Διελκυστίνδα

Ήρθε η σειρά και αυτής εδώ της κυβέρνησης να καμωθεί πως κάτι φοβερό και τρομερό θα αλλάξει στην παιδεία. Και έτσι προχωρά σε αυτό που καλείται Συνενώσεις Σχολείων και δίνει την ευκαιρία στην ανήσυχη εκπαιδευτική κοινότητα να ξεκινήσει και φέτος το πανηγύρι.

Θα μοιραστώ μαζί σας δύο παραδοχές. Η πρώτη αφορά την ίδια την υπουργό Παιδείας, η οποία πολιτικά δεν μου είναι ιδιαιτέρως συμπαθής αφού θεωρώ ότι είναι ως «στεγνή» και «εκσυγχρονίστρια». Η δεύτερη σχετίζεται με το νομοσχέδιο των συνενώσεων, το οποίο δεν έχω σε βάθος, αλλά μόνο επιδερμικά μελετήσει το τι ακριβώς προβλέπει.

Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι φιλοδοξεί να εξαφανίσει τα μονοθέσια σχολεία (δηλαδή τα σχολεία με έναν δάσκαλο για όλες τις τάξεις) και τα σχολεία που υπολειτουργούν, αναλαμβάνοντας το "πολιτικό κόστος" που προκύπτει απο το ότι αρκετοί μαθητές θα πρέπει να αλλάξουν σημαντικά τη ζωή τους για να συνεχίσουν να πηγαίνουν στο σχολείο.  

Προφανώς και το να είναι το σχολείο στο διπλανό χωριό δεν είναι ό,τι καλύτερο για τα παιδιά, αλλά αν τουλάχιστον είναι κανονικό σχολείο, πάει στο καλό. θα πρέπει να πω ότι θεωρώ αυτονόητο πως τα έξοδα μετακίνησης των μαθητών λόγω τυχόν συνένωσης σχολείων θα πρέπει να τα πληρώνει αυτος που αποφάσισε τις συνεννώσεις - είτε μέσω συμφωνίας με ΚΤΕΛ είτε με μίσθωση ιδιωτικών λεωφορείων, είτε με κάποιον άλλο τρόπο.     

Η αλήθεια είναι ότι εν έτει 2011 το να υπάρχουν στην Ελλάδα ουκ ολίγα σχολεία στα οποία τα μαθήματα της A΄ και της ΣΤ΄ δημοτικού είνα κοινά, δεν είναι και πολύ ελπιδοφόρο για την εικόνα της ελληνικής παιδείας.
 
Προσπάθησα να καταλάβω ποιον μη συνδικαλιστικό λόγο έχουν να αντιδρούν οι καθηγητές σε όλη αυτήν ιστορία- κάποιον λόγο δηλαδή που να μη σχετίζεται με το ότι δεν βολεύει να μειώνονται οι διευθυντικές θέσεις με μεγαλύτερους μισθούς ή το να μειώνονται οι οργανικές θέσεις καθηγητών (άντε να καταλάβεις τι σημαίνει αυτό).

Μάλιστα, συνομίλησα με μια φίλη, συνδικαλίστρια και καθηγήτρια ζητώντας πληροφορίες για τις παιδαγωγικές αντιρρήσεις στο μέτρο. «Η αύξηση των παιδιών στις τάξεις, ο αριθμός των οποίων θα φτάσει έτσι τα 30», μου είπε. Αλλά εγώ θυμάμαι να ακούω και την υπουργό και την υφυπουργό να δεσμεύονται προσωπικά ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν σε κάθε τάξη περισσότερα από 25, και σε ακραίες περιπτώσεις, 28 παιδιά.

«Αν αυτό είναι το βασικό παιδαγωγικό πρόβλημα, γιατί δεν αφήνετε να εφαρμοστεί το μέτρο, να δείτε που υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες η δέσμευση δεν τηρείται και τότε να κάνετε τη φασαρία σας;», πρότεινα δειλά. «γιατί τότε θα βρεθούμε προ τετελεσμένων», μου απάντησε χωρίς όμως να με πείσει για το ορθό των αντιδράσεων.

Ένας από τους λόγους που δεν με έπεισε ήταν μια προηγούμενη περίσταση- αυτή του πρώτου ΑΣΕΠ για τον διορισμό καθηγητών. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 άλλαξε ο τρόπος διορισμού των καθηγητών και από την επετηρίδα περάσαμε στους διαγωνισμούς.

Τότε, κατά τον πρώτο διαγωνισμό είχε γίνει ο απίστευτος χαμός με διαδηλώσεις, ξύλο, ακραίες διαμαρτυρίες και δακρυγόνα έξω από τα εξεταστικά κέντρα. Τι είχαμε ακούσει να «εξευτελισμό των διαδασκόντων», για «υποβάθμιση της παιδείας» για «απαράδεκτες μεθόδους» και δεν θυμάμαι και εγώ τι άλλο- δεν περιγράφεται; Μεταξύ αυτών, η φίλη (που λέγαμε) και οι φίλες της  πρωτοστατούσαν μαχητικότατα στην προσπάθεια να μην προχωρήσει ο διαγωνισμός.

Λίγα χρόνια αργότερα όλες αυτές κάναν ουρά για να περάσουν στον ΑΣΕΠ, ενώ κάποιες μόλις πήραν τα θετικά αποτελέσματα έβαλαν τα κλάματα. Η συγκεκριμένη φίλη ήταν τόσο φοβισμένη ότι δεν θα περάσει, ώστε κατάφερα να βάλει μαζί μου στοίχημα ότι σε περίπτωση επιτυχίας της θα λειτουργούσε ως υπηρέτης μου για ένα μήνα. «Μωρέ ας περάσω εγώ και ό,τι θέλεις», ήταν τα λόγια της- όπερ και εγένετο.

Τέλος πάντων, για να μην πολυλογώ, μου φαίνεται ότι σε όλους τους χώρους (όχι μόνο στους επαγγελματικούς) υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων που αντιστέκονται σε κάθε αλλαγή, χωρίς καν να σκεφτούν ότι η αλλαγή αυτή μπορεί να είναι προς όφελός τους.

Προς θεού, δεν προτείνω να συντασσόμαστε με την κάθε αλλαγή που προωθείται άνωθεν. Αλλά ο ύστατος κριτής ας είναι η κοινή λογική.