάλ. «Αυτά είναι λυμένα», μου είπε μετά από μια μικρή στιγμή πανικού. «Ο καπιταλισμός θα βρίσκει τρόπους να βγάζει κέρδος. Οι μάχες όμως θα κριθούν αλλού, όχι σε ένα λαϊκό θέαμα όπως είναι το ποδόσφαιρο», ενώ λίγο μετά μονολογούσε χαμηλόφωνα: «όχι να μας κόψουν και την μπάλα…».

Δεν ξέρω αν η συνείδηση όλων μπορεί να δει με τέτοιον τρόπο τα πράγματα, όπως εκείνη του φίλου που ανέφερα. Φαίνεται όμως πως με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο πρόκειται για ένα από τα πιο «πολιτικά» μουντιάλ που έγινε ποτέ.

Στην σκιά όλων αυτών των συζητήσεων για τους νεκρούς εργάτες και τα ίσα δικαιώματα στο Κατάρ οι Ιρανοί, αντιμετωπίζοντας την Αγγλία αρνήθηκαν να τραγουδήσουν τον εθνικό ύμνο, ενώ, την ώρα του αγώνα, στις κερκίδες, άνδρες και γυναίκες κρατούσαν πινακίδες με συνθήματα υπέρ του αγώνα των ιρανών γυναικών και της προσπάθειάς τους να διεκδικήσουν ίσα δικαιώματα από το φονταμενταλιστικό καθεστώς. Και δεν νομίζω ότι αυτές οι εκδηλώσεις θα είναι οι μόνες.

Η επιδείνωση της θέσης των δημοκρατιών ανά τον κόσμο και των αξιών που αυτές εκπροσωπούν μοιάζει να έχουν γεννήσει μια «δικαιωματική πολιτικοποίηση» και μια συνειδητοποίηση της ανάγκης για συλλογικές συμπεριφορές και διαμαρτυρίες. Ναι, δεν είναι μποϋκοτάζ- μπορεί όμως να είναι ακόμη πιο χρήσιμο, αν δημιουργήσει παγκόσμια «τάση».

Αρκεί να μην είναι πολύ θεαματικοί οι αγώνες, βέβαια.

Αυτή δυστυχώς είναι η κατάσταση την εποχή της εικόνας, και την εποχή της παντοκρατορίας των social media: Το πιο θεαματικό έχει ένα προβάδισμα στην προσοχή του κοινού. Ακόμη και αν πρόκειται για κοινό με συνείδηση και πολιτική θέση. Η γιορτή του δημοφιλέστερου αθλήματος αναδεικνύεται έτσι σε πεδίο αντιπαράθεσης, αφενός σημαντικών πολιτικών επιταγών που αφορούν όλο τον κόσμο, αφετέρου της κουλτούρας του θεάματος που δεν καταλαβαίνει από διακυβεύματα και αξίες.

Μακάρι να κερδίσει ο ουσιαστικότερος.