Για μια χούφτα μπάμιες

Είδα στο YouTube το τηλεοπτικό spot με τις μπάμιες και τον κύριο που επιστρέφει την καλή του στη μαμά της, το οποίο έχει ξεσηκώσει πλήθος αντιδράσεων.

Τα διαφημιστικά spots φροντίζουν να έχουν απήχηση στους καταναλωτές στους οποίους απευθύνονται. Η επιτυχία του συγκεκριμένου spot δείχνει ότι η βασική του αποστολή εκπληρώθηκε. Το αν σε αυτή του την απόπειρα θίγει μια κοινωνική ομάδα είναι κάτι προς διερεύνηση. Κατά τη γνώμη μου, μπορεί να θίγει τις γυναίκες που μαγειρεύουν μπάμιες, ή αυτούς που μαγειρεύουν τα φαγητά που φτιάχνει η μαμά τους. Μπορεί ακόμη να θίγει αυτούς που είναι τόσο μπούφοι ώστε να θεωρούν ότι όταν μια γυναίκα δε μαγειρεύει το φαγητό που τους αρέσει πρέπει να την «επιστρέψουν» στον προηγούμενο... κτήτορα. Αν όμως δεν το θέλεις πολύ, τις γυναίκες (ως ευρύτερο είδος) δεν τις θίγει.

Υπάρχει ωστόσο μια μερίδα γυναικών που θα ήθελε να τις θίγει. Είναι η ίδια μερίδα γυναικών που θα ήθελε να θίγεται συνέχεια για να μπορεί να εκφράσει τα παράπονά της. Άδικα; Όχι εντελώς, αλλά σίγουρα με το λάθος τρόπο.

Δεν πιστεύω ότι οι δυτικές κοινωνίες και ειδικά η ελληνική είναι απαλλαγμένες από τις προκαταλήψεις που επιφυλάσσουν πιο δύσκολο δρόμο στις γυναίκες οι οποίες θέλουν να καταφέρουν κάτι, από ό,τι στους άνδρες που τυχόν έχουν την ίδια επιδίωξη.

Αυτό δεν θα πει ότι έχουν δίκιο οι ανά την επικράτεια φεμινίστριες οι οποίες με την κάθε αφορμή σκούζουν ως αδικημένες. Κατά τη γνώμη μου, στο ότι αναπαράγονται κοινωνικά στερεότυπα φταίνε βασικά οι ίδιες οι γυναίκες- αυτές είναι άλλωστε οι ταγοί των παραδόσεων, του τι «πρέπει» να γίνεται, και των πραγμάτων τα οποία πρέπει να έχει κανείς διαρκώς υπόψη του.

Δύσκολα ένας άντρας θα παρατηρήσει ότι ένα σπίτι έχει σκόνη και ακόμη πιο δύσκολα θα χαρακτηρίσει εξ αυτού την γυναίκα του σπιτιού ως «κακονοικοκυρά». Όχι γιατί είναι ηθικά ανώτερος και θεωρεί υποτιμητικό για το ανθρώπινο είδος να κάνει κάτι τέτοιο, αλλά γιατί δεν τον ενδιαφέρει κάτι τέτοιο.

Η αναγκαία αλλαγή αυτή που ευαγγελίζονται με ενοχλητικές τσιρίδες και οι φίλες φεμινίστριες πιστεύω ότι θα πραγματοποιηθεί- αν υπάρχει κοινωνική ανάγκη να πραγματοποιηθεί- από μόνη της. Πολλοί θα πουν ότι πραγματοποιείται ήδη- αν και όχι στηριζόμενη στα ιδανικά της ισοπολιτείας, αλλά σε αυτά του καταναλωτισμού.

Εξηγούμαι: Η εντατικοποίηση της παραγωγής δεν επιτρέπει τον διαχωρισμό σε άνδρες και γυναίκες ακόμη και αν κάποιοι θα επιθυμούσαν κάτι τέτοιο. Μπορείς να κάνεις τη δουλειά; Είσαι διατεθειμένος/η να θυσιάσεις οικογένεια και προσωπικές απολαύσεις για να πετύχεις; Εύγε, παίρνεις προαγωγή. Δεν το κάνεις; Το πιθανότερο είναι να καταλήξεις με την ταμπέλα του loser- είτε κατουράς όρθιος είτε όχι.

Ακόμα όμως και αυτό να μην ισχύει θεωρώ ότι αν δίνεται σημασία (και μάλιστα με κορώνες) σε πράγματα αυτονόητα, όπως αυτό της ισότητας των δύο φύλων, είναι σαν να αναγνωρίζεται η ύπαρξη ηθικού πατήματος για να αμφισβητηθούν. Όπως δεν ξεκινά κανείς συχνά μια συζήτηση για το αν είναι σωστό να σκοτώνει τον απέναντι, έτσι δεν θα έπρεπε να τίθεται καν στο τραπέζι το εάν παραβιάζονται δικαιώματα ισότητας.

Το καλύτερο επιχείρημά μου κατά της φεμινοϋστερίας όμως το κρατάω για το τέλος: δεν έχω γνωρίσει ούτε μια ένθερμη φεμινίστρια που να μην εξελίχθηκε σε mainstream κυράτσα. Μπορεί βέβαια να είναι και σύμπτωση.

Υ.Γ. να είναι άραγε η επιλογή του συγκεκριμένου φαγητού μια υπόγεια σκωπτική αναφορά στον απαξιωτικό χαρακτηρισμό "μπάμιας" με τον οποίο ορισμένες σαρκάζουν το μέγεθος του μορίου του ερωτικού τους συντρόφου; Ρωτάω μόνο και μόνο γιατί εμπνευστές της διαφήμισης ήταν πέντε γυναίκες.