Δήλωση φρονημάτων

Βλέπω για άλλη μια φορά την αντιπαράθεση της ελληνικής αριστεράς (μεταξύ της, εννοείται) και νιώθω την αμηχανία και τη δυσαρέσκεια των εραστών της που παρακολουθεί τον κόσμο να χάνεται και τις βαρκούλες να αρμενίζουν.

Ο Κύρκος σε συνέντευξή του έψεξε το δημιούργημα του Αλαβάνου, τον Αλέξη Τσίπρα για την υποστήριξη των κινημάτων ανυπακοής. Είπε ακόμη ότι η μη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ σήμερα θα είναι λάθος ανάλογο της απόφασης των κομμουνιστών να μην κατεβούν στις εκλογές του ‘46 αφήνοντας στην πράξη το πεδίο της νομιμότητας δώρο στη δεξιά.

Οι ιστορικοί παραλληλισμοί είναι στη διάθεση όποιου επιθυμεί να τους χρησιμοποιήσει- πολλώ μάλλον αν την αποστροφή της ιστορίας την οποία παραλληλίζει κάποιος με το σήμερα, την έχει ζήσει κιόλας.

Έχουμε εδώ δύο για να μην πω τρεις διαφορετικές οπτικές του τρόπου με τον οποίο η αριστερά θα μπορούσε να επηρεάσει τις εξελίξεις: Από τη μια η άποψη των ευρωπαϊστών Κύρκου, Κουβέλη- του ΚΚΕ Εσωτερικού με δυό λόγια- σύμφωνα με την οποία τα πράγματα πρέπει να αλλάζουν παρουσία της Αριστεράς και όχι με την αριστερά κάτω από το δέντρο να το πριονίζει ελπίζοντας την ολική ανατροπή.

Η άλλη πλευρά αφορίζει συλλήβδην το πολιτικό σύστημα και την αστική ιδεολογία και σκοπεύει με πίστη αταλάντευτη στην ανατροπή, χρησιμοποιώντας μεθόδους και ρητορικές που κοντεύουν να γίνουν αιωνόβιες.

Δεν μπορώ με βεβαιότητα να πω ποια από τις δύο απόψεις περιγράφει ακριβέστερα το ποια θα πρέπει να είναι η στάση της αριστεράς σήμερα.

Η συνέπεια των παλαιοκομμουνιστών είναι αξιοθαύμαστη. Είναι μάλιστα τόσο μεγάλη, που τις περισσότερες φορές μοιάζει με αρτηριοσκλήρυνση.

Από την άλλη, να κόβεται ο μισθός και οι κατώτερες συντάξεις όλου του κόσμου και εσύ να πιστεύεις ότι θα αλλάξεις την κατάσταση μέσα από «προγραμματικού τύπου σύγκλιση σε βάση αρχών» λογικό δε μου φαίνεται. Ή δεν βλέπεις καλά ή δεν μας τα λες καλά.

Ο… τρίτος δρόμος, το εξάμβλωμα της εποχής Αλαβάνου που έχει φέρει στην ηγεσία του ΣΥΝ τον παλαιό ΚΝίτη, είναι αυτό για το οποίο χρόνια κατηγορούσε το ΚΚΕ τον Συνασπισμό: «ροζ» αντίγραφο.

Θα μου πεις, τι ψάχνεις να βρεις στα καθ’ ημάς; Εδώ η αριστερά δεν ξέρει ποια είναι η θέση της σε παγκόσμιο επίπεδο και κολλάει σαν ιδεολογικό παράσιτο στα διάφορα «αντί-», στην Ελλάδα θα είχαν βρει τη λύση;

Πιθανότατα όχι, αλλά η αριστερά στην Ελλάδα είναι ίσως η πιο πολύπαθη αριστερά στην Ευρώπη και περίμενα ότι οι δοκιμασίες της θα της είχαν χαρίσει είτε τον τσαμπουκά του ασυμβίβαστου, είτε την ευλυγισία του διπλωμάτη, είτε και τα δύο.

Βέβαια, για να τα έχει και τα δύο θα έπρεπε να είναι ενωμένη- και όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι αυτό!