Η Άννα και οι μεταρρυθμίσεις της "προαγωγής"

«Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος». Στη μοιρολατρική αυτή λαϊκή σοφία φαίνεται ότι παραπέμπει το υπουργείο Παιδείας τους πολύτεκνους και τρίτεκνους γονείς που λίγες ημέρες πριν τις πανελλήνιες εξετάσεις βλέπουν να αλλάζει το καθεστώς για τις μετεγγραφές στις ανώτατες σχολές.

Έως τώρα οι φοιτητές με δύο ή περισσότερα αδέλφια είχαν τη δυνατότητα να πάρουν μετεγγραφή σε σχολή άλλης πόλης, προκειμένου να βοηθηθούν οικονομικά οι γονείς που δεν είναι εύκολο να συντηρούν δύο ή περισσότερο σπίτια έχοντας να θρέψουν (και να ντύσουν και να μάθουν ξένες γλώσσες…) ουκ ολίγα στόματα.

Οι προτάσεις του υπουργείου Παιδείας, που ψηφίζονται εντός των επόμενων ημερών, καταργούν τις παραπάνω διατάξεις ως αντιβαίνουσες στην αξιοκρατία. Αυτή η θέση πιθανώς και να χωρά αρκετή συζήτηση και η αλήθεια είναι ότι μπορώ να φανταστώ επιχειρήματα και για τις δύο πλευρές.

Εκείνο όμως στο οποίο αναμφισβήτητα το υπουργείο λαθεύει, έχει να κάνει με τον χρόνο της ανακοίνωσης και κυρίως της εφαρμογής του μέτρου.

Λίγες ημέρες πριν την έναρξη των πανελληνίων εξετάσεων για τις οποίες τα παιδιά ετοιμάζονται πιθανόν για περισσότερα από δύο χρόνια μαθαίνουν ότι τα δεδομένα αλλάζουν και ότι πιθανώς δεν έχει νόημα να επιδιώξουν την τάδε ή τη δείνα σχολή την οποία σκόπευαν πειθόμενοι στις οικονομικές δυνατότητες του σπιτιού.

Όσοι δεν πέρασαν την φάση των πανελληνίων εξετάσεων είτε ως υποψήφιοι είτε ως γονείς δεν γνωρίζουν το πόσο στοχοπροσηλωμένη είναι η ζωή του μαθητή για δύο ή τρία χρόνια σε ένα συγκεκριμένο σκοπό και το τι σημαίνει να νιώθει ασταθές το έδαφος κάτω από τα πόδια του.

Γνωρίζω μάλιστα περίπτωση που το παιδί έγινε δεκτό σε πολύ καλό πανεπιστήμιο του εξωτερικού και οι γονείς απέρριψαν την προοπτική να πάει εκεί πιστεύοντας ότι θα μπορέσει τελικά να βρεθεί στην ίδια πόλη με το άλλο τους παιδί. 

Άλλωστε, ακόμη και με καθαρά οικονομικά κριτήρια, υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις οικογενειών που πρόσθεσαν στο πρόγραμμα προετοιμασίας του παιδιού κάποιο «ειδικό μάθημα» για το οποίο σύμφωνα με τον σχεδιασμό στις αρχές του έτους, έπρεπε να υπάρξει ξεχωριστή εκπαίδευση, ξεχωριστά φροντιστήρια, ιδιαίτερα κλπ.

Πασχίζω να καταλάβω γιατί αυτές οι αλλαγές είναι τόσο επείγουσες. Λυπάμαι, αλλά το καχύποπτο μυαλό μου άλλο λόγο πέρα από τον επικείμενο ανασχηματισμό, δεν μπορεί να εντοπίσει. Μοιάζει σφόδρα πιθανό κάποιος να θέλει να δείξει ότι «άφησε πίσω του έργο» στην περίπτωση που μετακινηθεί σε άλλο υπουργικό πόστο.

«Δεν είναι κρίμα η παιδεία να χρησιμεύει ως εφαλτήριο για μεγαλύτερες πολιτικές φιλοδοξίες;», θα ρωτήσει αφελώς κάποιος. Και, δυστυχώς, πέρα από το ότι είναι βαρετό να μιλά κανείς με κλισέ, δεν θα έχω τι να του πω.