Η "φανέλα" έγινε κουστούμι

Με αφορμή τις εξελίξεις στην υπόθεση Κεντέρη- Θάνου, αναγνώστης έστειλε στον Ιοβόλο email όπου υποστηρίζει την ανάγκη απομάκρυνσης του αθλητισμού από τον επαγγελματισμό και επιστροφής του σε πιο... άδολα λημέρια. Συμφωνώ με τη γενική θέση, διαφωνώ με ορισμένες απλουστεύσεις και παίρνω τις αποστάσεις μου από τον ρομαντισμό που διαπνέει τον συντάκτη, προκειμένου να διασώσω την ψευδαίσθηση του ρεαλισμού. Σε κάθε περίπτωση, παραθέτω το κείμενο αυτούσιο.       

"Η εξέλιξη του αθλητή είναι μέρος της ίδιας της ιδέας του αθλητισμού. Εξέλιξη προς ποια κατεύθυνση όμως; Προς τη βελτίωση των επιδόσεων; Προς την αύξηση των αποδοχών; Προς την εύρεση περισσότερων χορηγών; Ή μήπως προς την ερασιτεχνική άθληση χωρίς την κατασκευή ειδώλων- σούπερ αθλητών;

Τι μεσολαβεί από τότε που ένας πιτσιρικάς χαίρεται όταν παίζει μπάλα στην ομάδα του σχολείου του μέχρι τότε που αποφασίζει να ακολουθήσει φαρμακευτική αγωγή για να βελτιώσει τις επιδόσεις του; Η βιομηχανία του θεάματος θέλει νίκες, θέλει ινδάλματα και θέλει ρεκόρ. Με οποιοδήποτε κόστος. Ακόμα και με φαρμακευτικά ενισχυμένες επιδόσεις. Το πράγμα είναι απλό: Τα ρεκόρ φέρνουν τηλεθέαση και η τηλεθέαση φέρνει χρήμα. Και οι αθλητές τι είναι σε όλο αυτό το κύκλωμα; Είναι αυτοί που ρισκάρουν την υγεία τους για να ανέβουν σε ολοένα και ψηλότερα βάθρα. Αυτοί που έμαθαν ότι το σύστημα απαιτεί τόση ορμονοθεραπεία όση και προπόνηση και που κάπου στη διαδρομή αντάλλαξαν την απλή χαρά της νίκης με το κυνήγι των εξωγήινων επιδόσεων.

Με δυο λόγια, από τη μια έχουμε τον ερασιτεχνισμό και το μεράκι και από την άλλη τον επαγγελματισμό και την υποχρέωση για καλύτερη επίδοση με ανταμοιβή όχι το κλαδί της ελιάς των αρχαίων Ελλήνων, αλλά την αγάπη του χορηγού.

Στην Αρχαία Ελλάδα, αρκετό διάστημα πριν την έναρξη σημαντικών αθλητικών αγώνων όλοι οι αθλητές ήταν υποχρεωμένοι να έχουν τους ίδιους προπονητές, και να έχουν την ίδια διατροφή. Έτσι διασφαλιζόταν ότι αυτοί που είχαν περισσότερες οικονομικές δυνατότητες δεν θα τύγχαναν καλύτερης προετοιμασίας και ότι οι πραγματικές αθλητικές επιδόσεις και όχι τα διάφορα «τρικ» θα έκριναν τον νικητή. Πόσο αδιανόητο φαίνεται αυτό σήμερα!

Ο επαγγελματισμός στον αθλητισμό μετατρέπει αναγκαστικά τα αθλητικά γεγονότα σε “show” και σκοτώνει τα κίνητρα της αγνής άθλησης: Η άμιλλα γίνεται αδυσώπητος ανταγωνισμός, η χαρά της συμμετοχής γίνεται αίσθημα αποτυχίας σε οποιαδήποτε άλλο αποτέλεσμα πλην της νίκης, ενώ η σωματική και ψυχική υγεία απειλούνται αφού ο αθλητής που θέλει να διακριθεί σε ένα τέτοιο περιβάλλον πιέζεται ως το «μη παρέκει».

Το πάθος για τη νίκη μπορεί και πρέπει να μας οδηγεί στο να ξεπεράσουμε τα όριά μας. Όταν όμως ο αθλητισμός γίνεται επάγγελμα και η επιτυχία υποχρέωση, η παιδικότητα, που ξυπνά στην καρδιά κάθε αθλούμενου, είναι το πρώτο και το σημαντικότερο που θυσιάζεται.

Ο αθλητισμός πρέπει να ξαναγυρίσει εκεί από όπου ξεκίνησε. Στο απλό, το αυθόρμητο, το καθημερινό, το ειλικρινές. Ναι, μπορεί τότε να μην βλέπουμε υπεραθλητές με ετήσια εισοδήματα ίσα με αυτά φτωχών κρατών της Αφρικής. Θα βλέπουμε όμως όλο και περισσότερα πιτσιρίκια να κλωτσάνε μπάλες και να γελάνε. Και αυτό δεν θα είναι νίκη της «Ολυμπιακάρας» ή της «Παναθηναϊκάρας», αλλά νίκη όλων μας".